Ο Επιτάφιος...και η φωνή από τον ....τάφο.

    Μου λέει η δευτεροξαδέλφη, χρονών 66,  που μπαινοβγαίνει στον ...Επιτάφιο θρήνο, τον Άγιο Σάββα:

•  Καρκινοπαθής είμαι
•  Τυφλή είμαι 
•  Στη μέση έχω μικροκατάυματα και με πεθαίνει..
•  Ο άνδρας μου πέθανε πριν 2 μήνες και η μάνα μου πριν 3
•  Ένα γιο έχω κι αυτός παλεύει φορτηγατζής στη Μακεδονία..
•   Είμαι εντελώς άφραγκη 

   Έχετε να πείτε τίποτα;  

   Ας καταθέσω και τούτο: Έχει 4 πρωτοξάδελφα στην Αθήνα και δεν την παίρνουν ούτε ένα τηλέφωνο, ναι ούτε τηλέφωνο. Τα γαϊδούρια, τα ανάγωγα...

    Ακούτε και το άλλο, να σας φύγει το τσερβέλο:

   Έχει και έναν αδελφό στο χωριό, συνταξιούχο, χίλιες φορές πιο αναίσθητο από όλους!!!  Θέλει χέσιμο πατόκορφα....

   Έρμη και μόνη κι από τον Θεό κι από τους ανθρώπους.

  Σας θερμοπαρακαλώ όλους, βοηθείστε, όπως μπορείτε. 

Πάρτε ΄την τουλάχιστον ένα τηλέφωνο την καημένη. 
Εσείς ξέρετε ποια είναι κι αν δακρύζει λίγο 
η καρδιά σας βρίσκετε και το τηλέφωνο.

  

    [ Τα παρακάτω τα έχω πάλι γράψει και τα ξαναγράφω]

    Αχ μωρέ επάρατε, ο λαός μας αποφεύγει όχι μόνο  να προσφέρει το όνομά σου, αλλά όταν το ακούει ψάχνει να χτυπήσει ξύλο με με το κότσι του μεσαίου του δακτύλου. "τοκ" "τοκ" όχι από βδελυγμία αλλά από φόβο, ναι από φόβο, γιατί είναι η μεγαλύτερη συμφορά, μακριά από μας ευχόμαστε!!!  

    Κόσμος και κοσμάκης μικροί, μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες. Ράγισε η καρδιά μου, περισσότερο από τα σκουφάκια που φορούσαν αλλά εντύπωση μου έκαναν το κουράγιο, η καρτερία και η ελπίδα που έβγαινε από τα μάτια τους σαν άσπρο περιστέρι και φώλιαζε στον κύκλο των χειλιών τους και συνάμα φέγγιζε ένα αμυδρό χαμόγελο! 

    Αυτά να σκεφτεί ο κάθε  άνθρωπος, ο μεμψίμοιρος, ο κακομοίρης που με το παραμικρό  που του τυχαίνει στην καθημερινή του ζωή, όλο γκρινιάζει και τα βάζει με την ...κακιά του μοίρα.[1] 

    Δεν είναι μεγάλη αχαριστία μπροστά στις δοκιμασίες που λιώνουν τις ψυχές; 

Αντε Καλή Ανάσταση των ψυχών μας, ο Χριστός Ανασταίνεται και γεννιέται κάθε χρόνο!
Αμήν και πάλι Αμήν....

[1] Πέρυσι που νοσηλεύτηκα στον Ευαγγελισμό για την περιβόητη κοιλιοκήλη, στο θάλαμο υπήρχαν άλλοι πέντε ασθενείς. Μια μέρα παραπονέθηκα με σχετική γρίνια στον διευθυντή, ένα χρυσό άνθρωπο και πρώτο επιστήμονα, επειδή αναβλήθηκε η εγχείρησή μου, μου λέει: "Μα ρε Θοδωρή δεν ντρέπεσαι, εσύ μιλάς και δεν βλέπεις γύρω σου τι γίνεται"; Πράγματι  οι άλλοι τρεις με καρκίνο στο έντερο και οι άλλοι δύο  με τον επάρατο στον πνεύμονα και στο ήπαρ. Είπατε τίποτα;