Κατά την τελευταία μου κάθοδο στα πάτρια εδάφη ήμουν στη Ζαχάρω και δέχομαι ένα τηλεφώνημα στο κινητό από τον φίλο μου τον Κώστα Οικονομόπουλο. Ήξερα ότι είχε κατέβει από την Αθήνα στην πανώρια Τρανηλάκα. "Ρε που είσαι , τι κάνεις ..." κι όλα τα σχετικά " Έλα πάνω έχουμε φασουλάδα, σε περιμένουμε" Σε ένα τέταρτο έπαιρνα το δρόμο για τη Τρανηλάκα και τσουπ στο σπίτι του Κώστα και της αγαπητής φίλης της Σούλας. [1]
Ακούτε πως μου βγήκε ο κώλος που λένε για μια φασουλάδα. Χαλάλι της όμως ...
Με το φτάσιμο λοιπόν και αράζω βλέπω τη μια ρόδα του αυτοκινήτου τους να είναι πλάκα, ξεφούσκωτο. Π`άραυτα ανεβαίνω επάνω στον οντά και πρώτη μου κουβέντα μετά τα σχετικά τσουπ-τσουπ ήταν για το ξεφούσκωτο λάστιχο. Ήταν αναπάντεχο και το δέχθηκαν με απορία και αμέσως συμφωνούμε να πάμε να το βγάλουμε και να βάλουμε τη ρεζέρβα, για τη σχετική συνέχεια, μάστορα κτ.λ. πριν το τραπέζι που θα ντερλικώναμε. Και έτσι έγινε. Αφού ψάξαμε αρκετά βρήκαμε τη ρεζέρβα και τα απαραίτητο εργαλείο σε μια ειδική θέση στο δάπεδο του πορτμπαγκάζ. Πάμε λοιπόν να ξεβιδώσουμε τα μπουλόνια αλλά κανένα δεν έντονε. Προσπαθήσαμε και με διάφορους τρόπους, με τα πόδια και με τα χέρια αλλά τζίφος. Τελικά βρήκαμε μια μεγάλη σιδερένια σωλήνα που τη βάλαμε μοχλό και τσακ βγήκανε όλα τα μπουλόνια με τη μία, πολύ άνετα. Να όμως που η ρόδα δεν έβγαινε με τίποτα, είχε σφηνωθεί. Σπρώχνουμε από δω, τραβάμε από κει πάλι τζίφος. Εν τω μεταξύ είχε περάσει καμιά ώρίτσα οπότε με τα πολλά τα παρατήσαμε. Βούρ για το τραπέζι που η Σούλα το είχε έτοιμο με όλα τα καλούδια. Ελιές, σαλάτικό, πικάντικη ταραμοσαλάτα, πράσινες πιπεριές, ζαμπόν καπνιστό και φυσικά φέτα με λάδι και ρίγανη. ΤΟο πιάτο βεβαίως ήταν η φασουλάδα χυλωμένη και νόστιμη, μούρλια!
Όμως πρέπει να αναφέρω και τη μαγευτική θέα, μια και η ατμόσφαιρα ήταν πεντακάθαρη. Μπροστά μας η ποταμιά της Νέδας με το Πρασιδάκι αχνά και στο βάθος η Μεσσηνία, να δεσπόζει το βουνό του Πέλλα [2] Μπροστά του η Φόνισσα και πιο ανατολικά η Κοπάνισα, δυο παμπάλαια χωριά. Πιο δυτικά τα βουνά της Κυπαρισσίας και το καταγάλανο Ιόνιο Πέλαγος. Μια μεγάλη ζωγραφιά!
Τελικά αν με ρωτούσε κάποιος από πριν αν ήξερα τη φασαρία και το σχετικό παλούκι με το σπασμένο λάστιχο θα πήγαινα ή θα το έπαιζα ...Σιμίτης;
Ακούτε πως μου βγήκε ο κώλος που λένε για μια φασουλάδα. Χαλάλι της όμως ...
Με το φτάσιμο λοιπόν και αράζω βλέπω τη μια ρόδα του αυτοκινήτου τους να είναι πλάκα, ξεφούσκωτο. Π`άραυτα ανεβαίνω επάνω στον οντά και πρώτη μου κουβέντα μετά τα σχετικά τσουπ-τσουπ ήταν για το ξεφούσκωτο λάστιχο. Ήταν αναπάντεχο και το δέχθηκαν με απορία και αμέσως συμφωνούμε να πάμε να το βγάλουμε και να βάλουμε τη ρεζέρβα, για τη σχετική συνέχεια, μάστορα κτ.λ. πριν το τραπέζι που θα ντερλικώναμε. Και έτσι έγινε. Αφού ψάξαμε αρκετά βρήκαμε τη ρεζέρβα και τα απαραίτητο εργαλείο σε μια ειδική θέση στο δάπεδο του πορτμπαγκάζ. Πάμε λοιπόν να ξεβιδώσουμε τα μπουλόνια αλλά κανένα δεν έντονε. Προσπαθήσαμε και με διάφορους τρόπους, με τα πόδια και με τα χέρια αλλά τζίφος. Τελικά βρήκαμε μια μεγάλη σιδερένια σωλήνα που τη βάλαμε μοχλό και τσακ βγήκανε όλα τα μπουλόνια με τη μία, πολύ άνετα. Να όμως που η ρόδα δεν έβγαινε με τίποτα, είχε σφηνωθεί. Σπρώχνουμε από δω, τραβάμε από κει πάλι τζίφος. Εν τω μεταξύ είχε περάσει καμιά ώρίτσα οπότε με τα πολλά τα παρατήσαμε. Βούρ για το τραπέζι που η Σούλα το είχε έτοιμο με όλα τα καλούδια. Ελιές, σαλάτικό, πικάντικη ταραμοσαλάτα, πράσινες πιπεριές, ζαμπόν καπνιστό και φυσικά φέτα με λάδι και ρίγανη. ΤΟο πιάτο βεβαίως ήταν η φασουλάδα χυλωμένη και νόστιμη, μούρλια!
Όμως πρέπει να αναφέρω και τη μαγευτική θέα, μια και η ατμόσφαιρα ήταν πεντακάθαρη. Μπροστά μας η ποταμιά της Νέδας με το Πρασιδάκι αχνά και στο βάθος η Μεσσηνία, να δεσπόζει το βουνό του Πέλλα [2] Μπροστά του η Φόνισσα και πιο ανατολικά η Κοπάνισα, δυο παμπάλαια χωριά. Πιο δυτικά τα βουνά της Κυπαρισσίας και το καταγάλανο Ιόνιο Πέλαγος. Μια μεγάλη ζωγραφιά! 
Τελικά αν με ρωτούσε κάποιος από πριν αν ήξερα τη φασαρία και το σχετικό παλούκι με το σπασμένο λάστιχο θα πήγαινα ή θα το έπαιζα ...Σιμίτης;
Σίγουρα θα πήγαινα γιατί πέρασα ένα ωραίο μεσημέρι με δυο καλούς φίλους!
[1] Είμαι αρκετά διαχυτικός και "απλόχερος" στην εκτίμησή μου για την κυρία Σούλα για δυο λόγους. Ο πρώτος βέβαια είναι για την απέριττη, χαλαρή παρουσία της, μια σταθερή Μακεδονίτησα, ήσυχη δύναμη κι ο δεύτερος επειδή είναι Θεσσαλονικιά και 6 χρόνια εγώ από τα κατακαλυτερά μου τα πέρασα στην ωραία νύμφη του Θερμαϊκού και γενικά για τους Μακεδόνες έχω κάλλιστη εικόνα.
[2] Από τότε που διάβασα τα καταπληκτικά διηγήματα του Οδυσσέα Πέλλα, που έχουν να κάνουν με τη ζωή και τα έργα του, ως έφηβος γυμνασιόπαιδο και τσοπανάκος στην Καημένη Γυναίκα, ακριβώς στα πίσω ριζά του βουνού, οπότε το είχαν πάνω από το κεφάλι τους, κυρίαρχο και επιβλητικό και ήταν ο δείχτης και ο μάρτυρας του καιρού, το έχω ονοματίσει το βουνό του Πέλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου