Δημήτρης Κουκουλάς
Από την 25η Μαρτίου και μετά, δυο χαρμόσυνα γεγονότα έρχονταν να ξεσηκώσουν τις παιδικές μας καρδιές. Το ένα ήταν η άφιξη των γοργοφτέρουγων χελιδονιών που σαν σαΐτες σπάθιζαν τον ουράνιο θόλο, υπενθυμίζοντάς μας την αλλαγή εποχής. Πάει ο χειμώνας με τα κρύα τα νερά τις λάσπες και τα γλιστρήματα!
Και το άλλο: μια άλλη άφιξη επίσης αλλά πιο συγκλονιστική. «Βγαίναν» τα παγωτά! Ερχόταν ο Γκλαούρας από τους Γαργαλιάνους με το ποδηλατένιο τρίκυκλο, τατρίμματα πάγου και τα παγωτά της ΕΒΓΑ. Καλαμάκι με κρέμα και σοκολάτα με εκείνη τη χάρτινη σακουλίτσα του περιτυλίγματος που τη φουσκώναμε πριν βγάλουμε το περιεχόμενο για να μη σπάσει η κρούστα της σοκολάτας. Και παγωτό κασάτο, επίσης σε χάρτινη σακουλίτσα.
Στέκονταν στην πλατεία και διαλαλούσε: «ΕΒΓΑ να δεις ΕΒΓΑ να πάρεις ΕΒΓΑ!». Ένα μήνυμα διπλής σημασίας. «Χαράς Ευαγγέλια» όταν υπήρχε κάνα φράγκο στην τσέπη. «Μαχαιριά στην καρδιά» όταν η ριμάδα ήτανε άδεια.
[Δημοσιεύθηκε στο FB και ο Κυπαρισσαίος φίλος και συγχωριανός του Δημήτρη Αριστείδης Μαρίνης παρατήρησε: "Επίσης κι ανταλλαγή με αυγά, ένα αυγό με ένα παγωτό κρέμα"
-----------------
----------------------
Α ρε Μήτσο τι μου θύμισες!!!
Εμείς στο Γιαννιτσοχώρι πρωτοφάγαμε παγωτό, σε μικρό κυπελάκι μάλιστα, κοντά στα 1960 από το οτομοτρίς Αθήνα-Κυπαρισσία, που περνούσε από το χωριό γύρω στις 4μ.μ. και εννοείται όποιος προλάβαινε στα γρήγορα....
Δεν έφτανε που η οτομοτρίς έκανε ολιγόλεπτη στάση αλλά εμείς, η μαρίδα, δεν φτάναμε καν στο μικρό παράθυρο το χέρι του μπάρμαν. Μια φορά που λέτε, λιοπύρι του κερατά, πήγα κι εγώ, ήμουνα δεν ήμουνα 10 χρονών, κι όπως περίμενα με λαχτάρα, έδωσα το πενηνταράκι (;) αλλά το τραίνο ξεκίνησε και το παγωτό μου το πέταξε μακρυά μέσα στα αγριάγκαθα και έμεινε μια σταλιά. Απέραντη θλίψη και ψυχοπλάκωμα!
Παρεμπιπτόντως εκείνο τον καιρό θυμάμαι και τον σταθμάρχη, με την μπλε στολή (1) του που έμενε στον σταθμό με την ωραία του γυναίκα. Ο κύριος Έλπης από το Επιτάλιο ...
Τι να πω, γαμώτο, τι είναι αυτή η μνήμη...Θυμάμαι όλα αυτά τα παλιά με το νι και με το σίγμα και πράγματα χθεσινά και ονόματα καλών φίλων ψάχνω, το γυρίζω από δώ από κει αλλά τίποτα...
(1) Τότε η Εθνικοφροσύνη ξεχείλιζε από τα μπατζάκια μας. Μλε στα μλε όλα, μαθητικές ποδιές, στολές κρατικών υπαλλήλων, στρατός και λοιπά. Ήταν και η μόνη εποχή, δεκαετία 60-70 που στο χωριό είχαμε Αστυνομικό τμήμα με ενωμοτάρχη και δυο χωροφυλάκους. Περί αυτού είναι γραμμένο ξεχωριστό κεφάλαιο με μπόλικο χιούμορ στο βιβλίο μου "Αλλοτινές Εποχές" που θα σας το παρουσιάσω προσεχώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου