Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΗΤΏΝ ΑΘΗΝΑΣ [Α]

Αν και πέρυσι τέτοια εποχή στις  7-5-18 [κλικΕΔΩ] είχαμε δημοσιεύσει το ίδιο παρακάτω κείμενο, το αναρτούμε πάλι σήμερα για ένα συγκεκριμένο λόγο. Βρεθήκαμε μερικοί φίλοι και ήταν γνώμη όλων ότι πλέον οι συνθήκες έχουν ωριμάσει ώστε να ξαναζωντανέψουμε το Σύλλογο των συμπατριωτών, Γιαννιτσοχωριτών της Αθήνας. Για αυτή την προσπάθεια  και τα συμπαρομαρτούντα θα υπάρξει σύντομα σχετική ανάρτηση για την ευόδωση αυτού του σκοπού.  

ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΤΙΣ 11-5-96

Μήτσος Γαλάνης, Θαν. Παπαθεοδώρου, Νικ. Κατσαβός, 

Άννα Γαρδέλη, Ηλ. Κόλλιας και Κυριάκος Παπακυριακόπουλος 

Την δεκαετία του ΄70 κατά την έκρηξη της αστυφιλίας της επαρχίας είχαμε μεγάλη και ραγδαία μετακίνηση ευελπίδων νέων  από το χωριό στην πρωτεύουσα. Μετακίνηση είχαμε και όλα τα χρόνια αλλά ήταν μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια (σπουδές, παντρειές, εργασίες). Η ερμηνεία για αυτή τη ραγδαία μετακίνηση είναι, όπως έχει αναφερθεί, ότι η μεγαλύτερη αύξηση του πληθυσμού στο χωριό αλλά και σε όλο τον κόσμο  υπήρξε τη δεκαετία του ΄50. Ένα ενδεικτικό στοιχείο είναι ότι η τάξη στο δημοτικό των γεννηθέντων το 1953 αριθμούσε δέκα πέντε αγόρια και δυο κορίτσια. Οπότε όλα τα παιδιά αυτά στη συγκεκριμένη δεκαετία έφθασαν στην κατάλληλη ηλικία να σαλπάρουν σε νέους τόπους και νέα λιμάνια.

Σε αυτή τη μετακίνηση επέδρασαν και άλλοι παράγοντες που είναι ίδιοι για όλη τη χώρα, όπως η λαχτάρα και το όνειρο του γονιού να διώξει τα παιδιά του από τη λάσπη και το βάλτο και όλα αυτά συνεπικουρούμενα ως επί το πλείστον  από την στρεβλή εκβιομηχάνιση που είχε ως επακόλουθο την έντονη αστικοποίηση του πληθυσμού. Έτσι στα πλαίσια του υδροκεφαλισμού της χώρας, στην Αθήνα εγκαταστάθηκαν περί τους 200 ετεροδημότες συγχωριανοί.

Η έντονη πολιτικοποίηση

αυτών των χρόνων μαζί με την ανθρώπινη ανάγκη της ανάπτυξης και της σύσφιξης των σχέσεων καθώς και της επιθυμίας για συνεισφορά στη γενέτειρα συνέτειναν όλα μαζί, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και στους άλλους ετεροδημότες άλλων περιοχών , στην ίδρυση πολιτιστικού συλλόγου των Γιαννιτσοχωριτών της Αθήνας με το όνομα ΄΄Ο  Άγιος Γεώργιος΄΄.

Από τις πρώτες εκδηλώσεις του συλλόγου στο προαύλιο της εκκλησίας.

 Κυριάκος και Χρόνης Παπαθεοδώρου τραγούδι, μπουζούκι Λεωνίδας Φαναράς, 

Γιώργος Αντωνόπουλος τουμπελέκι, Γιάννης Αντωνιάδης ακορντόν

Και Θανάσης Ζιάς μαντολίνο, Ηλίας Παπακυριακόπουλος λαούτο, 

Γιάννης Παπακυριακόπουλος βιολί, Δημήτριος Νικολακόπουλος κλαρίνο.

[Εγώ χορεύω και τα ξαδέλφια μου ΣπύροςΝτούφας και 

Ηλίας Κόλλιας χτυπάνε παλαμάκια].

Παρά τις μεμψιμοιρίες, δικαιολογημένες ή όχι, ή ουσία είναι μία. Ο ρόλος και η δράση του Συλλόγου, είκοσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια, είναι σπουδαίος και η ύπαρξή του είναι επίτευγμα. Μόνο να αναλογισθούμε ότι η εφημεριδούλα "Γιαννιτσοχώρι" αποτελεί τη μόνη ιστορία αυτού του τόπου.[1]

Έτσι αναφέρουμε ένα μεγάλο απόσπασμα (1) από το γραφτό «Πώς και πότε ιδρύθηκε ο Σύλλογος» του Νιόνιου Βλάχου, στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας ΄΄ΤΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙ΄΄ το 1983 καθώς και ένα άλλο σχετικό δικό μου, λίγους μήνες αργότερα στο επόμενο φύλλο (2):

(1)

<<….Περίπου διακόσιοι Γιαννιτσοχωρίτες βρισκόμαστε στην Αθήνα κι ακόμα περισσότεροι σε άλλα αστικά κέντρα της Ελλάδας και στις χώρες του εξωτερικού.

Όμως κι εμείς εδώ στην Αθήνα (δηλαδή στην ίδια πόλη) είμαστε ξένοι μεταξύ μας, αφού βλεπόμαστε μόνο στο χωριό κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα ή καλοκαίρι.

…Σκέφτηκα λοιπόν να κάνουμε ένα σύλλογο που να απαρτίζεται απ’ όλους τους Γιαννιτσοχωρίτες της Αθήνας. Στην αρχή είχα σκεφτεί να γίνει ένας σύλλογος με τους Αϊλιώτες και τους Πρασιδακαίους, γιατί πίστευα και πιστεύω ακόμα ότι τα τρία αυτά χωριά είναι φιλικά, συγγενικά και δεμένα με πολύ στενούς δεσμούς μεταξύ τους κι ακόμα ότι τα προβλήματά τους είναι κοινά. Αλλά από επαφές που είχα μαζί τους δεν συμφωνήσαμε. «Θα φτιάξουμε δικό μας σύλλογο» μου ‘λεγαν. Τους περιμένουμε να φτιάξουν και να συνεργαστούμε στα κοινά προβλήματά μας.

      Αφού λοιπόν δεν μπόρεσα να πετύχω συνεργασία με τους παραπάνω, ήρθα σε επαφή με μερικούς συμπατριώτες μας, κυρίως νέους (Λυμπέρη Καλογερόπουλο, Νίκο Γαρδέλη, Μπάμπη και Νώντα Διαμαντόπουλο, Λιά Κόλλια, Θοδωρή Βλάμη, Γιώργο Μαντζώρο, Λιά Βλάχο, Σάκη Χατζή και άλλους που δεν τους θυμάμαι αυτή τη στιγμή)[2]  και ένα βραδάκι μαζευτήκαμε σε μια ταβέρνα στα Πατήσια και τους είπα τις σκέψεις μου.

Τις δέχτηκαν με ενθουσιασμό, με βοήθησαν και με δικές τους προτάσεις και μου ανέθεσαν να αναλάβω τις τυπικές και τις νομικές διαδικασίες. Έτσι, μετά από αρκετό  τρέξιμο (Δικηγόρο, Ειρηνοδικείο, Πρωτοδικείο, Νομαρχία κλπ.) καταφέραμε στις 25.5.1979 να έχουμε το Σύλλογό μας.

Στις όλες αυτές διαδικασίες με βοήθησε πολύ, ακόμα και οικονομικά, ο φίλος και πατριώτης μας (απ’ το Στροβίτσι) δικηγόρος Γιάννης Πολυχρονόπουλος.

Ορίστηκε προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή που συγκάλεσε την πρώτη Γενική Συνέλευση, όπου έγιναν οι εκλογές στις 23 Σεπτεμβρίου 1979 και ανέδειξαν το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου μας που απαρτίστηκε από τους: Νιόνιο Βλάχο (πρόεδρος), Κόλλια Ηλία(Γεν. Γραμματέας), Μαντζώρο Γιώργο(Αντιπρόεδρος), Κόλλια Τρύφωνα (Ταμίας) και τα μέλη: Παπακυριακόπουλος Κυριάκος, Παπαλεξόπουλος Θανάσης και Μανουσοπούλου Ντιάνα.

Είναι αλήθεια ότι η θητεία του πρώτου Δ.Σ. έληξε χωρίς να γίνει τίποτα ή σχεδόν τίποτα, γιατί πολλοί από τους παραπάνω ήσαν απλώς διακοσμητικά στοιχεία, χωρίς καμιά προσφορά, με αποτέλεσμα μετά τη στράτευση του Γραμματέα Η. Κόλλια, το μέλος Κυρ. Παπακυριακόπουλος να επιφορτισθεί τη Γραμματεία και το Ταμείο, γιατί ο Ταμίας του συλλόγου δεν αναλάμβανε τα καθήκοντά του.

Έτσι, αφού πέρασε ένα νεκρό χρονικό διάστημα για το σύλλογο, φτάνουμε στις δεύτερες εκλογές, στις 11 Νοέμβρη 1981. Εψήφισαν 43 άτομα (στις προηγούμενες δεν ξεπέρναγαν τους 20) και πλειοψήφισαν: Κυρ.Παπακυριακόπουλος Γραμματέας, Θ. Παπαλεξόπουλος Αντιπρόεδρος, Νιόνιος Βλάχος Πρόεδρος, Θαν. Μπάκας Ταμίας και τα μέλη Λυμπέρης Καλογερόπουλος, Σωτ. Βλάμης και Γιώργος Μαντζώρος.

Η δουλειά και η προσφορά του καινούριου Διοικ. Συμβουλίου ήταν ασυγκρίτως καλλίτερη από το προηγούμενο, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στις τελευταίες εκλογές, στις 14 Νοέμβρη 1982 όπου έλαβαν μέρος 136(!) μέλη, που στο νέο Διοικ. Συμβούλιο ανέδειξαν τους: Κυρ. Παπακυριακόπουλο Γεν. Γραμματέα, Θαν. Παπαλεξόπουλο Πρόεδρο, Διον. Παπαθεοδώρου ταμία, Σοφία Φωτίου μέλος Δ.Σ., Διον. Βλάχο μέλος Δ.Σ., Γιώργο Μανουσόπουλο Αντιπρόεδρο και Αντώνη Μιχελή μέλος Δ.Σ….>>

(2)

<<...Υπάρχουνε   ορισμένα   πράγματα, αξίες, αρχές, αλήθειες, που λόγω του ότι είναι παραδεκτές   από    τους  περισσοτέρους,    έχουν   αποκτήσει    μια αντικειμενικότητα      σεβαστή, με αποτέλεσμα   να έχουν πάρει θέση αξιώματος.  Πιθανότατα όμως στο μέλλον να χάσουν  τη θέση  τους.   Τέτοιες περιπτώσεις   πολλές   έχει  να μας δείξει το κοντινό και μακρινό παρελθόν.

Μια τέτοια αρχή είναι η αποφυγή του απόλυτου σε κά­θε μας κρίση για οποιοδήποτε θέμα. Υπόψη τούτο κρατάει ακόμα στο διάβα του χρόνου επί αιώνες και αιώνες.

Μέσα από αυτό το πρίσμα (κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του), που στο κα­τω - κάτω αυτή είναι και η διαλεκτική σκέψη, γράφουμε τις σκέψεις μας για τους συλ­λόγους που σαν μανιτάρια είναι φυτρωμένοι στην υδρο­κέφαλη Αθήνα. Και για να κυριολεκτούμε, τους συλλό­γους που έχουμε ιδρύσει οι απανταχού επαρχιώτες, μετά την αναγκαστική μετανάστευ­ση από τα χωριά μας στην πρωτεύουσα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κάθε επαρχία ή κάθε χωριό να ΄χει και το δικό του σύλλογο που αντιπρο­σωπεύει τους ¨εν Αθήναις... Αργείους¨.

...Βασικά όλοι αυτοί του είδους οι σύλλογοι όπως και όλοι περίπου οι κοινωνικοί φορείς πρέπει να είναι πο­λιτικοί διότι:

Κάθε άνθρωπος έχει μια αντίληψη πάνω στις σχέσεις του με τον εαυτό του πρώτα, και μετά με όλους τους άλ­λους, πρόσωπα, κοινωνικούς θεσμούς (σχολείο, οικογένεια, εκκλησία) ηθική, εξουσία και κράτος. Από εδώ οδηγούμενος καταλήγει σε μια θεώρηση -αντίληψη ολόκληρης της ζω­ής και των παραγωγών της. Πολλές φορές αυτή η αντί­ληψη συμφωνεί λίγο ή πολύ και με άλλες γνώμες άλλων συμπολιτών. Εάν συμβεί αυτοί οι άνθρωποι να κινούνται σε ίδιες ή παρεμφερείς σφαίρες τότε απολήγουν στο να σχη­ματίζουν κοινά πεδία δράσης και ενδιαφέροντος.

Τέτοιο κοινό πεδίο είναι και κάθε  σύλλογος.

Όταν στην εξουσία κα­βαλικεύουν οι διάφοροι σωτή­ρες τύπου Μεταξά, Παπαδό­πουλου αυτόματα παύουν και απαγορεύουν τη λειτουργία όλων των κοινωνικών φορέων -σωματείων, συλλόγων.  Και είναι γνωστό σε όλους μας από ποία πολιτική παράταξη ξεπετάγονται τέτοιοι εθνοσωτήρες!

….Δυστυχώς οι τέτοιοι σύλλο­γοι έχουν γίνει τέλεια όργα­να διαιώνισης της καθεστη­κυίας τάξης (ανεξάρτητα από προθέσεις και προσωπικές βουλήσεις) , κυματοθραύστες του λαϊκού πόθου για συμμε­τοχή, και τελικά πνευματικά γήπεδα για εκτόνωση του ίδιου του λαού (εκεί η Ελλά­δα χασμουριέται χωρίς να αναστενάζει) Και πιο απλά έγιναν δια­κοσμητικά στοιχεία, για να κάνουν τον αποκριάτικο χο­ρό, να κόψουνε την πρωτο­χρονιάτικη πίττα, να εκδράμουν στη γενέτειρα ή σε κα­μιά Παναγία Σουμελά και άντε πάλι από την αρχή του χρόνου.

Αυτή δεν είναι αποξένωση και  αλλο­τρίωση;

Συμπερασματικά : Και αυ­τοί οι σύλλογοι πρέπει να εί­ναι όργανα πολιτικά προς όφελος του ίδιου του λα­ού, αυτόνομοι, ανεξάρτητοι από κάθε μορφή κηδεμονίας…..»

Ίσως οι περισσότερες προτροπές τώρα να φαίνονται αυστηρές και άδικες. Τότε όμως;

Σαν μια μορφή ευγνωμοσύνης και τιμής, για την προσφορά τους, αναφέρουμε τους συμπατριώτες που έχουν κάνει πρόεδροι του Συλλόγου με χρονολογική σειρά.

§   Διονύσης Βλάχος

§   Θανάσης Παπαλεξόπουλος

§   Κυριάκος Παπακυριακόπουλος

§   Θανάσης Παπαθεοδώρου

§   Νίκος Αντωνόπουλος

§   Θ. Κόλλιας

Όλοι βεβαίως πρόσφεραν, όπως και οι περισσότεροι από όσους συμμετείχαν στο διοικητικό συμβούλιο. Έτσι πώς να μην τονίσουμε την προσφορά του  Θ. Παπαθεοδώρου επί δέκα πέντε ολόκληρα χρόνια;

 Όμως αυτός που αξίζει να γραφτεί το όνομά του με κεφαλαία είναι ο μακαριστός ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ. [κλικ ΕΔΩ]

[1] Το βιβλίο μου "ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ", που είναι ένα ιστορικό, λαογραφικό και γεωγραφικό αξιοσημείωτο έργο για το χωριό μας έχει ενσωματώσει και  αρκετά  γραφτά από αυτή την εφημεριδούλα, το "Γιαννιτσοχώρι". Αξίζει να αναφέρω ότι έτσι ονομάτησα και το μπλόγκ μου, που αισίως πλησιάζει τα 10 χρόνια ζωής και έντονης δράσης.