Διθύραμβος & θυσία στη Φιλία [2]

    Κάπως έτσι με το ίδιο μοτίβο εξελίχθηκε και το τσιμπούσι της άλλης μέρας της Κυριακής. Προκαταρκτική τσιπουροκατάνυξη με τα ίδια κρητικά ακρατίσματα και καταβρόχθιση των εδεσμάτων, ψητές μπριζόλες μετά των σχετικών ακολουθιών Η μόνη διαφορά με το προηγούμενο τραπέζι ήταν το ωραίο σουφλέ της Ειρήνης αλλά και τα περισσότερα γλυκά και σερμπέτια. Σοκολατίνα, πορτοκαλόπιτα, εκμέκ (μούρλια) και το κλασσικό μιλφέιγ της Λένας. 

   Αν και ζαχαρόπληκτοι οι άνδρες με τα αναγκαία χάπια Glucoface και τέτοια τα τιμήσαμε δεόντως, μέχρι τον αδόξαστο. Η χοληστερίνη πήρε την ανιούσα και το ζάχαρο...άστα να πάνε. 
   Να σας σας πω για τους συνδαιτημόνες με τη σειρά της άφιξης.  

  Από την αρχή όμως να αναφέρω ότι οι 6 από τους 9 είμαστε κτηνίατροι, 3 απόμαχοι και 3 μάχιμοι. οι υπόλοιποι 3 ήσαν εξ αγχιστείας, ταίρια μας πρωτάτζα ή δευτεράτζα με την καλή έννοια.  
     Πρώτη-πρώτη λοιπόν μας ήρθε η φουριόζα, αγαπητή, Ειρήνη μετά του συζυγάτορα, του Στρατή. Γνήσιος Δωριεύς απόγονος σε όλα του, λιτός, απέριττος, ολιγαρκής. Είπαμε δωρικός.[1] Περίπου μαζί έφθασε το άλλο γεωτεχνικό ταίρι, η γλυκιά μας Φράνσις [2] και ο Γιώργος Ζαχαρόπουλος από το Λιανοκλάδι, Γεωπόνος, που τώρα εκεί είναι  μεγαλοαγρότης και καλά κάνει.   
   Σε λίγο να και ο Παναγιώτης, ο γνωστός σε όλους ο Κούκλος, αφού ακόμα στο κινητό μου τον έχω έτσι. Συνοδευόμενος φυσικά από την καλή του, με το θεσπέσιο όνομα  Λουλούδα από τη μακρινή Θράκη, εξού και το όνομά της, όπως και Διαλεχτή και Βάγια  οι δυο καρντασίνες της. Πρέπει να τονίσω εδώ πάλι ότι η Λουλούδα τιμά την πατρίδα της  με την πανάρχαιη ιστορία και τις παραδόσεις της, συμμετέχοντας σε ατόφιους θρακιώτικους λαϊκούς χορούς [3]. 
     Τελευταία και καταϊδρωμένη, μια και μπέρδεψε την Πελλήνης κατέφθασε η Δέσποινα με όλη της τη ζηλευτή δεσποσύνη. Αυτή και η Ειρήνη ακόμα μάχονται υπέρ βωμών και εστιών στο υπουργείο. 
   Έτσι λοιπόν συμπληρώθηκε το κατά 7/9 γεωτεχνικό μας τραπέζι  και συνεχίσαμε  όπως σας τα έχουμε παραπάνω καταγράψει.  Τσιμπούσι με τσίπουρο και τα λοιπά... 
  Τελειώνοντας δε γίνεται να μην προσθέσω δυο λόγια για τον Κούκλο επειδή υπήρξε ο πιο αγαπητός υπάλληλος του υπουργείου Γεωργίας γιατί ήταν παιδί τζιμάνι. Βασικά αν και ήταν  σβουριχτός και ντούρος Κουκουέ [4] παρά ταύτα ήταν γάτος σε όλα. Υπηρεσιακά άψογος, αγγλικά, φαρσί και κομπιούτερ από τους πρώτους μαθητευόμενους. Μαζί τότε εκδίδαμε μια αξιόλογη εφημεριδούλα "ΤΑ ΚΤΗΝΙΑΤΡΙΚΆ ΝΕΑ", τόσο αγαπητή σε όλους τους συναδέλφους ανά τη χώρα. Τη γράφαμε, τη μοντάραμε και την ταχυδρομούσαμε μία-μία. Εποχές γεμάτες.. Υπόψη εγώ  τότε ΚΚΕεσωτ. και θα θυμάστε τι γινόταν, δογματίλες από τη μια, αναθεωρητές από την άλλη κι όμως τακιμιάσαμε μια χαρά και εντός και εκτός επί τα αυτά!!!
    

[1] Ο κράσος της Κυριακής  ήταν πεσκέσι του νέου φίλου Λάκωνος Στρατή, προερχόμενος από τα χωριά του Αριστομένη Μεσσηνίας. Μαζί και μερικά ζαρζαβατικά που ακόμα μυρίζουν Ταΰγετο.
[2] Τόσα χρόνια φίλοι καλοί και συνάδελφοι στα ίδιο μετερίζι, από που κρατάει η σκούφια της με το σπάνιο όνομα δεν το γνωρίζω!
[3] Χαίρομαι και θαυμάζω την ομοιοστασία των Κρητικών των Ποντίων και Θρακών που όχι μόνο την κρατούν αλώβητη και ζηλευτή αλλά την διαιωνίζουν. Και οι τρεις πρωταγωνιστούν στους λεβέντικους χορούς, με τους Κρητικούς βεβαίως να υπερέχουν σε  άλλους τομείς, λογοτεχνία, μουσική, ιστορία.. 
[4] Γράφω έτσι γιατί πίστευα ότι   τα άτομα με αυτή την πολιτική ιδεολογία, για να χάφτουν όλες τις μπούρδες του ΚΚΕ μέχρι και τα εγκλήματα του Στάλιν αλλά και πολλά του Λένιν, στερούνταν της απλής οξύνοιας.  Λάθος μου ξελάθος μου ο Κούκλος συνεχώς με διέψευδε ...........