Μια παρέα σαν και Εμάς!!!
Εσαεί στη ζωή μου, είτε είμαι στα πάνω, στα όπα μου είτε στα κάτω, στα λερωμένα, τα άπλυτα τα παραπεταμένα μου, που είναι πολλά τα γαμημένα, πιστεύω ακράδαντα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το πολυτιμότερο στη ζωή μας και όταν αυτές γίνονται φιλίες τότε είναι το επιστέγασμα, η ολοκλήρωση! Κι όταν αναβαθμίζονται οι φιλίες και παίρνουν θεσμικό χαρακτήρα φερ επείν κουμπαριές τότε είναι ο γάμος των ψυχών επί γης!
Και όταν αυτές οι φιλίες είναι απαύγασμα ενός μεγάλου κομματιού της ζωή σου και φιλτράρισμα και ελεύθερη επιλογή μεταξύ πολλών προσώπων τότε δεν είναι η ίδια ζωή; Οι φιλίες τότε ξεγυμνώνουν τους χαρακτήρες, τις ψυχές μας σε αντίθεση με τον έρωτα που ξεγυμνώνει τα σώματα.
Αν και το δίχτυ της ζωής είναι καταδικό σου, όμως πολλάκις στο ψάξιμο της άκρης της κλωστής οι φίλοι είναι δίπλα σου! Βεβαίως και το ταίρι όταν είσαστε όμως πάνω από όλα φίλοι.
Τιμή μου και καμάρι μου που στη ζωή μου έζησα σε πολλά μέρη και έκανα καλούς φίλους. Από το γυμνάσιο Ζαχάρως σπουδές στην ωραία Θεσσαλονίκη, πέντε χρόνια περίπου, φαντάρος στα Χανιά και Λάρισα, , δέκα μήνες στην καθεμιά, δυο χρόνια στο Άργος κι άλλα τρία στην Κόρινθο δουλειά σε χοιροστάσια, εννιά χρόνια στην Ανδραβίδα ως αγροτικός κτηνίατρος, που με σημάδεψε και μετά το ΄90 στας Αθήνας, υπουργείο Γεωργίας και...αποστρατεία. [1]
Ενδιαμέσως στη γενέτειρα, Γιαννιτσοχώρι και επί τα αυτά στη Ζαχάρω φίλους και ..κουμπαράκους!
Τέλος πάντων σε αυτό το πολυσύνθετο πλαίσιο, το Σαββατοκύριακο σήμανα προσκλητήριο σε μερικούς από αυτούς. 
Το μεσημέρι του Σαββάτου (12-10-19) είμαστε εφτά νοματαίοι: Η καλή μας Αρετή, η Επίκουρη Βαγγελίτσα μας, ο χαρισματικός πολυμνήστωρ Δημητράκης Κουκουλάς από το Πυργάκι Μεσσηνίας, ο δόκτωρ καλόκαρδος Δημήτρης Πάνου (3-4 πόλεις ερίζουν για την καταγωγή του), ο παιδιόθεν πρωτόφιλος συγχωριανός Ασημάκης, ο θρυλικός Κλης, η αγαπημένη μου επί μια εικοσαετία, η Λενάκω και εγώ, ....πλέον ψήστης και οινοχόος.
Έλαβε χώρα λοιπόν πλούσιον τσιμπούσιον. Προκαταρκτικά εξάπαντος το τσίπουρο με τα σχετικά ακρατίσματα [Κρητικά λουκάνικα, γλυκάδια και απάκι, όλα στη θράκα]. Μετέπειτα ακολούθησαν οι ψητές μπριζόλες, συνοδευόμενες και με τα υποδέλοιπα [πατάτες, σαλάτες, τζατζίκι, τυριά...] Εννοείται ότι ηγήτορας του τραπεζιού ήταν ο ηδυπαθής Διόνυσος με τη μορφή του άκρατου οίνου, σε κολονάτα ποτήρια παρακαλώ. Επινίκιον ήταν η καταβρόχθιση του γαλακτομπούρικου της Βαγγελίτσας [3] και του μιλφέϊγ, κλασσικού δημιουργήματος της Λένας.
Ακριβώς στο ίδιο μοτίβο έγινε και το τραπέζι την άλλη μέρα, την Κυριακή το μεσημέρι [4]
για το οποίο όμως θα αναφερθούμε σε άλλη μας ανάρτηση.
Άντε στην υγειά όλων ημών και υμών!!!
[1] Νοιώθω την ανάγκη να μνημονεύσω μερικούς καλούς μου φίλους από αυτά τα μέρη που έφυγαν νέοι και ωραίοι ...Στη Σαλόνικα ο κολλητός μου στα φοιτητικά χρόνια ο Δημήτρης Κυριαζής, μου έριχνε ένα κεφάλι, ξανθός γαλανομάτης από τη Νικήτη, έφυγε στα 33, στα χρόνια του Χριστού. Στο Άργος ο Ανδρέας Κατσαούνης και ο Γιάννης Ρηγόπουλος, 40 και 50, και στην Ανδραβίδα ο Νίκος Χολέβας στα 40.
[2] Ο κράσος του Σαββάτου ήταν πεσκέσι του παιδιόθεν φίλου Ασημάκη (Κλη) προερχόμενο από τα βαρέλια του Φώτη Καλογερόπουλου, αντιδημάρχου Ζαχάρως και γαμπρού στο χωριό μας.
[3] Η μάζωξη συνέπεσε με τα γενέθλια της Βαγγελίτσας, οπότε τα γιορτάσαμε δεόντως σύμφωνα με το εθιμοτυπικό πρωτόκολλο, κεράκι στο γαλακτομπούρικο, σβήσιμο με το γνωστό τραγουδάκι.
[4] Τώρα πια πάνε εκείνα τα βραδινά ντερλικώματα μέχρι σκασμού και με τα ατέλειωτα κατρούτσα που χάναμε το το μυαλό μας και πολλάκις το λογαριασμό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου