REMEΜBER: ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ

Σας παρουσιάζουμε ή καλύτερα σας θυμίζουμε 

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  ΔΡΑΣΗΣ  ΤΕΤΡΑΕΤΙΑΣ 
2019 – 2023 ΤΟΥ 
ΚΩΣΤΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

Πριν ένα χρόνο τονίζαμε τα εξής: Μακάρι να πετύχει όχι τα μισά, αλλά το 1/3 από όσα έχει προαναγγείλει.....

  Εσείς τι λέτε; 

[OI ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ ΛΙΑΝ ΠΡΟΣΕΧΩΣ]

 ΥΠΟΔΟΜΕΣ:

– Κατασκευή σύγχρονου και αποτελεσματικού ΣΤΑΘΜΟΥ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΣΤΙΚΩΝ ΛΥΜΑΤΩΝ για τη Ζαχάρω, αλλά και ανάλογων εγκαταστάσεων που θα εξυπηρετούν όλους τους οικισμούς του διευρυμένου Δήμου. Η λίμνη Καϊάφα δεν μπορεί να είναι αποδέκτης ακατέργαστων αστικών λυμάτων, όταν μάλιστα η ίδια, αλλά και η ευρύτερη περιοχή της, αποτελεί την ατμομηχανή για την ανάπτυξη της περιοχής μας.

– Η εξασφάλιση υγιεινού πόσιμου νερού αποτελεί άμεση προτεραιότητα. Ειδικότερα θα αποπερατώσουμε άμεσα το Δίκτυο Ύδρευσης της Φιγαλείας.

– Η βελτίωση του δημοτικού οδικού δικτύου (κύριου, δευτερεύοντος και αγροτικού) θα έχει συνεχή και αποτελεσματική φροντίδα, κυρίως στις ημιορεινές περιοχές, όπου η άνετη και ασφαλής πρόσβαση, σε κάθε χωριό και σε κάθε οικισμό, επιβάλλεται για λόγους οικονομικούς και κοινωνικούς.

– Η σύνδεση του Δήμου με τις κρίσιμες για την ανάπτυξη περιοχές, όπως η περιοχή της Ανδρίτσαινας, του Επικούρειου Απόλλωνα με τη Φιγαλεία και την Αρχαία Ολυμπία, με οδικά έργα που για την πραγματοποίηση τους απαιτείται διαδημοτική συνεργασία, είναι επίσης άμεσης προτεραιότητας και θα επιδιωχθεί η συνεργασία των αντίστοιχων Ο.Τ.Α. με την Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση. Ένα τέτοιο έργο είναι η κατασκευή του δρόμου Ανδρίτσαινα-Μάκιστος-Ζαχάρως, που έχει μείνει στις εξαγγελίες, αλλά αποτελεί προτεραιότητα  για την παράταξή μας.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ!!!

ΓΙΏΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΊΟΥ

      Αυτή είναι η μαμά μου! Που σήμερα με έκανε για ακόμη μία φορά τόσο περήφανο!

Γεννήθηκε το 1968 και το όνομα της είναι Βασιλική. Σε ηλικία 16 και κάτι, σταμάτησε το σχολείο γιατί ερωτεύτηκε το μπαμπά μου και γύρω στα 19 παντρεύτηκαν. Το 2000 όμως χώρισαν. Ένα γεγονός που την δυσκόλεψε, μας δυσκόλεψε παρά πολύ, ως προς τη διαβίωση μας.

Έτσι επιστρατεύτηκαν η γιαγιά και η θεία μου για να μπορεί η μαμά μου να δουλεύει δύο δουλειές την ημέρα. Σε ένα φούρνο 07:00-15:00 και μετά σε μία πιτσαρία 18:00-01:00.

Δεν βγαίνουν οι ώρες λέτε; Κι όμως, αν είσαι μαμά βγαίνουν. Αν είσαι εκείνη βγαίνουν. Βέβαια πέρα από αυτές τις δουλειές, έχει κάνει και άλλες ένα εκατομμύριο. Σε ζαχαροπλαστείο, ψητοπωλείο, οδηγούσε ταξί, μανάβικο, σούπερ μάρκετ, καθαρίστρια κ.λπ.

Επιλέγω να μοιραστώ μαζί σας, τρία πράγματα από την παιδική μου ηλικία, που μέχρι και σήμερα είναι έντονα στο μυαλό και την καρδιά μου.

Θυμάμαι το ποσό πολύ μας τα έδωσε όλα, σε εμένα και την αδερφή μου και δεν μας έλειψε τίποτα, ποτέ. Όλα, δίχως εκπτώσεις. Χαρακτηριστικά, μέχρι τα 18-19 μου νόμιζα πως δεν ανήκαμε καν στην μεσαία τάξη. Έλεγα δεν είμαστε πλούσιοι, αλλά ούτε και μικρομεσαίοι.

Θυμάμαι τις χιλιάδες φορές που γυρνούσε σπίτι με καμμένα τα χεράκια της από τους φούρνους και τις παρατηρήσεις που της έκανα για να είναι πιο προσεκτική.

Θυμάμαι τις πόσες φορές μαζευόμασταν στο σπίτι, στο τραπέζι της κουζίνας για να σκεφτούμε τι θα πει αν την ρωτήσουν σε κάποια δουλειά αν έχει απολυτήριο λυκείου. Να πει ψέμματα; Τι να κάνει;

Πολλές φορές εμφανίστηκαν επαγγελματικές ευκαιρίες στη ζωή της που δεν τις άρπαξε για να μην αναγκαστεί να πει πως δεν έχει τελειώσει το σχολείο.

Πριν 2 χρόνια λοιπόν πήρε μια απόφαση. Να πάει σχολείο. Μια απόφαση που δεν την ενθάρρυνα και της έλεγα πως 52 χρόνων γυναίκα δεν μπορεί να κουράζεται τόσο πολύ. 52 χρόνων γυναίκα δεν μπορεί να πηγαίνει σχολείο και να δουλεύει. Είναι ουτοπικό και ανέφικτο. Τόσα ήξερα, τόσα έλεγα.

Η μαμά μου σήμερα λοιπόν, με πήρε τηλέφωνο να μου πει πως το απολυτήριο λυκείου της είναι 19,2 και πως πέρασε στο Πανεπιστήμιο.

«Δημόσια Διοίκηση - Παντείου»

Είμαι πολύ περήφανος για τη μαμά μου. Και αν τα χρόνια γυρνούσαν πίσω και μπορούσα να επιλέξω, πάλι τη Βασιλική θα διάλεγα για μαμά μου.

Σε αγαπώ!

ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ

Με αφορμή το θάνατο του Γιάννη Πουλόπουλου ακούσαμε για μια ακόμη φορά από τα διάφορα μίντια το ίδιο μοιρολόϊ για το κακό που μας βρίσκει με τους μεγάλους που χάνονται αφού σήμερα τέτοιες φωνές δεν υπάρχουν και ούτε θα ξαναβγούν! Μια πλάνη που ακούγεται κατά κόρον από τα σχετικά μνημοσυνιακά αφιεώματα των καναλιών και την οποία, δυστυχώς, ασπάζονται με έπαρση και οι γερασμένοι καλλιτέχνες που συμμετέχουν. Ακόμη και ο πιο σεμνός από αυτούς ο εκλιπών Πουλόπουλος σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του κάπου στα μέσα του ’90, ήταν απόλυτος: δεν υπάρχει σήμερα τίποτα! Μόνο που του ξέφυγε μια αλήθεια: τα τραγούδια της εποχής μου που τραγουδούσε ο πολύς κόσμος ήταν κυρίως τουρκοτσιφτετέλια! «Μαντουμπάλα» «Ζιγκουάλα» «Νινανά γιαβρούμ νάϊ» «Τάμπα τούμπα τάμπα τούμπα» «Θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου», τραγούδαγε η Ελλάδα και εμείς με Θεοδωράκη Χατζιδάκι Λοϊζο Λεοντή Μαρκόπουλο Γκάτσο Ελευθερίου Ελύτη Ρίτσο Σεφέρη, ψάχνουμε ένα άλλοθι σαν χαλί να κρύψουμε από κάτω τα σκουπίδια.

"ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ"

[[Λέω,Θοδωρή,γιατί, νιώθω,άνθρωπο,δικό,,,,μας,

έκανες,πιστεύω,μεγάλο,δώρο,στους συγχωριανούς,

μου,τους, Λεπρεατες,,

ευχαριστούμε,,,,]]

        Τόσα χρόνια, κοντά στα δέκα, που ασχολούμαι με τον δημόσιο λόγο μέσω αυτού του βήματος, δε λέω, πολλάκις διάφοροι καλοί φίλοι με έχουν ευχαριστήσει, κυρίως όταν επαινώ και εξαίρω μια πράξη τους, ως επί το πλείστον κοινωνικής προσφοράς, ή την επιχείρησή τους, αλλά και μετά από ένα αφιέρωμα στο χωριό τους.

Πρέπει όμως ρητά να ομολογήσω, ότι λίγες φορές, καλύτερα σπάνιες έχω δεχτεί τόσο ζεστά λόγια, που αγγίζουν την καρδιά μου. 

Λόγος λιτός, απέριττος, δωρικός. Ή ταν ή επί τας.

  Πιστεύω να μην παρεξηγηθώ εάν αναφέρω τον αποστολέα και τα σχετικά. Άλλο και τούτο με τα προσωπικά δεδομένα. Τέλος πάντων ......
    Μετά λοιπόν από τόσες και τόσες αναρτήσεις,[κλικ  ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ ΕΔΩ,ΕΔΩ,ΕΔΩ,ΕΔΩ,ΕΔΩ, ΕΔΩ......]  που έχω κάνει για το Λέπρεο και ειδικά για το Ολοκαύτωμα του χωριού παρουσιάζοντας πολλά στοιχεία και "ζωντανές" μαρτυρίες, τις προάλλες δέχτηκα το εν λόγω μήνυμα από έναν πατριώτη Στροβιτσάνο [1] ξενιτεμένο, τον Νίκο Μανουσόπουλο, που κατοικοεδρέυει στο Cazararo της Ιταλίας, απέναντι από την Κέρκυρα΄[2]. 

 Και να τονίσω και τούτο. Κουτσά στραβά ήρθαμε σε τηλεπικοινωνία με τον Νίκο και διαπίστωσα με χαρά ότι ότι είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, με "ψυχή βαθιά", υπεράνω πολιτικών πεποιθήσεων!!! Υπόψη από τα γεννοφάσκια του αριστερός!

[1] Βεβαίως και είμαι πατριώτης,  αλληλέγγυος και σύμμαχος όχι μόνο με τους Γιαννιτσοχωρίτες αλλά και με τους Στροβιτσάνους, τους Αλιώτες, τους Ζαχαραίους και γενικά τους Έλληνες, αλλά με όλους τους  ανθρώπους όπου γης. Κυρίως με τους αγρίως υποταγμένους και καταφρονεμένους και πάντα αδικημένους. Ίσως είναι περιττό μια τέτοια διαβεβαίωση μετά  κι από τις τελευταίες  αυτοσωμικές έρευνες στη Γενετική των πληθυσμών όπου με την πάροδο των αιώνων και μέσω της διαδοχής των γενεών τα γονίδιά  των λαών  έχουν διασπαρεί [ σε μεγάλο ποσοστό ημών των Ελλήνων] σε όλη τη Γη και η ανθρωπότητα είναι ένα σύνολο γενετικών  προσμίξεων και καταβολών» 

 ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ!!

Οπότε αγαπητοί μου ΝΑΙ στην υπέρβαση των εθνικών διαφορών και πρόταση για συνεργασία μεταξύ των κρατών και των λαών.

[2] Πολύ κοντά βέβαια, ένας πήδουλος, αλλά για φανταστείτε τι νόστος και καθημερινό μαρτύριο είναι να θωρείς την πατρίδα σου και να την ακουμπάς με μια ματιά αλλά να είσαι συνάμα και σε άλλη χώρα...

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Ρήγας Ρηγόπουλος

Όπου νά 'ναι θα ξεκινήσουν τα σχολεία και από ότι φαίνεται αρκετή μελέτη θα γίνεται στο σπίτι. Στον καιρό μας οι γονείς μας συνήθως δεν ήξεραν περισσότερα (γράμματα) από μας. Ενδιαφέρονταν όμως αρκετά, για το πως τα πάμε στο σχολείο και τι μαθαίνουμε. Στην φωτογραφία ο πατέρας και η μητέρα στην αυλή του σπιτιού, παρακολουθούν την μικρή μας αδερφή Χριστίνα, που γράφει τα μαθήματα της. (Πρέπει να είναι πριν από μισόν αιώνα και).

ΟΙ ΧΕΛΩΝΕΣ CARETTA ΣΤΟΝ ΚΑΪΑΦΑ

ΤΟ ΝΕΟ ΚΥΜΑ ......ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ ΜΑΣ

Σάκης Κουρουζίδης

Η φάση της εφηβείας μου συνέπιπτε με την εμφάνιση του "νέου κύματος".

Το αρπάξαμε από τα μαλλιά, ως την πρώτη και σαφή διαφοροποίηση από τα ακούσματα και το είδος της διασκέδασης της προηγούμενης γενιάς.

Από το καφενείο, το "μαγαζί", διαλέξαμε το "πάρτυ" στο σπίτι, ένα κιλό χύμα βερμούτ και μισό κιλό στραγάλια με σταφίδες, ένα φορητό πικάπ και δίσκους δανεικούς και να το γλέντι μας.

Το κλίμα αυτό δεν συγκίνησε τους μεγαλύτερους και έτσι δεν κινδυνεύαμε από κάποιου είδους συνύπαρξη. Μόνοι μας, με τις "ντάμες" μας.

Από το βαρύ, μελό λαϊκό και το γλυκερό "ελαφρύ", διαλέξαμε τον ανάλαφρο, φρέσκο, με πινελιές ποιητικότητας στίχο των "νεαρών" τραγουδοποιών του νέου κύματος.

Δεν αμφισβητούσε κάτι ο στίχος, η φωνή, η μελωδία ούτε μας ζητούσε να κάνουμε κάτι. Δεν θέλαμε να μετατρέπουμε σε γλέντι τις ολοήμερες δυσκολίες της επιβίωσης. Να μην μερακλώνουμε με τις "αδικίες" της ζωής, να μην σουρώνουμε για να ξεχνάμε, αλλά μόνο ένα σφίξιμο στο χέρι της ντάμας και μια υπόσχεση συγκίνησης που ξεχείλιζε στα άγουρα χρόνια μιας αδιόρατης ωρίμανσης.

Τα ανακατεύαμε με ενδιάμεσες δόσεις από κάτι σαν ροκ, ελληνικό και ξένο και όλο αυτό το μείγμα μας έδινε μια διακριτή ταυτότητα. Δεν ήταν μια τυπική εναλλαγή γενιών, ήταν κάτι πολύ περισσότερο, να αλλάξουμε εποχή, να αλλάξουμε άρδην, να μην αντιγράψουμε τους παλιότερους έστω και αν το κάναμε καλύτερα από αυτούς. Να αποδράσουμε θέλαμε σε κάτι που δεν ξέραμε, σε κάτι αδιόρατο που δεν ήταν καν υπόσχεση, αλλά βεβαιότητα ότι θα είναι "διαφορετικό". Διαφορετικό από κάτι που ζούσαμε όχι τραυματικά, αλλά μάλλον στενόχωρα και αμήχανα

ΤΑ .....ΩΡΑΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

ΤΟΤΟΣ

      Η δασκάλα της Α ' δημοτικού έχει πρόβλημα με τον Τοτό που όλο βρίζει και δε δίνει την παραμικρή σημασία στο μάθημα.
'Ποιο είναι το πρόβλημά σου? ' , τον ρωτάει εξαγριωμένη.
      ' Είμαι πολύ έξυπνος για να είμαι στην πρώτη τάξη ' . Απαντά ο Τοτός με ύφος. ' Η αδερφή μου είναι στην τρίτη τάξη και είμαι πολύ εξυπνότερος από αυτήν. Πιστεύω πως πρέπει να πάω τουλάχιστον στην τρίτη κι εγώ ' .
      Η δασκάλα τον πάει στον διευθυντή, ο οποίος συμφωνεί να του κάνουν διάφορα tests γνώσεων κι εξυπνάδας κι αν απαντήσει σωστά, να τον βάλουν στη τρίτη τάξη.
'Πόσο κάνει 3x13? ' , ρωτά ο διευθυντής.
'Τριάντα εννέα ' .
'Ποια είναι η πρωτεύουσα της Φιλανδίας? '
'Το Ελσίνκι ' ..
'Πότε γιορτάζουμε το έπος της Αλβανίας? '
'Την 28η Οκτωβρίου ' .
      Σε όλες τις ερωτήσεις του διευθυντή, ο Τοτός απαντά σωστά. Όμως, μετά αρχίζει να ρωτά η δασκάλα, η οποία τον έχει άχτι και θέλει να αποδείξει πόσο αθυρόστομος είναι. 
'Τι είναι αυτά που η αγελάδα έχει 4 κι εγώ 2? ' , ρωτάει πονηρά η δασκάλα.
'Τα πόδια ' , απαντά ήρεμα ο Τοτός.
'Τι είναι αυτό που έχεις μέσα στο παντελόνι σου, ενώ εγώ δεν έχω? '
'Τσέπες ' .

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΥΡΟΓΕΝΗΣ

Πραγματικά η ανάρτηση της τετάρτης ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ ΠΟΥ ΞΑΠΟΣΤΑΣΕ Η ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ! που αναφερόταν στον Διονύση Μαυρογένη και στον ζωγράφο Τάσο Αριδά ήταν συνταρακτική. 

    Το σχόλιο που λάβαμε τα λέει όλα:

        Είστε τυχεροί, που έχετε τον Διονύση στον τόπο σας και τόπο του. Ο Διονύσης με το πηγαίο χιούμορ την ευρυμάθεια και την ασίγαστη εφηβική του αγωνιστικότητα.Ο Διονύσης των φοιτητικών μας χρόνων.

Διονύση θα τα πούμε σύντομα..

ΤΑ ΜΕΤΑ-ΔΙΒΡΙΑΝΑ...

Προχτές με το τέλος του αφιερώματος στην πριγκιπέσα  Δίβρη, ο πρωταγωνιστής και των 5 επεισοδίων, Σωτήρης Σωτηρόπουλος, δημοσίευσε το κάτωθι μικρό κείμενο:

         Το 5ο και τελευταίο ΑΦΙΈΡΩΜΑ στην ιστορική κωμόπολη της Δίβρης από τον εξαιρετικό φίλο και πολίτη Θοδωρή Κόλλια....Άφησε τελευταίο και σημαντικότερο την ξενάγηση που του έκανα στο κόσμημα του Μνημειακού πλούτου της κωμόπολης. Την Αγία Τριάδα Γκρουσταδων Δίβρης.Βεβαίως ο φίλος Θοδωρής πήρε εικόνες με το φωτογραφικό του  φακό και έκανε αυθορμήτως  στοιχειώδη βιντεοσκόπηση του ιστορικού ναού, με τις πολύ αξιόλογες αγιογραφίες που δυστυχώς δεν έχουν ακόμη μελετηθεί σε επιστημονική μελέτη και Ανακοίνωση... Και εδώ με το τελευταίο (5ο) ....

επεισόδιο τελειώνει μια ακόμη περιδιάβαση από ένα ερασιτέχνη δημιουργό που πολύ αγάπησε και πρόβαλε με την "καρδιά" του (και την τέχνη του) την γενέτειρα Δίβρη.

Θοδωρή σε  ευχαριστούμε!.... 

 Τέλος κρίνεται αναγκαίο να συμπεριλάβω  σε μια ανάρτηση και τα 6 βίντεο του αφιερώματος.

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ!

    Είμαι ο Θανάσης ( σημ. αδερφός του Γιάννη) Αντετοκούνμπο και γεννήθηκα στο Αρεταίειο. Το λέω για να μη νομίζει κανείς ότι από κάπου μας έφεραν ή ότι ήρθαμε από το φεγγάρι. Εδώ γεννήθηκα, εδώ πήγα νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο.Δεν είχα πλούσιους γονείς. Αν κάτι άλλαξε στη ζωή μου, αυτό έγινε με τη σκληρή δουλειά. Βρήκα κάτι που αγάπησα και το ακολουθώ σαν θρησκεία, μέχρι να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Όλοι ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία.

Είχα δίπλα μου ανθρώπους που με βοήθησαν, όπως την κυρία Μαριέττα Σγουρδαίου, που την αποκαλώ “νονά”. Φιλόλογος στο Αρσάκειο και ηθοποιός. Μας πήγε, παιδιά 12-13 ετών, να ακούσουμε συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. Μας σύστησε την κυρία Μαρία Χορς, που ντύνει τις ιέρειες. Μυήθηκα στην ελληνική κουλτούρα, στο αρχαίο δράμα. Διάβασα βιβλία. “Θανάση, θα πάθεις σοκ αν διαβάσεις τους Αδελφούς Καραμαζώφ”, μου είπαν κάποτε. “Θα σου ανοίξουν τα μάτια”. Αυτές οι εμπειρίες με άλλαξαν, χωρίς να το καταλαβαίνω. Με βοήθησαν και στον αθλητισμό, εμένα, που ήμουν ένα παιδί μεταναστών χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτε. Δεν χρειάζεται να έχει λεφτά κάποιος για να αισθανθεί πλούσιος. Ο πλούτος είναι στο μυαλό και στην ψυχή.

Αν δεν αγαπάς τον συνάνθρωπό σου, δεν είσαι άνθρωπος. Άσχετα με το χρώμα του δέρματος και με την εθνικότητά του. Κοίταξέ με λίγο, μόνο η αγάπη σε κάνει άνθρωπο. Και η σκέψη. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι πολιτικό ζώον. Αν βγάλεις την πολιτική από μέσα του, μένει σκέτο ζώον! Νοιάζομαι για το κοινό συμφέρον, δεν είμαι απολιτίκ (…)

Πώς είναι δυνατόν να μη θεωρείται Έλληνας κάποιος που γεννήθηκε εδώ, πήγε παιδικό σταθμό, σχολείο, πανεπιστήμιο, έλαβε την ελληνική παιδεία; Βγαίνω εκτός εαυτού τώρα. Όπου πηγαίνω, λέω ότι είμαι Έλληνας με καταγωγή από τη Νιγηρία. Εγώ ξέρω ποιος είμαι. Έλληνας είμαι.

Είμαι αλληλέγγυος στα παιδιά που μοχθούν για την υπηκοότητα και την ιθαγένεια. Φεύγω για τις Η.Π.Α., αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εδώ τελειώνουμε. Παρακολουθώ και προβληματίζομαι. Να το ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι, ότι είμαι εδώ. Στο πλευρό τους! Τους σκέφτομαι. Η χώρα μου δεν είναι η Αμερική, αλλά η Ελλάδα. Αισιοδοξώ ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Και δεν τα παρατάω ποτέ. Ποτέ. Ποτέ».

Thanasis Antetokounmpo                                            #philotimo #φιλότιμο

AΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΣΑ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ ΤΗΣ ΛΑΜΠΕΙΑΣ, ΤΗ ΔΙΒΡΗ!!! [Μέρος 5 από 5]

     Και να που φτάσαμε  στο τελευταίο κομμάτι του αφιερώματος για την ιστορική Δίβρη, που αρχίσαμε στις 7 του μήνα. Της Δίβρης με τα εφτά νεκροταφεία! 

    Σήμερα έχει την τιμητική της η παμπάλαιη Αγία Τριάδα, από τα βυζαντινά χρόνια με τις σπάνιες αγιογραφίες που καθορίζουν τον τρισυπόστατο χαρακτήρα του ναού. Όπως και στα προηγούμενα όλοι κρεμόμαστε από τα χείλη του αξιοθαύμαστου, φίλτατου Σωτήρη Σωτηρόπουλου.

 

ΑΘΗΝΑ & ΠΑΛΙ ΑΘΗΝΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΩΣ ΧΩΡΑ ΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ

             ΓΙΑΤΙ Μας έχουν ζαλίσει οι δηµοσιογράφοι µε το ότι δεν παράγουµε τίποτα. Διαßάστε εδώ εξαγωγικές ''πρωτιές'' της χώρας

          Μαγνήσιο: Ο µαγνησίτης που εξάγει η χώρα µας, καλύπτει το

          46% της  συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.

          Αλουµίνιο: Εδώ και µερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την

          παραγωγή της σε

          αλουµίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε

          παραγωγή του   αλουµινίου, µε χιλιάδες εφαρµογές.

          Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η µεγαλύτερη ßωξιτοπαραγωγός χώρα της

          Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ßωξίτης χρησιµοποιείται και στην κατασκευή

          αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, µεταλλικών κατασκευών και

          αλλού.

          Σµηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσµο µετά τις

          Ηνωµένες Πολιτείες στην εξόρυξη σµηκτιτών, οι οποίοι έχουν µεγάλο εύρος

          εφαρµογών, όπως η διάθεση αποßλήτων, τα φάρµακα, τα

          καλλυντικά και άλλα.

          Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η µοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής

          Ενώσεως µε   σηµαντικά κοιτάσµατα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα

          συγκρότηµα παραγωγής νικελίου, του µεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά

          εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα

          εξορύσσονται.

          3η στην παγκόσµια παραγωγή ελιάς και λαδιού

          15% της παγκόσµιας παραγωγής (ελιά-λάδι)

          3η σε παραγωγή κρόκου. (saffron)

          5η σε εξαγωγες σπαραγγιων

          7η παγκοσµίως σε εξαγωγές ßαµßακιού (τo 2004 ήµασταν 4)

          11η σε παραγωγή ßαµßακιού

          14η σε αφίξεις τουριστων. 18,2 εκ

          16η σε εξαγωγές τυροκοµικών προιόντων

          και φυσικά είµαστε το νούµερο 1 της παγκόσµιας ναυτιλίας

ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ ΠΟΥ ΞΑΠΟΣΤΑΣΕ Η ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ!!!

        Την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου επισκέφτηκα το σπίτι του Διονύση Μαυρογένη[1] στην ωραία Κυπαρισσία. Ένα σπίτι πέτρινο, παλιό αρχοντικό, στα ριζά της άνω παλιάς πόλης,  δυο τετράγωνα πιο πάνω από τα Δικαστήρια. 

   Εκείνη τη μέρα είχα μαζί μου όλα της τύχης τα γούρια. Και νάτο, μπαίνοντας στην αυλή έπεσα πάνω σε ένα συντελούμενο  μυστήριο, μια φαντασμαγορική κατάσταση!!!.  

    Ήταν ένας γάμος της ζωγραφικής, που ήταν παρούσα, ζωντανή, με την αιωρούμενη διανόηση που κυριαρχούσε σε όλη την ατμόσφαιρα, υπό  τις ευωδιές του βασιλικού και της πορτοκαλέας.

   Ήταν μια διαρκής "μέθεξη" μεταξύ του Διονύση και του ζωγράφου Τάσου Αριδά, που αποτελούν δυο σημαντικές προσωπικότητες της Κυπαρισσίας, άξιοι πατριώτες του Μιχάλη Κατσαρού! 

 Τους βρήκα λοιπόν και τους δυο μεθυσμένους, όχι οινόφλυγες όμως, αλλά αλλοπαρμένους από την μανία για την μεγαλουργία.  

  Σε ένα σπάνιο πλέγμα επικοινωνίας και συνεργασίας. 

  Σημειωτέον ότι ο Μαυρογένης παραστεκόταν κρατώντας ένα καμουτσί-μαστίγιο, φερμένο  από την Σιβηρία, το θρυλικό κνούτο! Κάπου-κάπου το χτυπούσε στον αέρα κι αυτό έκανε έναν κρότο εκκωφαντικό, πρωτόγνωρο. 
Για του θεού τον φόβο. 
   Αλλά πάντως κι αυτό συνέβαλε στην όλη έκσταση.

  Ο Διονύσης, ως διανοητής είχε την ιδέα του όλου δημιουργήματος και ο Αριδάς, ως ζωγράφος με την περιούσια  τέχνη του,  το απογείωσε. 

  Με μερικές τραβέρσες [2] της ΣΠΑΠ  κατασκευάστηκε ένα παγκάκι και ο Τάσος στη ράχη του απαθανάτισε τον αξέχαστο σταθμό της Κυπαρισσίας και ένα τρένο, τα βαγόνια και τους αγέρωχους επιβάτες, μια νύφη, ένα αντρόγυνο, με τσιγκελωτό μύστακα ο άντρας, και έναν παπά στην τελευταία θέση. Σαν τον Παπακόκκινο μου φάνηκε.....
      Το τρένο φεύγει    στις οχτώ για τα ....Κύθηρα, που δεν θα τα ξαναβρούμε.....3] 

      Όλα συμβολικά, σουρρεαλιστικά!!! 
  Και από πάνω οι τρεις κούπες, από τις κολώνες της ΣΠΑΠ, στέκουν σαν τις μίτρες των επισκόπων! [4]

  

 Τα αλλοτινά χρόνια, το τρένο ήταν το πιο εμβληματικό και αναγνωρίσιμο  στοιχείο της πόλης. Κυρίως ήταν ο σταθμός με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Τον σταθμάρχη με την στρογγυλή ταμπέλα στο χέρι, τον μουτζούρη, τα θρυλικά πούλμαν του ΟΣΕ και τόσα άλλα. Οπότε σε όλους τους κατοίκους της περιοχής υπάρχουν ...αναμνήσεις, τέτοιες που ..δακρύζεις. 

       Αυτές τις τόσες αναμνήσεις μετουσιώνει σε τέχνη ο Τάσος Αριδάς και τις ζωντανεύει με την μαεστρία και τα λαμπερά του χρώματα.

[1] Ο Διονύσης Μαυρογένης είναι γνωστός κι επώνυμος όχι μόνο για τον ηγετικό του ρόλο στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, ως μέλος της περίφημης Συντονιστικής  αλλά και για την αντιδικτατορική του δράση. Από το ΕΚΚΕ, παρέμεινε στον χώρο της αριστεράς ως ανένταχτος, μετά από ένα πέρασμα στους κύκλους της Ανανέωσης. Αξίζει δε να τονίσουμε ότι είναι από τους λίγους που δεν εξαργύρωσε τις μεγάλες ...περγαμηνές του!!! Μετέπειτα άσκησε το επάγγελμα του φαρμακοποιού στην Αθήνα. 

[2] Είναι οι ξύλινες βάσεις, που τοποθετούνται  κάτω από τις ράγες της σιδηροδρομικής γραμμής.

[3] Aναμφίβολα, τα Κύθηρα αποτελούν έναν εμβληματικό τόπο, ένα σημείο αναφοράς, μια αναγεννησιακή ου-τοπία . Το απεικόνισαν τεχνίτες του λόγου και της τέχνης, όπως ο Bατώ, ο Γκαίτε, ο Oυγκώ, ο Mποντλαίρ, ο Bολταίρος, ο Bερλαίν, ο Γκλουκ και από τους δικούς μας ο Oυράνης, ο Aγγελόπουλος, ο Λυμπερόπουλος, ο Kατσαρός, ο Aττίκ για να αναφέρω μερικούς από αυτούς. κλικ ΕΔΩ 
[4] Όταν  το έργο θα είναι πανέτοιμο, θα λάβουν χώρα τα αποκαλυπτήρια, Βεβαίως μετά από επίσημον πρόσκληση στον ίδιο χώρο της αυλής, Φυσικά και θα ακολουθήσει γερό τσιμπούσιον. Νομίζω δε ότι τον πανηγυρικόν  θα  εκφωνήσει ο Τάκης Νταρέος.

«Βραβείο» η Θεσσσαλονίκη- στον Ντίνο Χριστιανόπουλο!!!

Η ΓΚΟΡΤΣΙΑ!!!

    Είναι του καλού φίλου & ζωγράφου Ρήγα από 
το Άργος,  από εκεί που έχω υπέροχες αναμνήσεις

    Αυτή είναι μια κλάρα γκορτσιάς με τα γκόρτσα της. Βρέθηκε στα χέρια μου, σταλμένη από τον καλό μου φίλο Κωστα Μήτσιο, γιατι ήθελα τα παιδιά μου να γνωρίσουν τα ξαδέρφια της αχλαδιάς και να αισθανθούν αυτό που λέμε "στιφό". Θυμάμαι μικρά παιδια τα δοκιμάζαμε και κάποτε τα τρώγαμε και το στόμα μας γινόταν τσαρούχι. Στην Κατοχή, μας έλεγαν οι γονείς μας, τα έτρωγαν από ανάγκη. Οι νέοι, στις αστικές περιοχές, δεν νομίζω να τα γνωρίζουν.

Και παρεμπιπτόντως ορίστε και μια προχτεσινή φωτογραφία με 

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΓΟΣ στον Αγιαννάκη!!!

AΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΣΑ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ ΤΗΣ ΛΑΜΠΕΙΑΣ, ΤΗ ΔΙΒΡΗ!!! [Μέρος 4ο από 5]

     Και νάμαστε στο προτελευταίο κομμάτι του αφιερώματος.   Σήμερα έχει την τιμητική του το πατρικό πέτρινο σπίτι τou Σωτήρη Σωτηρόπουλου. Σε όλα τα παλιά χωριά και πόλεις υπάρχουν παλιά σπίτια, αλλά είναι λίγα εκείνα που έχουν κρατήσει την παλιά τους διακόσμηση. Ένα από αυτά είναι του Σωτήρη. Πραγματικά είναι ένα λαογραφικό μουσείο!!!

   Χαρείτε το, πάντα με περιγραφή του ιδίου.

  

Άλλο ΕΛΑΣ, άλλο ΔΣΕ

   Διονύση Χαριτόπουλου   ΕΦΣΥΝ

     Παρά την αδυσώπητη κρατική τρομοκρατία, ο αριθμός των πρώην ΕΛΑΣιτών που προσχώρησαν εθελοντικά στον ΔΣE, «για να ζήσουμε μια ώρα περισσότερο», όπως έλεγαν, ήταν εξαιρετικά περιορισμένος.

Οι Ελληνες πλήρωσαν ακριβά τη φιλοπατρία τους.

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, πάνω από 100.000 ΕΑΜίτες και ΕΛΑΣίτες εξομοιώθηκαν με τους δολοφόνους της κομματικής OΠΛΑ, κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και δολοφονήθηκαν. Οι οικογένειές τους διαλύθηκαν, οι περιουσίες τους καταστράφηκαν.

Oι διωκόμενοι είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο δρόμους:

■ O πρώτος ήταν να μην κάνουν τίποτα και «να υπομείνουν τη μοίρα τους», όπως ήταν η εντολή της πολιτικής ηγεσίας. Oι δεκάδες χιλιάδες που ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο κακοποιήθηκαν άγρια, δολοφονήθηκαν ή σάπισαν στις φυλακές.

«Ακόμα και τη δεκαετία του ’60, οι ελληνικές φυλακές ήταν γεμάτες με εκατοντάδες άνδρες και γυναίκες που το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι είχαν πολεμήσει τους Γερμανούς» (Mazower).

■ O δεύτερος δρόμος ήταν να κρυφτούν.

Πολλοί προσπάθησαν να χαθούν στην ανωνυμία των μεγάλων πόλεων ή έζησαν τρυπωμένοι σαν αγρίμια στις σπηλιές και στις χαράδρες, ελπίζοντας σε καλύτερες ημέρες.

(Ενα μικρό τμήμα, περί τους 4.000, κυρίως μέλη του KKE, φυγαδεύτηκαν σταδιακά στις γειτονικές χώρες Αλβανία και Γιουγκοσλαβία, όπου δημιουργήθηκαν στρατόπεδα προσφύγων.)

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΜΑΣ.......

AΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΣΑ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ ΤΗΣ ΛΑΜΠΕΙΑΣ, ΤΗ ΔΙΒΡΗ!!! [Μέρος 3ο από 5]

                Με τα πανιά πλησίστια κυρίως με  χαρά και ικανοποίηση σήμερα εισερχόμαστε στο 3ο μέρος του αφιερώματος για τη Δίβρη, και έχει την τιμητική του ο Λοζίσσος!!! 

   Όσοι έχετε επισκεφτεί αυτό τον τόπο αλλά και όσοι θ τον γνωρίσετε μέσα από τις ζωντανές μαρτυρίες των βίντεο θα συνηγορήσετε ότι είναι το πιο θαυμαστό έργο, ....κειμήλιο της φύσης και του ανθρώπου. 

   Από πολύ παλιά οι διάφοροι καλλιτέχνες, ζωγράφοι, ποιητές & λοιποί χρησιμοποιούσαν το Λοζίσσο ως χώρο φυσικής μέθεξης και ορμητήριο δημιουργίας.

    Είμαι σίγουρος ότι ο τραγοπόδαρος Παν το είχε  ερωτικό του στέκι στο μπογάζι που περνούσαν οι νύμφες ......

Ο Σωτήρης Σωτηρόπουλο που έχει συμβάλει τα μέγιστα στην όλη αναμόρφωση όχι μόνο του Λοζίσσου αλλά και όλων των ..λειψάνων στη Δίβρη, μας κάνει μια θαυμάσια περιγραφή. Η φωνή του είναι σήμαντρο!!!

Ντίνος Χριστιανόπουλος (20.03.1931 - 11.08.2020)

Ντίνος Χριστιανόπουλος (20.03.1931 - 11.08.2020) Ντίνος Χριστιανόπουλος (20.03.1931 - 11.08.2020). Απόσπασμα από την παρουσία του στον ΣΚΑΙ στις 25 Ιανουαρίου 20...

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΩΙΝΗ

Οι Στροφάδες ή τα Στροφάδια

Οι Στροφάδες ή τα Στροφάδια αποτελούν συστάδα νησίδων από δυο μικρά νησιά στο Ιόνιο πέλαγος, σε απόσταση 27 νμ νότια από το ακρωτήρι Γεράκι της Ζακύνθου και σε ίδια περίπου απόσταση από τη νησίδα Πρώτη των δυτικών ακτών της Πελοποννήσου. Έχουν συνολική έκταση περίπου 2,6 τ.χλμ..

     Το μεγαλύτερο και νοτιότερο από τα δύο νησιά ονομάζεται Σταμφάνη, νησίδα βραχώδης μήκους περίπου ενός χλμ., και το μικρότερο Άρπυια. Οι Στροφάδες έγιναν γνωστές για την ομορφιά τους, την πλούσια βλάστηση και γιατί είναι πέρασμα για πάνω από χίλια είδη αποδημητικών πουλιών – για αυτό το λόγο οι Στροφάδες είναι μέρος του Θαλάσσιου πάρκου Ζακύνθου. Στο παρελθόν αυτά τα νησιά τα θεωρούσαν ως τα πιο εύφορα στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμα κήποι με φρούτα και λαχανικά. Το χώμα είναι σκούρο, σχεδόν μαύρο σχετικά στραγγερό και πλούσιο. Στα νησιά υπάρχουν και αρκετοί κέδροι.

    Στη Σταμφάνη βρίσκεται επίσης το Καστρομονάστηρο με τείχος ύψους 25 μ. αφιερωμένο στη Παναγία της “των πάντων χαράς” και στον Άγιο Διονύσιο. Σύμφωνα με την παράδοση, το μοναστήρι χτίστηκε το 1241 από την αυτοκράτειρα του Bυζαντίου Eιρήνη. Οι ελάχιστοι επισκέπτες, που θα κατορθώσουν να φτάσουν ως εδώ, θα δουν τον κενό τάφο του Aγίου Διονυσίου και θα συναντήσουν τον μοναδικό καλόγερο – ερημίτη που προσέχει σήμερα το μοναστήρι.

   Στο μοναστήρι έζησε κάποτε και ο Άγιος Διονύσιος (κοίμηση του Αγίου σε ηλικία 75 ετών, στις 17 Δεκεμβρίου του 1622, με τελευταία του επιθυμία να ταφεί στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Στροφάδων). Στα 1717 το μοναστήρι λεηλατήθηκε από μουσουλμάνους πειρατές και μερικά κειμήλιά του βρέθηκαν στην Μικρά Ασία να πωλούνται.

    Τότε κάποιοι Πάτμιοι καραβοκύρηδες αγόρασαν την τιμώμενη εικόνα της Παναγίας “Πάντων χαρά” κι αφού την μετέφεραν στην Πάτμο, κάλεσαν έναν αγιογράφο να την απεικονίσει σε τοιχογραφία μέσα στο ναό του Αγ. Βασιλείου. Στην συνέχεια την απέστειλαν στις Στροφάδες. Πάνω στις καμπάνες του μοναστηριού είναι ανάγλυφη η Παναγία και σκηνές από την μοναστική ζωή. Η δεύτερη και μικρότερη νησίδα Άρπυια βρίσκεται βορειότερα και χωρίζεται από τη Σταμφάνη με επικίνδυνα αβαθή που περιλαμβάνονται σκόπελοι και ύφαλοι.

    Το άλλοτε άφθονο πηγαίο νερό μειώθηκε σημαντικά στους σεισμούς του 1886. Μοναδικός αλλά και συνάμα ιδανικός τρόπος για να επισκεφτεί κανείς τα νησιά είναι το ιδιωτικό σκάφος. Το λιμανάκι στο μεγάλο νησί δεν εξυπηρετεί σε καμία περίπτωση μεγάλα πλοία (π.χ.οχηματαγωγά). Τα δυο νησιά διοικητικά ανήκουν στο δήμο Ζακυνθίων και οι μόνιμοι κάτοικοί τους το 2001 ήταν οι 58 καλόγεροι της Μονής.

     Οι Στροφάδες ή τα Στροφάδια αποτελούν συστάδα νησίδων από δυο μικρά νησιά στο Ιόνιο πέλαγος, σε απόσταση 27 νμ νότια από το ακρωτήρι Γεράκι της Ζακύνθου και σε ίδια περίπου απόσταση από τη νησίδα Πρώτη των δυτικών ακτών της Πελοποννήσου. Έχουν συνολική έκταση περίπου 2,6 τ.χλμ.. Το μεγαλύτερο και νοτιότερο από τα δύο νησιά ονομάζεται Σταμφάνη, νησίδα βραχώδης μήκους περίπου ενός χλμ., και το μικρότερο Άρπυια.

Οι Στροφάδες έγιναν γνωστές για την ομορφιά τους, την πλούσια βλάστηση και γιατί είναι πέρασμα για πάνω από χίλια είδη αποδημητικών πουλιών – για αυτό το λόγο οι Στροφάδες είναι μέρος του Θαλάσσιου πάρκου Ζακύνθου. Στο παρελθόν αυτά τα νησιά τα θεωρούσαν ως τα πιο εύφορα στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμα κήποι με φρούτα και λαχανικά. Το χώμα είναι σκούρο, σχεδόν μαύρο σχετικά στραγγερό και πλούσιο. Στα νησιά υπάρχουν και αρκετοί κέδροι.