Κωστής Παλαμάς
Η ελιά
Είμαι του ήλιου η θυγατέραη πιο απ’ όλες χαϊδευτή.Χρόνια η αγάπη του πατέρασ’ αυτόν τον κόσμο με κρατεί.5Όσο να πέσω νεκρωμένη,αυτόν το μάτι μου ζητεί·είμ’ η ελιά η τιμημένη. Δεν είμ’ ολόξανθη, μοσχάτητριανταφυλλιά ή κιτριά·10θαμπώνω της ψυχής το μάτι,για τ’ άλλα μάτια είμαι γριά.Δε μ’ έχει αηδόνι ερωμένη,μ’ αγάπησε μία θεά·είμ’ η ελιά η τιμημένη. 15Όπου κι αν λάχω κατοικίαδε μ’ απολείπουν οι καρποί·ώς τα βαθιά μου γηρατείαδε βρίσκω στη δουλειά ντροπή·μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη,20κι είμαι γεμάτη προκοπή·είμ’ η ελιά η τιμημένη. Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη,τη γη εθάψαν μια φορά·πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη25στο Νώε η περιστερά·όλης της γης είχα γραμμένητην εμορφιά και τη χαρά·είμ’ η ελιά η τιμημένη. Εδώ στον ίσκιο μ’ αποκάτου30ήρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί,κι ακούστηκ’ η γλυκιά λαλιά τουλίγο προτού να σταυρωθεί·το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,έχει στη ρίζα μου χυθεί·35είμ’ η ελιά η τιμημένη. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου