Οι ¨ΓΑΤΑΚΗΔΕΣ" της Ζαχάρως & οι «Γάτες της Κωνσταντινούπολης»

 Με αφορμή την ταινία της Τουρκάλας  Τσεϊντά Τορούν «Γάτες της Κωνσταντινούπολης» ο νους μου πήγε στη  Ζαχάρω και στις γάτες της.  Συγκεκριμένα  στα δυο άτομα που πρωί-βράδυ καθημερινά, βρέξει χιονίσει πασχίζουν να ταϊσουν τις γάτες της πόλης που  είναι όλες αδέσποτες. Βεβαίως οι γάτες είναι περισσότερες από τα σκυλιά, κι αυτή η εικόνα είναι εμφανέστατη. Πού να ξεμυτίσει ποντίκι, πλέον αυτό το είδος έχει καταστεί σπάνιο στην επικράτεια της Ζαχάρως.

  Αυτοί οι δυο λοιπόν λεβέντες, ο ένας με  καρότσι του Σούπερ Μάρκετ κι ο άλλος με τις τσάντες και το σακούλι  παραμάσχαλα  με κάθε είδους γατοτροφές αρχίζουν το πρωί, μπονόρα  το δρομολόγιο τους, το ίδιο και το απογιοματάκι. Επισκέπτονται ορισμένες τοποθεσίες, όπου τους περιμένουν λεφούσια οι γάτες. Για να μην μπερδεύονται έχουν χωρίσει την πόλη, ο καθένας έχει την περιοχή του, την επικυριαρχία του.

     Το θέμα με τα κατσούλια και τα σκυλιά και γενικώς με τα ζώα είναι πολυδιάστατο μεν αλλά με αρκετές διαστάσεις  ανορθολογικότητας στην όλη διαχείριση της κοινωνίας. Υπάρχουν εκατοντάδες ζωοφιλικοί σύλλογοι, φροντίδας και αλληλεγγύης  και εδώ και στο εξωτερικό και μάλιστα με επιστημονική  αντιπροσώπευση με ειδική, ανεξάρτητη υπηρεσία στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, την πολύκροτη "Προστασία των Ζώων", αλλά και αντίστοιχη υπηρεσία στο κάθε κράτος-μέλος. Κάναμε επιθεωρήσεις, η Κτηνιατρική ως υπεύθυνη, αρμόδια υπηρεσία στη χώρα μας, στα διάφορα πτηνοτροφεία και χοιροστάσια  προκείμενου να διασφαλίζονται ορθές συνθήκες εκτροφής. Τόσα γουρούνια στο κελί. συγκεκριμένα ζώα ή πτηνά ανά βρύση και ταΐστρα και άλλα τέτοια συναφή. Και όλα αυτά κατόπιν αυστηρών Οδηγιών της Ε.Ε. Εντάξει και τα ζώα έχουν δικαιώματα σεβαστά, όταν όμως υπάρχουν σε κάθε τόπο ΑΝΘΡΩΠΟΙ που ζουν πολύ χειρότερα από τα ζώα γιατί δεν υπάρχουν αντίστοιχοι σύλλογοι ή και πρόσωπα αλληλεγγύης; Νόμοι αυστηροί και αβέρτα κονδύλια στους δήμους για τα αδέσποτα, μήπως είδατε κάποια κρατική ή δημοτική μέριμνα ή της Ε.Ε, για τους καταυλισμούς των Τσιγγάνων και  των μεταναστών; Η Μανωλάδα είναι η ντροπή, η μεγάλη μαύρη κηλίδα  όλης της Ηλείας και της Ελλάδας. Κρίμα!!!

  

 Πρέπει να σημειώσω δε ότι τα αισθήματα του ανθρώπου για τα ζώα, από φιλία, αγάπη, έρωτα  ή αντιθέτως απέχθεια, αποστροφή  βεβαίως δεν εξαρτώνται καθόλου από την φυλή, την οικονομική κατάσταση, το επάγγελμα ή ακόμα και το πνευματικό επίπεδο,  γραμματισμένοι - αγράμματοι. Να κι εδώ, ο ένας είναι αγρότης κι ο άλλος επιστήμων εν αποστρατεία. Περισσότερο είναι στοιχείο του χαρακτήρα, της ιδιοσυγκρασίας του ατόμου.   Πάντως οι Ζαχαραίοι τους έχουν δώσει το κατάλληλο δικό τους όνομα: ΟΙ ΓΑΤΑΚΗΔΕΣ!!! 

Ραντεβού λοιπόν με ..τους συμπαθείς και ηρωικούς Γατάκηδες....

Γενικώς για τις γάτες διαβάστε ένα ωραίο κείμενο [κλικ εδω]

Παρακάτω παραθέτω σχετικά με την συγκεκριμένη ταινία:

    Aκόμη και όσοι επισκέπτες της δεν έχουν μαγευτεί από την ιδιαίτερη γοητεία της Κωνσταντινούπολης, εντελώς διαφορετική από τα ορθολογικά βορειοευρωπαϊκά στερεότυπα, παραδέχονται πως αυτή η χαοτική μεγαλούπολη διαθέτει προσωπικότητα, χαρακτήρα και ιστορική συνείδηση. Η σπουδασμένη στις ΗΠΑ Τουρκάλα Τσεϊντά Τορούν 

επιχειρεί να σκετσάρει ένα διαφορετικό –απ’ όσα έχουμε δει μέχρι τώρα– κινηματογραφικό πορτρέτο της γενέτειράς της, προσεγγίζοντας την καθημερινότητα της πάλαι ποτέ βυζαντινής πρωτεύουσας μέσα από ένα… απροσδόκητο σήμα κατατεθέν της. Αναπόσπαστο κομμάτι της εικόνας της (και της ψυχής της), οι αμέτρητες γάτες της πόλης έχουν ισάριθμες ενδιαφέρουσες ιστορίες να αφηγηθούν, και η Τορούν είναι εκεί για να τις ακούσει.

Ιστορίες επιβίωσης, αρμονικής συμβίωσης, έρωτα, φιλίας και σκληρής αντιπαράθεσης, όπως και ιστορίες που αφορούν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στους τετράποδους «συγκατοίκους» τους, τη φύση και τους άλλους ανθρώπους. Η πρώτη επιτυχημένη κίνηση της Τορούν είναι η εξαιρετική επιλογή… πρωταγωνιστών. Πρόκειται για επτά γάτες οι οποίες αναδεικνύονται σε επτά μοναδικούς χαρακτήρες με πεδίο δράσης επτά διαφορετικές συνοικίες. Άλλος τζέντλεμαν και άλλος γεννημένος κυνηγός, η καταφερτζού Σάρι και η ερωτική Μπενγκού, με τους δρόμους του Καρακόι, τα μαγαζιά του Γαλατά και τα μπαλκόνια του Νισάντασι να τους προσφέρουν ένα συναρπαστικό, ελάχιστα φολκλορικό ντεκόρ για τις απολαυστικές περιπέτειές τους.
Με εύρυθμο μοντάζ, κινητικότατη κάμερα και πολυδιάστατο σχολιασμό (εξομολογητικός, περιγραφικός, συγκινητικός…) όλων εκείνων που τις φροντίζουν ή απλώς τις παρατηρούν, οι γάτες και οι ιστορίες τους δίνουν στην τουρκική κοινωνία τη δυνατότητα να αποκαλύψει έμμεσα, μα τόσο γλαφυρά και τόσο πρωτότυπα, πολλές από τις μισοκρυμμένες λεπτομέρειές της, συνθέτοντας έτσι μια πολύβουη, αντιφατική και διαρκώς μεταβαλλόμενη ανθρώπινη τοιχογραφία.