Ο ΑΚΥΛΑΣ, Ο ΤΣΙΓΓΑΝΟΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

Με τους Τσιγγάνους, γύφτους έχω ιδιαίτερη σχέση παλαιόθεν. Στα αλλοτινά χρόνια, φοιτητής θυμάμαι βάπτισα τη Γιαννούλα του αείμνηστου Μιράλ [κλικ ΕΔΩ] και από τότε, όλοι τους στο χωριά, αλλά και πολλοί μέτοικοι από αυτούς, με αποκαλούν κουμπάρο. Το ωραίο είναι που έτσι με φωνάζουν και τα μικρά γυφτόπουλα και πολύ το χαίρομαι. 

Οπότε πολλές αναρτήσεις σε αυτή τη σελίδα είναι προς τιμή τους.[κλικ ΕΔΩ]. Εξάλλου πολλές αναφορές και σελίδες υπάρχουν στα βιβλία μου "Αλλοτινές Εποχές" και "Ενθυμήματα για Ανθρώπους και ζώα" Από το δεύτερο, που είναι γραμμένο το 1998 είναι και η σημερινή ανάρτηση: 

 

Εν τω μεταξύ στην "εξήντα και μία" που αρχίσαμε να λέμε, συνεχίζαμε τα καφεδάκια μας και τα κουτσολέγαμε περιμένοντας. Τι περιμέναμε; Τίποτα, στρατός ήταν, στρατιωτικά χαιρετούσαμε, σμηνίτικα φορούσαμε, όλα μύριζαν καραβάνα.
 Εκτός από τη σκέψη μας που φτερούγαγε λεύτερη και περήφανη.
 Αλίμονο στον άνθρωπο που χάνει τη σκέψη του και τη φαντασία του με τη ρουτίνα και την πεζότητα της ζωής. Τι γαλιάντρα που είναι η σκέψη. Άπιαστο πουλί. Και πού δεν πηγαίνει. Πετάει σαν δαιμονισμένη και τελειωμό δεν έχει. Αν τύχει κι έχεις τριβόλια, θα καλλιάσει εκεί και άντε να την τραβήξεις. Και άμα το τριβόλι είναι γυνή, πού να ξεκολλήσει. Φεύγουν οι αλογόμυγες από το εφηβαίο του αλόγου;
 Έτσι, μέχρι να ‘ρθουν οι προϊστάμενοι αξιωματικοί και να μπούμε στην καθημερινότητα, καθένας μας ιστορούσε το τριβέλι του, άλλος μικρό και άλλος μεγάλο. Εκείνη η ηλικία τα έχει όλα. Χαρούμενα όμως. Ψιλοκελαηδάγαμε και το διασκεδάζαμε το πράγμα με τον τρόπο μας. Πώς έφαγα χυλόπιτα τότε, τι Μένιος ήμουνα και τρέχα γύρευε, πώς ο Νίκος από την Ξάνθη πούλησε το σταυρό της Καίτης, πώς ο Σπυράκος έβγαλε την πρώτη του γκόμενα και δώσε μια μαγκιά, μια φιγούρα και τανάπαλιν, είτε από πάνω θες είτε από κάτω.
  Όλοι μας κάτι λέγαμε πάντως. Μόνον εκείνος ο Ακύλας, ο τσιγγάνος, δεν άνοιγε το στόμα του για τέτοια πράγματα. Αμίλητος πάντα, σαν τον Ερμή του Πραξιτέλους, χαρούμενος με ένα ελαφρό και μαζί ντροπαλό χαμόγελο. Είχε και μια μαύρη γραμμή επάνω από το χείλος του που το ‘λεγε μουστάκι. Λες και το είχαν χέσει μύγες. Περίληψη τηλεγραφήματος. Ήταν όμως ένας αγαθός γίγαντας μέχρι εκεί πάνω. Επί 6 μήνες το μόνο που έλεγε ήταν το ¨μάλιστα¨ και το ¨παρακαλώ¨, και όταν ήταν αξιωματικός αυτός που τον ρωτούσε με το ¨παρακαλώ¨ κοβόταν στα δύο.
Είχε τρεις μήνες να απολυθεί  και όμως ήταν ψάρακλας. Ένα είχε κουσούρι, ότι θες πες το. Άμα τον αποκαλούσαν γύφτο, γινόταν πυρ και μανία, σκέτος ΄΄Τούρκος΄΄. [1] Το είχε για μεγάλη βρισιά και ντροπή. Μέχρι που ένα βράδυ με το ζόρι τον πήραμε σινεμά και είδαμε ένα έργο ‘’Ο Τσιγγάνος’’ με τον Ντελόν, αν θυμάμαι καλά. Ποιος τον έπιανε μετά.
-Ναι ρε, και γύφτος από τσαντίρι είμαι, και μάλιστα από τη Γαστούνη (Έως τότε έλεγε ότι ήταν από την Πάτρα).
Πράγματι τον συνάντησα μετά από κάμποσα χρόνια κλαριτζή σε ένα πανηγύρι, με την κουστουμιά του τη μαύρη με λευκές ρίγες, την παρδαλή του γραβάτα, τα δακτυλίδια του, το νυχάκι στο μικρό δάχτυλο και όλα τα μέα και τα σέα του. Τριαντάχρονος και είχε οχτώ παιδιά –ούτε δύο ούτε τέσσερα, οχτώ παρακαλώ- το μεγαλύτερο δεκατεσσάρων. Έτσι εξηγείται γιατί τότε άκουγε για γκόμενες και γύριζε την πλάτη. Ο άνθρωπος είχε περάσει σε άλλη κλίμακα. Να είσαι 21 χρονών και να έχεις 4 κουτσούβελα, άντε μετά να έχεις τέτοια τριβόλια όπως οι άλλοι.

[Προσεχώς θα αναρτήσω και μια ιδιαίτερη επίκαιρη αναφορά 

"ΟΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ"] 

[1] Υπόψη το γεγονότα με τον Ακύλα διαδραματίσθηκαν περί το 1979 στην Λάρισα (110. Π.Μ) όταν ακόμα κυριαρχούσε η επίσημα τα τάση της απόκρυψης της οριεντάλ αισθητικής, που βασικό στοιχείο είναι οι Ρομά. Μην ξεχνάμε ότι λίγα χρόνια πριν είχαμε την απριλιανή χούντα, όπου στις εικόνες και στις τηλεοράσεις μετάλλαζαν τα χρυσά δόντια των μουσικών, έμβλημα των Τσιγγάνων, όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Θανάσης Μουτσόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής της Ιστορίας Τέχνης και της Θεωρίας του Πολιτισμού στο Πολυτεχνείο Κρήτης στην "Πρωινή" , και βάζει τα πράγματα στην θέση τους.