Σάκης Καρουζίδης
Ξαναπέρασα σήμερα από το ίδιο σημείο και ούτε όνειρα, ούτε πελάτες...
Περίπου 9 χρόνια από τότε που πρωτοείδα τη ζωγραφιά και 7 που την αναζήτησα ξανά.
Είχα γράψει το 2014:
Στις 11 Ιουλίου 2012, περνώντας από την Ευριπίδου, είδα μια ζωγραφιά σε μια κολώνα που με ξάφνιασε. Έγραψα τότε ένα κείμενο, μαζί με την εικόνα -το ανεβάζω πάλι.
Περνώντας πάλι σήμερα (σσ. 2014) από εκεί, θυμήθηκα τη ζωγραφιά και την αναζήτησα. Βρήκα αυτό που μεταφέρω εδώ...
Φοβάμαι πως μαζί με την αγάπη, λείπουν και οι "πελάτες".
Πάντως, οι ευαίσθητοι εικαστικοί, έχουν πολύ δουλειά ακόμα για να ομορφύνουν τη ζωή μας...
Και το 2012:
«Ονειρεύομαι αγάπη,
ψάχνω πελάτη»!
Δευτέρα, νωρίς το απόγευμα, πριν την εκδήλωσή μας. Έψαχνα μια γλάστρα με βασιλικό για το «τραπέζι».
Στη γειτονιά δεν θυμόμουνα κάποιο ανθοπωλείο. Σκέφτηκα ότι στην Ευριπίδου, με τα πολλά μαγαζιά με σπόρους, βότανα και φυτά, ότι μπορεί και να έβρισκα. Ατύχησα, ήταν ήδη αργά και τα βρήκα όλα κλειστά.
Λίγο πριν την διασταύρωση με την Αθηνάς, στο νούμερο 36 της Ευριπίδου, πάνω σε μια κολόνα, μια εικόνα που δεν ξεχώριζε. Σαν να υπήρχε από πάντα, ξεθωριασμένη, θαμπή σαν ένα παλιό όνειρο.
«Ονειρεύομαι αγάπη,
ψάχνω πελάτη»!
Πρέπει να είναι μάλλον πρόσφατη. Περνάω συχνά από εκεί, αλλά δεν την είχα δει ποτέ.
Πριν από κάποιους μήνες, ανηφόριζα πάλι την Ευριπίδου, θα ήταν 1-1.30 το πρωί, σταμάτησα με τη μηχανή στο φανάρι με την Αθηνάς. Ήταν ερημικά, δεν υπήρχε άλλο όχημα. Δύο μελαμψές, ψηλόσωμες, φανταχτερές, στέκονταν στο πεζοδρόμιο. Η μία με πλησίασε χαμογελαστή και άρχισα να μου κάνει άκομψες, σχεδόν ενοχλητικές χειρονομίες, θέλοντας, με πολύ αδέξιο τρόπο να με δελεάσει.
Έψαχνε πελάτη, δεν ξέρω αν «ονειρεύονταν την αγάπη». Μπορεί και να το σκέφτονταν ακόμη, χωρίς να το περιμένει πια.
Λίγα μέτρα από το σημείο αυτό, η «εικαστική παρέμβαση», την καλούσε να ονειρεύεται, πάντα. Θλιμμένη, τραγική έκκληση.
Μια σακούλα σκουπιδιών παρατημένη μπροστά στο όνειρο –ή τον πελάτη- και γύρω, «βιολογικοί σπόροι, «βότανα», «μπαχαρικά»…
Ο δρόμος που μυρίζει Ανατολή, και εκπέμπει Ελλάδα.
Τα μαντζούνια που πλούτισαν με περίεργες γεύσεις και μυρουδιές τα πιάτα μας, τροφοδοτούν με απελπισμένη ελπίδα, αμήχανα όνειρα.
«Γιατί είναι ωραία η τέχνη; Γιατί είναι άχρηστη. Γιατί είναι άσχημη η ζωή; Γιατί είναι όλο στόχους, σχέδια και προθέσεις». Φ. Πεσσόα
Αντί για "επάλληλα στρώματα πολιτισμού", βεβηλωμένα όνειρα, παραμορφωμένες ελπίδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου