του Γιάννη Σχίζα -
Νομίζω ότι ήταν η δεκαετία του 90 όταν έγινε η μεγάλη πολιτική φάρσα – η μητέρα όλων των φαρσών, θα έλεγα, με τους όρους που εισήγαγε στην πολιτική ο Σαντάμ Χουσεϊν : Ήταν τότε που άθλιοι τινές παρήγγειλαν «πίτσας» σε διαφορετικές πιτσαρίες, εμφανιζόμενοι από τηλεφώνου ως εκπρόσωποι του Κόμματος των Κεντρώων. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, ο συνωστισμός πιτσών εις τα γραφεία του κόμματος ήτο πρωτοφανής, η δε καταγγελία του επικεφαλής Βασίλη Λεβέντη στην Κομισιόν αποφεύχθηκε μετά παρέμβαση των ψυχραιμοτέρων….. Αυτό το οποίο πάντως μεταγενέστερα με εντυπωσίασε ήταν η εμμονή του Λεβέντη στη παραδοσιακή ελληνική γλώσσα – κάτι σαν το «Ηγέρθητι» των Χρυσαυγιτών που ακούστηκε σε συνέντευξη Τύπου : Παρά την περιθωριοποίηση της τρίτης κλίσης ο Βασίλης Λεβέντης επέμεινε στον τριτόκλιτο γραμματικό τύπο – « συνεχίζουμε τη δράση μας, κι ας μας αποστέλλουν πίτσας», τον άκουσα να λέει σε τηλεοπτική εκπομπή….
Αδυνατώ να τοποθετήσω χρονικά το παρακάτω επεισόδιο σε σχέση με ένα περίφημο αφιέρωμα της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» στο πολιτικό επιτελείο του Λεβέντη, περίπου την ίδια δεκαετία: «Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου», ήταν ο τίτλος του, θέμα του δε η σκιαγράφηση ενός πολιτικού προσωπικού το οποίο συμπεριελάμβανε μέχρι και Έλληνα «αρπιστή», δεξιοτέχνη της άρπας δηλαδή, που συνέβαινε να είναι και μοναδικός στο δικό μας γεωγραφικό μήκος και πλάτος…
Μετά από αυτό το εντέχνως καμουφλαρισμένο πλην ξεκαρδιστικό event, που θα μπορούσε να κάνει ακόμη και ένα σκυθρωπό πολιτικό όπως ο Φώτης Κουβέλης να χτυπιέται στα γέλια, ήλθαν ορισμένα περιστατικά με τα περίφημα τηλέφωνα 090 – κοντολογίς έπαιρνες τηλέφωνο την τηλεοπτική εκπομπή του Λεβέντη, σε βγάζαν στον αέρα και συναρτήσει του χρόνου που κατανάλωνες κονομούσε το «κατιτις» του ο σταθμός και οι Κεντρώοι. Οι τηλεφωνούντες και χρυσοπληρώνοντες το τηλεφώνημα ήταν κατά κανόνα
συν-ψωνισμένοι, πλην όμως δεν έλειπαν και κάποιοι του αντιαυνανιστικού κινήματος, που έλεγαν διάφορα παλιόλογα στον Πρόεδρο….
Πέρασαν τα χρόνια, και τότε έγιναν δυο συγκλονιστικά γεγονότα , και τα δυο συνεντεύξεις, το ένα Λεβέντη και Παν Παναγιωτόπουλου της Νέας Δημοκρατίας και το άλλο με το Νίκο Μαστοράκη του Πολυτεχνείου. Και οι δυο τους νόμισαν ότι θα βγάλουν γέλιο συνεντευξιάζοντας τον Βασίλη, όμως αυτός μετά από όλη την τηλεοπτική του διαδρομή ήταν προπονημένος, επί πλέον δε προϊδεασμένος για τις προθέσεις των συνεντευξιαστών του. Οπότε συνέβη κάτι το ανεπανάληπτο, μια κανονική βόμβα μεγατόνων στο πληκτικό τηλεοπτικό πεδίο : Ο Λεβέντης έκανε κόσκινο αμφότερους, πολυβολώντας τους με ιδέες και αναλύσεις, κάνοντας το τηλεshow να θυμίζει κάτι αγώνες πυγμαχίας όπου ο εις των συμπλεκομένων αποκομίζει απίστευτες μπουνιές από τον πρώτο γύρο !
Επακολούθησε «σιγή ασυρμάτου» , οι τηλεοπτικοί τζάμπα μάγκες αναδιπλώθηκαν για πολύ καιρό. Ο Λεβέντης υπέστη χρόνια έξωση από τα σοβαρά κανάλια, όμως το πλήρωμα του χρόνου επέπρωτο να έλθει και γι αυτόν : Κάτι η απελπισία των πολλών, κάτι η δια της χαβαλετζίδικης ψήφου αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος, κάτι όπως η φιλοπαίγμων διάθεση νεολαίας και νεαζόντων, κάτι σαν την επιδοκιμασία του πείσματος, κάτι σαν μια πολιτική χωματερή ψήφων για να αποφευχθεί η ρύπανση των υδροφόρων οριζόντων με την άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Ο Λεβέντης ήλθε στο προσκήνιο, ως Πρόεδρος ο οποίος , πονηρός ων, διεκδικούσε και την πλειοδοσία φιλογερμανικών διαθέσεων, ευχαριστώντας στα ίσια την κυρία Μέρκελ για όσα καμωμένα υπέρ της Ελλάδος !
Με άλλα λόγια , εφαρμόζοντας την πολιτική ομοιοπαθητική, για την θεραπεία της πολιτικής υποτέλειας δια της μεγαλύτερης υποτέλειας !
Να μια «λεβέντικη» καινοτομία, που σίγουρα θα εμπνεύσει και άλλους παράγοντες του πολιτικού μας συστήματος !
ΥΓ. Άρθρο για το Λεβέντη που γράφτηκε προ εξαετίας αλλά διατηρεί την επικαιρότητά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου