ΑΝΑΔΡΟΜΗ - ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ - ΘΥΜΙΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΝΩΡΙΣ

λλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλ

ΤΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ, ΝΙΚΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΑΟΎΝΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ  & ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΕΑΣ 

λλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλ

  

 Ν  Ε  Κ Υ  Ι  Α     Ω Δ Η

    Της δούλεψής μου η τύχη το 'φερε μια έτσι μια αλλιώς, να έχω ρίξει τα ζάρια της ζωής σε πολλά μέρη, όπου και έκανα πολλούς φίλους καρδιακούς. Πάνω στο τραπέζι τσουγκρίζοντας τα ποτηράκια μας ρίχναμε τα όνειρα για τη ζωή κι αναστενάζαμε για το δίπολο της ματαιότητας και της ευτυχίας που διαρκώς ψάχνουμε και πάντα μας ξεγλιστρά και πάλι από την αρχή.  Είμαστε νέοι τότε και το αίμα μας έβραζε. Κάνοντας μια αναδρομή σε κάθε μέρος έχω αφήσει και ένα κομμάτι της ψυχής μου. Εννοείται στα φιλαράκια μου.

   Τότε λοιπόν στη Θεσσαλονίκη, εν μέσω αδιάκοπων και ακανόνιστων φοιτητικών   ερώτων, πολιτικών αναζητήσεων και βραδιών κρασοκατανύξεων είχαμε γίνει κολλητοί κολέγηδες, καρντάσια εγώ, ο Πέτρος ο Καραμανέας από τα Τσέρια της Μάνης και ο Τάκης Κυριαζής από τη Νικήτη της Χαλκιδικής. Ο ένας πιο λεβέντης και μάγκας από τον άλλον. Μιλάμε για παλληκάρια, πρώτο μπόι. Ξανθός, γαλανομάτης ό Τάκης, μελαχρινός ο Πετράν, το αγόρι όπως τον λέγαμε, μαύρα μάτια και μαλλιά και στο μάγουλο ελιά. Μακεδόνας και Μανιάτης. Καρδιά μάλαμα, χρυσάφι ατόφιο, ακατέργαστο. Ντόμπρα παλληκάρια.

Με τον Πέτρο & τον Τάκη

Με τον Πέτρο δε, είμαστε και συγκάτοικοι για τρία χρόνια στην 25η Μαρτίου και μετά γίναμε και κουμπάροι. 

    Με το πέρας των φοιτητικών  νταραβεριών, πρώτος εγώ φεύγω  στον στρατό, οπότε περί τους 20 μήνες έκανα στα ωραία Χανιά, στην 115Π.Μ. Δεν μπορώ να πω, πέρασα φίνα, με πρώτο φίλο τον οδοντίατρο Γιάννη Αποστόλου, με τον  οποίο συνεχίσαμε και τα επόμενα χρόνια, όταν άραξα στην Αθήνα.  Άτυχος ο Γιάννης από την αρχή, κοντά στα 45 έφυγε η  γυναίκα του κι αυτός με πολλά συνοικέσια  και παντρολογήματα με τα νοσοκομεία. Και τι δεν είχε, κυκλοφορικό μου έλεγε γελώντας, αλλά ένα σθένος ακατάβλητο και ένα ηθικό ζηλευτό. Πάντα με το γέλιο και το αστείο του και πάνω από όλα τον Ολυμπιακό.

     

 Ο πρώτος μου σταθμός μετά τον στρατό για μια διετία ήταν το Άργος, κτηνίατρος στο χοιροστάσιο στη Νέα Κίο, απέναντι από το ηρωικό Μπούρτζι. Εδώ προεξάρχων ήταν ο Γιάννης Ρηγόπουλος, άρχοντας αν και  ΑΜΕΑ, ήταν σε όλα πρώτος. Βιβλιοπωλείο πρώτων αξιών και αρίστων προδιαγραφών στην κεντρική πλατεία, η "Αναγέννηση" και συνάμα εκδότης της εφημερίδας με το ίδιο όνομα και το ίδιο επίπεδο ποιότητας και γενικής εκτίμησης, Ο Γιάννης ήταν συνάμα και ποιητής, φιλότεχνος.

     Εκεί έβρισκαν απάγκιο οι άνθρωποι των γραμμάτων & των τεχνών, απόγονοι των 'Αργείων' και Μυκηναίων, με πρώτον τον Αντρέα Κατσαούνη, ο Κώστας Βόγλης, ποδοσφαιριστής στον Παναργειακό, ο Δημ. Αλεξόπουλος και αρκετοί άλλοι.  Κι αυτοί καλοί φίλος. Εκεί όλα τα βράδια κούρνιαζα κι εγώ. Τότε με τον Ρήγα, νεώτερο αδελφό του Γιάννη και εκκολαπτόμενο ζωγράφο είχαμε την επιμέλεια σε αρκετά τεύχη  ενός ένθετου, της 'Παράγκας', άλλου είδους πτήσεις. 

        Τελικά σαλπάρισα για άλλο λιμάνι, την Κόρινθο, όπου έδεσα για τρία χρόνια περίπου. Εδώ μετά από λίγο ήρθε κι ο Πετράν που εν τω μεταξύ είχε παντρευτεί την κοπελιά, που τάχε, από ένα ροδακινοχώρι στον κάμπο της Βέροιας, τη φίλτατη Ελένη, κι εγώ κουμπάρος κάπως στα γρήγορα και εκ του προχείρου.  Εδώ, στην Κόρινθο δεν ξέρω πώς κάλιασε, πάντως βρεθήκαμε μαζί αρκετοί συνάδελφοι και δη συμφοιτητές. Πέτρος, Μένιος Γκουβάτσος, από τη Ζούρτσα (συγκάτοικος τα πρώτα χρόνια μαζί με τον άλλο αγαπητό Γιώργο Ασημακόπουλο-Κορέλα από τη Ζαχάρω, κουμπάρος κι ο Μένιος) Γιώργος Βαρβατσούλης από τους Γαργαλιάνους [1], Χρήστος Παπαδόπουλος από το Μπραχάμι, νομίζω. Εγώ σταθερός κάθε Σαββατοκύριακο στην Αθήνα στην οικογένεια, ο δε Πέτρος είχε φέρει και την Ελένη του, που άνοιξε φαρμακείο στο Βέλο. Με έναν τέτοιο ρυθμό αρκετά σύνθετο, δίπλα και το κόμμα, Εσωτερικό πάντα, πέρασε ο καιρός και το Νοέμβριο του 1984 διορίστηκα κτηνίατρος στο αγροτικό κτηνιατρείο της Ανδραβίδας.

     Εδώ πλέον έριξα άγκυρα για μια 7ετία περίπου, 

Χολέβας- Μυλωνάκης

και πέρασα τα πιο ωραία, μεστά και έντονα χρόνια μου, από τα 31 έως τα 38 [Νοέμβριος 84 - Μάϊος 91]. Έζησα έντονα και αναμίχτηκα με κάθε καρυδιάς καρύδι και έκανα πολλούς και καλούς φίλους, όχι μόνο λόγω της δουλειάς μου  αλλά κυρίως επειδή σχετίστηκα με όλα τα κοινωνικά και άλλα γεγονότα της εποχής. Για όλα αυτά είμαι υπερήφανος και έμπλεος από μεγάλες και απίθανες αναμνήσεις, πρωτόγνωρες και ιδιαίτερες εμπειρίες, που έντονα με σημάδεψαν.   Νικάκης Χολέβας, Μίμης Μυλωνάκης και Νίκος Παπανδρέου ή Κωσταντάρας αποτέλεσαν τους κολλητούς φίλους, Ατέλειωτες στιγμές και χάρες ατόφιες, πραγματικής ευδαιμονίας.

  Η Ανδραβίδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου, δεν ξέρω όλοι οι άνθρωποι εκεί με αγάπησαν και με καλοδέχτηκαν, οπότε της χρωστάω πολλά. Αλλά κι αυτή όμως μου χρωστάει...

    Τέλος πάντων εκείνα τα χρόνια έκανα και πολλά ταξίδια,  κάθε Σαββατοκύριακο στην Αθήνα, και με την πρώτη ευκαιρία στο χωριό. Δεν ξέρω ποιος το έκανε, ο Θεός για ο Διάβολος, μπερδεμένα τα είχα, που τρεις φορές κινδύνεψα   σε τροχαία αρκετά σοβαρά. Μέχρι που στο τέλος τέρμα στην Εθνική τα μεγάλα ταξίδια με ΙΧ, αφού πλέον είχα θυσιάσει στον θεό της ασφάλτου ένα Κορόλα και ένα Σιτροέν και είχα φυλάξει περί τις τρεις βδομάδες το νοσοκομείο στην Πάτρα. Ευτυχώς που καλά λένε, τα παλιοσίδερα ας πάνε στο διάβολο, μακριά από μας. Την κάναμε από κούπες.

       Με αυτά κι άλλα πολλά και διάφορα, το ΄92 παίρνω  μετάθεση στο υπουργείο Γεωργίας, οπότε ακολούθησαν τα γνωστά δρώμενα  της εποχής, πολιτικά, συνδικαλιστικά αλλά και λογοτεχνικές περιηγήσεις με συγγραφικές αναζητήσεις. 

    

       Και πάμε τώρα στα ...μνημόσυνα και τα θυμιατά + + + + + + 

     + Πρώτος έφυγε Ο Τάκης, εκεί κοντά στα τριανταπέντε του. Το μάθαμε αργά αλλά κάποια στιγμή αξιώθηκα και κατέθεσα κόκκινα γαρύφαλλα στον τάφο του, στη Νικήτη. Μαζί και ένα πικρό δάκρυ. Και τι δεν θυμάμαι;  Περπατούσαμε στον δρόμο και οι κοπελιές τον χάζευαν, αναστέναζαν. Ο Τάκης έπινε 8 νεσκαφέδες την ημέρα, που ήταν τότε της μοδός. Πρώτος  κολυμβητής στη Χαλκιδική!, παιδαράς!! Λίγες κουβέντες, με αιδημοσύνη μπορώ να πω.

 

+ +

  Κάπου εκεί γύρω το 2004, στην Αθήνα πλέον κι έχοντας πολλά νταραβέρια  με φίλους Ανδραβιδαραίους που πήγαινα κάπου-κάπου, έρχεται το μαντάτο από τον Νικάκη Χολέβα.  Η επάρατη του λεύκαινε το αίμα και κάθε εβδομάδα ερχόταν στην Αθήνα για θεραπεία στον Ευαγγελισμό. Αποβραδίς ερχόταν κάθε Κυριακή με το κανίσκι του, κρέας και κοκκινέλι από τον Ζακυνθινό. Βάζαμε το κατσικάκι στο φούρνο,  γινόμασταν τούτζι από το γεματάρι και το ρίχναμε στα ζεμπέκικα. 
Ο ένας χτύπαγε παλαμάκια στον άλλον και στο τέλος κλαίγαμε και οι δύο. Αχ, ρε Νικάκη, θυμάμαι που ανάμεσα στα τόσα που μου εκμυστηρευόσουν,  μου έλεγες: "Πίστεψέ με ρε φίλε, αυτές οι στιγμές είναι οι μοναδικές που περνάω καλά και χαίρεται η ψυχή μου.."  

Μετά από κανά χρόνο στις 19-3-2005, ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, μας  αποχαιρέτησε κι ο Χολέβας κουνώντας το μαύρο μαντήλι της στρογγυλής απεραντοσύνης, του χάους, του ερέβους. Σίγουρα ο χάρος δεν είναι  ένας γέροντας με το δρεπάνι, είναι πολλοί από δαύτους κι ο καθένας με άλλο χρώμα μανδύα. 

   + + + Αργότερα μας άφησε κι ο Γιάννης ο Αποστόλου. Έμεινα με την εντύπωση ότι ο Γιάννης γελούσε όταν σφράγισαν την κάσα για να ανέβει πάνω στη βάρκα του Αχέροντα. 

   + + + + +Το επόμενο κακό μαντάτο ήταν η θανή του Γιάννου στο Άργος αφού λίγο πριν είχε αποδημήσει κι ο συντοπίτης του ο Ανδρέας [κλικ ΕΔΩ]. Κρίμα και μαράζι το έχω που ούτε καν με ένα λουλούδι δεν τους έχω αποχαιρετήσει. Το  'χω αμέτι μουχαμέτι να το κάνω.....

+ + + + + +           Και νάτα μας τα τελευταία. Τούτη  η Καθαρή Δευτέρα να μη ξημέρωνε ποτέ, πήρε το πιο καλό παιδί. Εσαεί θα μείνει η μνήμη του κουμπάρου μου, του αγαπημένου φίλου. Όλοι πήραν κάτι από την ψυχή μου, αλλά ο Πέτρος πήρε πολλά. Τι να πρωτοθυμηθώ από τον Πέτρο. Αλησμόνητες στιγμές και τότε στη Θεσσαλονίκη και στην Κόρινθο. Ήταν ο πρωτόφιλος! Ο πρώτος που γνώρισα και έκανα φίλο, μετά τα πατριωτάκια μου τον Κορέλα και τον Μένιο  και στη συνέχεια ήρθαν οι άλλοι, ο Τάκης,

Πέτρος εγώ & Ελένη

ο Μήτσος Κυριαζόπουλος και αρκετά άλλα παιδιά κυρίως από την Σχολή. Ο Πέτρος όμως  ήταν ο πρώτος, ο αναντικατάστατος. Παιδαρέλια είμαστε τότε, μαγκάκια, αλλά τον είχα στήριγμα, ασφάλεια, σαν το βουνό. Η φωτογραφία του τα λέει όλα. Απέραντα λεβεντάνθρωπος. Και έφυγε μωρέ παιδιά σε μια βδομάδα, τζάμπα. Πισώπλατα τον χτύπησε ο  χάρος, στα μουλωχτά, μπαμπέσικα . Μια βδομάδα διασωληνωμένος και υπέκυψε. Ποιος; αυτός ο γίγαντας, ο ατόφιος,  λεβέντης, το πρώτο παλικάρι της Μάνης. 

     Κάθε Κυριακή μεσημέρι τότε στέλναμε ένα ταψί με κοτόπουλο στον φούρνο κι αφού την κάναμε μού έλεγε: "Ρε Λάκο πάμε να φάμε μια πάστα". Εγώ πολλές φορές βαριόμουν και επέμενε: "Πάμε ρε κερνάω εγώ, θα τη φάμε και θα εκσπερματώσουμε". 

Κι αυτό γινόταν πάντα. Τόσο πολύ του άρεσε! 

     Αλησμόνητη μου έχει μείνει η ευχή, η πρόποση όταν τσουγκράγαμε τα ποτηράκια: "άντε εις υγεία της κουτσής". Κι αυτός λίγα λόγια και βαρβάτα! 

    Άκλαφτος επήγε ο Πέτρος, ούτε ένα δάκρυ από μας, ένα λουλούδι. Μας έχουν κάνει ζόμπι και παραμιλάμε.   

Κλαίνε τα Τσέρια και χτυπιώνται τα κλαριά

Πώς να τον ξεχάσει και η κυρά του, 

από τα μικρά της, μισό αιώνα με τον Πέτρο.

 

    Πέτρο στο καλό, χαιρετίσματα και φιλιά σε όλους τους φίλους και κολέγηδες. Πάλι θα σμίξουμε ρε φίλε και τότε θα κερδίσω εγώ στο τάβλι, μια και εδώ μου έριχνες συνέχεια στα αυτιά και μάλιστα 7-0.  

[1]

19-3-21 / 6.30μ.μ

      Τούτα τα λόγια τα προσθέτω τώρα.

   Παίρνω τηλέφωνο στο κτηνιατρείο  "Γιώργος Βαρβατσούλης" να  ρωτήσω τον Γιώργη σχετικά με τον Πέτρο και μου λέει ένα παλικάρι: 

     :  Ο Γιώργος έχει πεθάνει  

     :.........Τι λες πότε; 

     :  Πριν 3 χρόνια.

  Μούρθε ταμπλάς.....

  Πάει κι ο Βαρβατσούλης ....Ήταν ο πρώτος τότε από μας που έγινε Κορίνθιος και τον ακολουθήσαμε οι άλλοι..

Και έγιναν 7 [Εφτά] τα φιλαράκια μου, που έφυγαν και έχουν κάνει γαλαξία ψηλά στον ουρανό. Στο καρνέ της ωδή μου κι ο Γιώργης έχει περίοπτη θέση!

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ!!!!!!!!