Τις προάλλες, ένα απόγευμα, μόλις είχα φτιάξει τον καφέ μου και με την πρώτη γουλιά, μόνος και αμίλητος, ήρθε στην οθόνη ένα ποίημα από τον Ανδρέα Φουσκαρίνη, από την αξέχαστη Ανδραβίδα[1], την άλλη μου γενέτειρα!
Jacques Prevert
Πρόγευμα
Έριξε τον καφέ
στο φλιτζάνι
και το γάλα
μες στο φλιτζάνι του καφέ.
Έριξε τη ζάχαρη
στον καφέ με το γάλα
και μ' ένα κουταλάκι
τα ανακάτεψε.
Ήπιε τον καφέ με το γάλα
κι άφησε κάτω το φλιτζάνι
δίχως λέξη.
Άναψε
ένα τσιγάρο
κι έκανε κύκλους
με τον καπνό.
Έριξε τη στάχτη
στο τασάκι
δίχως μια λέξη
δίχως μια ματιά.
Σηκώθηκε
φόρεσε
το καπέλο στο κεφάλι
κι έριξε πάνω του τ' αδιάβροχο
γιατί έβρεχε
κι έφυγε
μες τη βροχή
δίχως μια λέξη
δίχως μια ματιά.
Πήρα
το κεφάλι στα χέρια μου
και έκλαψα.
(Από το βιβλίο: Άνθη της Εσπερίας)
Πριν λίγο έτσι έφτιαξα τον καφέ μου δίχως μια λέξη, χωρίς ζάχαρη σκέτο.
Τώρα τον πίνω πάλι δίχως μια λέξη και το κεφάλι ανακατεμένο, βουρλισμένο.
Φενάκη του άνθους της Εσπερίας
Και πάραυτα μ΄ απάντησε:
Έχει τέτοια δράση το Άνθος; Δεν το περίμενα!
[1] Για το βιβλίο, το αφιερωμένο στην Ανδραβίδα, που εκεί το 1984 πρωτοδιορίστηκα, αγροτικός κτηνίατρος, έχω γράψει και παραγράψει. Πού θα πάει, όταν σημάνουν οι καμπάνες της "λευτεριάς", θα το εκδώσω, μια και ιός και παραϊός πέρυσι με μπλόκαραν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου