ΘΥΜΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ
Σε μια συζήτηση με φίλο - απ´τα παλιά - αρχιμανδρίτη
πριν μερικές εβδομάδες, σε κάποιο σημείο της συζήτησής
μας μου είπε:
«….Τα θεία και οι βουλές του θεού, είναι υπεράνω των δικών μας γνώσεων. Δεν είναι δυνατόν έτσι, με μια μονοκοντυλιά, να σβήνουμε τα πάντα…η επιμονή σου στο αντίθετο είναι δήγμα αθεϊσμού…»
Απάντησα:
Άθεος δεν είναι αυτός που δεν πιστεύει σε Θεό, αλλά αυτός για τον οποίο η έννοια θεός, δεν έχει νόημα ούτε ορισμό...
Στα πολλά που συζητήσαμε θα ξεχωρίσω ορισμένα δικά μου ειπωμένα, μια και ο πολύ συμπάθής κληρικός, δεν ήθελε να αναφερθώ στα δικά του επιχειρήματα.
«…Ο Χριστιανισμός και ειδικότερα ο εθνικοχριστιανισμός, τον οποίο ζούμε και του οποίου αποτελούμε άβουλο ποίμνιο και, φυσικά, περιουσιακό του στοιχείο, έχει μεγάλη σχέση και ομοιότητα με τις θρησκείες του αρχαίου κόσμου και τη φιλοσοφία τους. Καλό και κακό, καλά και κακά πνεύματα, θεοί, ψυχές, παράδεισος, κόλαση, δαίμονες, παρθενογενέσεις, υιοί θεών, μυστήρια, μεταφυσικά ζητήματα και μεταθανάτια ζωή κλπ.,
που υπήρχαν πριν το χριστιανισμό….
….» Είναι γνωστό ότι ιδρυτής του Εθνικοχριστιανισμού, δεν ήταν ο Χριστός, αλλά ο Σαούλ - Παύλος, που είχε έρθει σε βαθιά ρήξη με τους στενούς οπαδούς - συνεργάτες στρατιώτες - ( μαθητές) του Ιησού και ειδικότερα των Πετριανιστών και φυσικά των ιουδαιοχριστιανών και αποκαλέστηκε ψευδαπόστολος, αποστάτης, παραχαράχτης κλπ.,
Ο ιδρυτής Ιησούς, του Ιουδαιοχριστιανισμού, ο μέγας αυτός ανθρωπιστής και κοινωνικός επαναστάτης, ο μεθεπονομαζόμενος Χριστός, δεν είχε σχεδόν καμία σχέση με το Χριστό του Παύλου. Ο Χριστός - Ιησούς καλύτερα - υπήρξε, για την εποχή του, μια ξεχωριστή φυσιογνωμία και ένα φαινόμενο, προσωποίησης της συμπόνοιας, της αγάπης, της αλληλεγγύης, για τους καταδυναστευμένους και άθλια
ζώντες Ιουδαιοχριστιανικούς λαούς.
Αφιέρωσε τη ζωή του, στους φτωχούς, τους προλετάριους, δημιουργώντας αντιστασιακές και απελευθερωτικές οργανώσεις, καθώς και φιλανθρωπικές αδελφότητες, τις λεγόμενες αγάπες. Στις αδελφότητες αυτές( κομούνες), είχαν σχέση μόνον οι φτωχοί, οι χήρες, τα ορφανά, οι δούλοι, οι άρρωστοι και γενικά όλοι οι κατατρεγμένοι, που δεν είχαν πού την κεφαλήν κλίναι.…
Για τις πράξεις του αυτές, ο Ιησούς διώχτηκε και τελικά πλήρωσε με τη ζωή του.
Κατά το φιλόσοφο Κέλσο και άλλους ιστορικούς χρονικογράφους της εποχής, αν και δεν έχουν αναφερθεί αναλυτικά, ο Ιησούς - αυτό ήταν το όνομά του - ήταν γιος κάποιας Μαρίας, με πολλά αδέρφια ετεροθαλή και μη, και δεν θεωρείτο ως γιος θεού και, φυσικά δεν λατρευόταν και ο ίδιος ως Θεός. Η μπάλα του Ιουδαιοχριστιανισμού, παίζονταν από τον Ίδιο το Χριστό, τους συντρόφους του, τις οργανώσεις του και γενικά το επιτελείο του, εδώ στη γη και ειδικότερα στην Ιουδαιοπαλαιστίνη και είχε να κάνει με την ανακούφιση και την καλυτέρευση της ζωής των προλετάριων. Έφαγε, όμως, κλωτσιά από τον Παύλο και τον παυλιανισμό και σκαπέτησε στους γαλάζιους ουρανούς.…
….»Έτσι, λοιπόν, το παιχνίδι του χριστιανισμού από τη γη, κουβαλήθηκε με όλα τα έπιπλα και τα σύνεργά του, στους μακρινούς γαλαζόχρωμους ουρανούς, που ο Εβραιοθεός, αφού εκτόπισε όλους τους άλλους όμοιούς του, έκαμε κατοχή...
Για να γίνει αυτό, έπρεπε να αλλάξουν τα δομικά υλικά που υπήρχαν στα θεμέλια του ορθόδοξου χριστιανισμού. Έξω η περιτομή. Δεν χρειάζεται πλέον το σημάδι του Κυρίου πάνω στον άνθρωπο.
Και ασημάδευτος, μπορεί να είναι άνθρωπος του Θεού. Το Σάββατο να κάθονται να τεμπελιάζουν και να προσεύχονται; Όχι δα! Μπορούν να κάθονται και να σταυροκοπιούνται την Κυριακή, αυτή είναι η ημέρα του Κυρίου. Να είσαι Εβραίος, λέει; Όχι δα!
Γιατί δηλαδή, μόνον οι Εβραίοι έχουν ψυχή , ο άλλος κόσμος τι έχει; Κόρτσαλα; Να είσαι φτωχός!
Ακούς εκεί! Γιατί οι πλούσιοι είναι παρακατιανοί, δεν έχουν δικαιώματα; Να υπακούν στους νόμους του Μωϋσή! Άλλο πάλι και τούτο! Τι δηλαδή, να βγάζουμε τα μάτια και να σπάζουμε τα δόντια μας μεταξύ μας, για να μη λείψει η εκδίκηση από κοντά μας ; Όχι δα! Δεν πειράζει πως έφαγες καημένε μια σφαλιάρα, γύρισε και το άλλο μάγουλο να τις κάνεις δύο και τρεις και να κυλιστείς στο χώμα…
Αυτά διεκήρυξε ο Παύλος και έβγαλε τα κάγκελα που προστάτευαν τον Εβραιοχριστιανισμό και οι « ειδωλολάτρες εθνικοί», όρμησαν και μπούκαραν στην λιμνοθαλασσούλα της Ιουδαίας, τη γέμισαν με εθνικοειδωλολατρικό υλικό και αυτή φούσκωσε και πλημμύρισε τη γη. Ελάτε όπως είσαστε διακήρυξε ο Παύλος, φέρτε μαζί σας ό,τι συνήθειες έχετε, για να γεμίσετε και τις δικές μας αποθήκες που είναι άδειες. Φέρτε τις Απόκριες, τους Κλήδονες, τις Μαινάδες και την Μπάμπω. Φέρτε τα Μυστήριά σας, την φιλοσοφία σας και ό,τι άλλο έχετε και δεν έχετε. Χωράει ο Χριστιανισμός, έχει μεγάλα αμπάρια και κοιλιές. Ελάτε όπως είσαστε και μη φοβόσαστε κανέναν, εγώ ο μέγας Παύλος είμαι για σας. Μην ακούτε τους άλλους, δεν ξέρουν από θρησκευτική πολιτική …
…» Η καινούρια αυτή κίνηση του Παύλου, αποτέλεσε το χριστιανισμό των εθνικών. Άνευ αυτών των καινοτομιών, ο Χριστιανισμός θα ήταν υπόθεση γειτονιάς της Ιουδαίας. Δεν ήταν δυνατόν οι πλούσιοι, να μοιραστούν τα υπάρχοντά τους με τους φτωχούς, ούτε και να χάσουν τους δούλους τους, που δούλευαν για λογαριασμό τους, έλεγε ο Παύλος. Το μόνο προνόμιο που δόθηκε στους δούλους, ήταν ότι προήχθησαν σε αγιοδούλους και απέκτησαν την προτεραιότητα στον παράδεισο, που δήθεν ο Άπλαστος είχε δημιουργήσει...
Έτσι, λοιπόν, η νέα αυτή κίνηση του παυλιανικού δόγματος, άλλαξε τον αδόξαστο στο δόγμα του καλοκάγαθου κοινωνικοπολιτικού επαναστάτη Ιησού. Εγκατέλειψε το άγονο έδαφος της γης και μεταπήδησε στο εύφορο των ουρανών...
…» Από την περίοδο αυτή, αρχίζει και το όργιο της εξαφάνισης και της καταστροφής των ιστορικών ντοκουμέντων. Υπολογίζεται ότι περί τα τρεις χιλιάδες Ευαγγέλια κάηκαν και σχεδόν καταστράφηκε ό,τι είχε απομείνει από τον ιουδαιοχριστιανισμό. Τα δε τρία πρώτα Ευαγγέλια, βιάστηκαν πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως, σύμφωνα με τους ειδικούς, και το τέταρτο, το κατά Ιωάννη, γράφτηκε το 150 περίπου μ.ε ( μ. χ), από τους θεωρητικούς του νεοχριστιανισμού...
….» Ο Χριστός προήχθη σε Υιόν Θεού, για να μοιάζει με τους άλλους. Όπως ήταν και ο Μίθρας, που ήταν γιος παρθένας και του Ζωροάστρη, όπως ο Άδωνις, ο Άττις, ο Περσέας, ο Όσιρις, που όλοι τους ήταν παρθενογέννητοι, σωτήρες, και φυσικά θεοί, οι οποίοι βρήκαν βίαιο θάνατο από θνητούς εδώ στη γη και αναστήθηκαν, καθώς και τόσων άλλων, που κοσμούν το πάνθεον της φιλοσοφίας των εθνικών. Οι εθνικοχριστιανοί έφεραν μαζί τους την πανάρχαια μυστηριακή παράδοση και καλλιέργησαν τη μυστηριακή θρησκεία, με μυστήρια όπως του βαπτίσματος, της θείας ευχαριστίας που έχει τις ρίζες της στον Τοτενισμό.
Οικειοποιήθηκαν ακόμα και στοιχεία από τα ελευσίνια μυστήρια, όπως για παράδειγμα:
τα Δημήτρια, γιορτή της Δήμητρας που την μετέτρεψαν σε γιορτή του Αγίου Δημητρίου, κλπ.,
Επανεμφανίστηκε επίσης η ειδωλολατρία, τα ομοιώματα θεών: Εικόνες Αγίων, τα φυλαχτάρια, τα λάβαρα και οι σταυροί...
….» Επαναφέρθηκε και καλλιεργήθηκε με ζήλο η κόλαση και ο παράδεισος, που είναι στην ουσία η μετεξέλιξη της μεταθανάτιας ζωής των Πυθαγωρίων και των Ορφικών και στολίστηκαν με τα ηθικοπλαστικά ρήματα και τις σοφίες του αρχαίου πνεύματος. Επινόησαν τις δήθεν θεόπνευστες Οικουμενικές Συνόδους, που η μία διόρθωνε, καταργούσε και αφόριζε την άλλη, λες και ο θεός δεν ήξερε τι έκανε και ότι άλλα έλεγε τη μια και άλλα την άλλη…Ένα δηλαδή μπέρδεμα, σαν αυτά του γόρδιου δεσμού, που θα χρειάζονταν έναν
Μέγα Αλέξανδρο...
Όσοι λοιπόν νομίζουν - μαζί και ο φίλος μου ο Αρχιμανδρίτης - , πως οι γυμνές αυτές αλήθειες, δεν είναι βλαβερές, αλλά ωφέλιμες και δεν τις φοβούνται, ας ασχοληθούν ή μάλλον να μελετήσουν ιστορικούς, χρονικογράφους της πρωτοχριστιανικής περιόδου, όπως τους:
Ιώσηπο, Κέλσο, Φίλωνα, Λουκιανό, Τάκιτο, Σουητώνιο, Πλούταρχο και άλλους. Επίσης και νεότερους κριτικούς, αναλυτές και φιλόσοφους, για να βγάλετε δικά σας συμπεράσματα. Αν θέλετε να μη σας πλανάται το σκώτος…
Εκτός βέβαια των γνώσεων, σπουδαίο ρόλο για ασφαλή συμπεράσματα, παίζει και η λογική που απαντάμε απ´ό,τι γνωρίζουμε ως τώρα, μόνον στον άνθρωπο.…
Η λογική, ως επιστήμη, είναι η προοδευτική γνώση των κανόνων της σκέψης.
« Είναι η επιστήμη του ορθώς διανοείσθε».
Με άλλα λόγια είναι ένας « κλάδος της φιλοσοφίας και η προ - παιδεία όλων των επιστημών».
Είναι «φιλοσοφία αγάπης για τις γνώσεις και αναζήτηση της αλήθειας, που εισχωρεί στην πραγματική ουσία των πραγμάτων, και πηγάζει από το λόγο με σωστή σκέψη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου