ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΛΙΛΟΠΟΥΛΟΣ = Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΠΕΡΠΑΤΑ ΣΤΗ ΓΗ

     Για τη σημερινή ανάρτηση είχαμε προγραμματίσει άλλα τρέχοντα και πρόσφατα συμβάντα. Από την παράσταση του Καραγκιόζη στο Γιαννιτσοχώρι και στο Πρασιδάκι, την εγκατάλειψη των χωριών από τον δήμο μας, τη μοναδική παραλία του χωριού που έχει ανοίξει τις αγκάλες της, τον περίκλειστο Άγιο Ηλία της Ζαχάρως κτ.λ.

  Όμως το χθεσινοβραδινό με τράνταξε συθέμελα.

 Λοιπόν κατά τις 9 μ.μ. νάμαι στον Κηφισό με το απογευματινό λεωφορείο με όλες τις σχετικές μου αποσκευές, σακίδιο, μπουζούκι, μπαγλαμαδάκι και η βαλίτσα φουλαριστή, τίγκα με ρούχα και συμπράγκαλα.  

  Αμέσως με την αποβίβαση κατευθύνομαι στη μεγάλη, γνωστή αμαρτωλή πιάτσα των ταξί. Μπαίνω στο πρώτο της σειράς σε ένα λιγνό, μαυριδερό, κοντούτσικο παλικάρι. Όλοι οι ταξιδιώτες ξέρουμε ότι το 99% εδώ περίπου είναι τσιγγάνοι.

- Φίλε είμαι δυο ώρες εδώ και έχω τρία παιδάκια, να πάρω διπλή κούρσα; 

- Εντάξει αρκεί να μη με πας στον Πειραιά και  πας εμένα πρώτα, εντάξει.

   Έτσι πήρε και έναν άλλον που ήταν Ελληνοελβετός και πήγαινε κάπου πιο πάνω στους Αμπελοκήπους.

- 13 χρονών, πέθανε ο πατέρας μου και από τότε δουλεύω στους δρόμους...Όλοι εμείς οι Χαλιλόπουλοι [1] δουλεύουμε σαν τα σκυλιά και προκόψαμε. Αρκετά από τα ξαδέρφια μου έχουν πάει στο Λονδίνο και στην Ελβετία. Την αντιπροσωπία της Φεράρι στην Ελβετία την έχει Χαλιλόπουλος, και Ευρωβουλευτίνα έχουμε βγάλει... 

   Από τα πολλά και διάφορα σχημάτισα αμέσως την εντύπωση ότι είναι κωλοπετσωμένος, ξεφτέρι..

-Είμαι καλός, χρυσός να με πατήσει ό άλλος αλλά αν πάει να με κοροϊδέψει αμέσως το πιάνω και γίνομαι θηρίο να τον φάω..

   Με τούτα και με κείνα λοιπόν παίρνουμε την 3η Σεπτεμβρίου, περνάμε την πλατεία  Βικτωρίας και τσακ στον μικρό πεζόδρομο την Πελλήνης. Κατεβαίνω που λέτε, μου δίνει και τη βαλίτσα από το πορτμπαγκάζ, πληρώνω το αντίτιμο και ξεκινώ για το σπίτι. Δεν πρόλαβα να κάνω δυο βήματα κι αμέσως συνειδητοποιώ ότι ξέχασα το μπουζούκι μου. Αμάν λέω και μέχρι να γυρίσω το ταξί είχε σκαπετίσει. Τρέχω από πάνω στην Πατησίων αλλά τίποτα. ή είχε περάσει ή είχε πάρει άλλο δρόμο προς την Κυψέλη.

  Τέλος πάντων μια η τσατίλα με τη μεγάλη μου μαλακία και μια η στενοχώρια, δεν ήξερα τι να κάνω. Αφού άφησα τα πράγματα στο σπίτι αποφάσισα να ξαναπάω στον Κηφισό μπας και βρω κάτι. Σε καμιά δεκαριά λεπτά κατεβαίνω πάλι προς την 3η Σεπτεμβρίου και δεν πρόλαβα να κάνω δέκα μέτρα και βλέπω ένα ταξί να μπαίνει στο δρομάκι της Πελλήνης.

    -Ε..ε φωνάζω και τρέχω ...Και ναι, ήταν ο ίδιος ο Γιάννης Χαλιλόπουλος. 

   Κατέβηκε χαμογελαστός κρατώντας το μπουζούκι

-Το πήγαινα εκεί στο ξενοδοχείο [2] και είπα ότι εάν είναι τυχερός, έχει καλώς, θα τον βρω.

 Έμεινα άγαλμα, τι να πω; Ακόμη και ένα μικρό ποσό που του έδωσα με όλη μου την καρδιά  δεν το έπαιρνε με τίποτα.

  Βέβαια ότι  λόγια και να γράψω είναι αδύνατο να αγγίξουν τις διαστάσεις του μεγαλείου. Και το βιντεάκι που δεν ξέρω πώς μούρθε και τράβηξα λίγα πράγματα λέει.

   Ναι ο Γιάννης ο Τσιγγάνος [3]έχει πιάσει ένα μεγάλο στασίδι της ψυχής μου και δυνάμωσε την πίστη μου στον ΑΝΘΡΩΠΟ.

[1] Για την μεγάλη οικογένεια των Χαλιλοπουλαίων και το κουμάντο που κάνουν στον Κηφισό κλικ ΕΔΩ. Μάλιστα το ίδιο άρθρο δημοσιεύτηκε στην "ΠΡΩΙΝΗ" (29-3-20)

[2] Στον μικρό πεζόδρομο υπάρχει ένα κολέγιο με μεγάλες, φωτεινές ταμπέλες και ο Γιάννης το πέρασε για ξενοδοχείο. Γάτος με μπότες ο άτιμος, αστραπή το είδε και το συγκράτησε,

[3] Γράφω το κινητό του για να τον πάρει κάποιος από σας, φίλος ή φίλη και να του πει ένα απλό ΜΠΡΑΒΟ!

Το αξίζει και με το παραπάνω!!!!!