Μάνα, Μητέρα, Μανούλα, Μαμά !

Πέρασε η γιορτή της Μάνας [8-5 22] αλλά επειδή η μάνα 

είναι μεγάλη αξία κάθε μέρα και πάντα , φιλοξενούμε 

΄ακόμη ένα θεσπέσιο κείμενο του φίλτατου Θύμιου 

Χαραλαμπόπουλου μετανάστη στην Αυστραλία,

 που με τη δράση και το λογοτεχνικό του έργο 

τιμά όχι μόνο την Κοπάνιτσαα [Καρυές], που 

κατάγεται  αλλά όλη την Ελλάδα! 

Μάνα, Μητέρα, Μανούλα, Μαμά !

 

Η Γιορτή της Μάνας. Η γιορτή της αστείρευτης πηγής της ζωής.

Μάνα, δεν έμεινε συγγραφέας, ποιητής και καλλιτέχνης που να μην υμνήσει, να μην απεικονίσει αυτό το θείο πλάσμα. Την προσωποποίηση της Αγάπης, της αυτοθυσίας και της αυταπάρνησης.

Από τη Σπαρτιάτισσα Μάνα που εξόρκιζε τους λεβέντες της με το :

« Η ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ», μέχρι και τη Μάνα της κατοχής που της βύζαιναν τα αχαμνά της στήθια - κι ας ήταν νεκρή, κι ως τους τωρινούς χρόνους,

που μανάδες κρατάνε στη ζωή τα παιδιά τους δίνοντάς τους τα μέλη τους και το αίμα τους...

Η Μάνα μένει και θα μένει για πάντα το μεγάλο δώρο της ζωής. Είναι η ψυχή και η καρδιά του κάθε ανθρώπου, αλλά και γενικότερα της κοινωνίας.

Τίποτα πιο σωστό από το απόφθεγμα του λαού μας:

«Απ´όλα τα μυρωδικά κάλλιο μυρίζει η Μάνα».

Κι ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, γράφει:

« Στου τέκνου σύρριζα στο νου, Θεού της Μάνας μάτι».

Υπέροχο το νόημα της γιαπωνέζικης παροιμίας:

« Επειδή ο Θεός δεν ήθελε να τα κάνει όλα μόνος του, έπλασε τη Μάνα».

 

Ας θυμηθούμε εκείνο το γλυκό νανούρισμά της. Τη στοργική της αγκαλιά, που έβρισκαν βάλσαμο τα παιδικά και νεανικά μας παθήματα. Ας ανατρέξουμε σε εκείνο το ζεστό βλέμμα, που ψαχούλευε την ύπαρξή μας, αν φάγαμε, αν ήπιαμε,

αν έχουμε πυρετό, αν μας πείραξε κανείς…

Πάντα κρυμμένος ο δικός της πόνος από τα παιδιά της, να μην κλάψει μπροστά τους, να μην τα μαραζώσει… Κι όμως, εμείς, τα παιδιά της, σε αυτήν ακουμπούσαμε κάθε « μεγάλο μυστικό», όσο πικρό κι αν ήταν…

Από μας πολλές φορές πόνεσε πολύ. Από μας πετάχτηκε σε κάποιο δωματιάκι γηροκομείου. Από μας άκουσε πίκρα λόγια και τα κατάπινε και συγχωρούσε, δικαιολογούσε. Η Θεία Μορφή και ύπαρξή της δε βαρυγκόμησε ποτέ…

 

Όλοι οι ποιητές έκρουσαν τις αρμονικότερες χορδές της καρδιάς τους για ν´ακουστει ο αιώνιος ύμνος της Μάνας:

« Και πριν την ύστερη πνοή του στείλει, αργά ταράζοντας τα κρύα χείλη  και με το Μάνα μου, πρώτη φωνή του πετά η ψυχή του».

Τα μητρικά λόγια, γλυκύτερα κι από το μέλι, γλυκαίνουν κάθε πόνο, τρέφουν και στηρίζουν την ψυχή. Και το γάλα της, η πρώτη τροφή του ανθρώπου, θεωρήθηκε πράγμα ιερό, από την προϊστορική εποχή. Και καθώς η τροφή του βρέφους πηγάζει πάνω απ´την καρδιά της, ο ήχος των παλμών της, είναι το πιο γλυκό άκουσμα, η πιο όμορφη μουσική που πρωτοακούει ο άνθρωπος. Κι είναι τόσο όμορφη η Μάνα τη στιγμή που θηλάζει το παιδί. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της παίρνουν μια θεϊκή ακτινοβολία….

« Είναι η πιο άγρια χαρά στον κόσμο», γράφει ο μεγάλος παιδαγωγός Πεσταλότσι.

« Τα μητρικά χάδια μοιάζουν σαν την πνοή του ζέφυρου στα μισοανοιγμένα μπουμπούκια», γράφει ο συγγραφέας Σεραφείμ Παπακώστας.

 

Τι να πρωτογράψεις ; Τι να πρωτοθαύμασεις στο θεμέλιο της ζωής. Στην αθάνατη αυτή έννοια!..

Μάνα, δε βρίσκεται λέξη καμία να ´χει στην ηχώ της τόση αρμονία. Πόσα χέρια - οποιασδήποτε ηλικίας - δε θα προσφέρουν στη γιορτή της κάποιο δώρο στη Μάνα τους. Πόσα φιλιά δε θα δεχτεί το γεμάτο έγνοιες πρόσωπό της ;

Αυτά τα παιδιά, τα τυχερά που τη έχουν κοντά τους και νιώθουν την πνοή της να τριγυρνά γύρω τους, θα έχουν στην ψυχή τους ένα τεράστιο χαμόγελο για τη γιορτή της Μάνας τους.

Τα άλλα παιδιά που δεν την έχουν κοντά τους και που νιώθουν ορφανεμένα από την απουσία της, θα τη θυμηθούν με Αγάπη και ευγνωμοσύνη.

Θα τη θυμηθούν τα προσφυγόπουλα, τα παιδιά της Συρίας, του Ιράκ, του Κουρδιστάν, της Λιβύης, του Αφγανιστάν, της Ουκρανίας, κι εκεί κάτω της Αφρικής κι όπου αλλού όπου ο άνθρωπος έχει χάσει την αποστολή του…

Θα τη θυμηθούμε, εγώ, εσύ και πολλοί άλλοι που δεν την έχουμε κοντά μας και που κάθε μέρα τη φέρνομε στη σκέψη μας κι ας έχουν περάσει 10, 20, 30, ή 50 χρόνια από εκείνο το πρωινό που της είπαμε το «έχε γεια», και που πολλοί από εμάς,

δε βρεθήκαμε κοντά της στις τελευταίες στιγμές της. Όλοι όμως, θα αποτίσουμε μία σκέψη Αγάπης και ευγνωμοσύνης σε εκείνη τη Θεία Μορφή, που πάντα ζει μέσα μας, γιατί το φευγιό της δεν κατάφερε ποτέ να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την πηγή της ζωής μας. Με τη Μορφή της Αγάπης και της παρηγοριάς. Με την αιώνια, την Αθάνατη Μάνα, κι ας μην είναι κοντά μας να της φιλήσουμε τα ρυτιδωμένα μάγουλά της…

Ένα λουλούδι μπροστά στη φωτογραφία της, κι εκείνη θα νιώσει χαρά, απ´τη δική μας Αγάπη και θύμηση.

Σε όλες τις Μάνες, Μητέρες, Μανούλες, του κόσμου, και σε όλες τις Μάνες που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους και που η κάθε μια της κουβαλάει βαρύ φορτίο στους ώμους της,

Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α!!!

💫❤️🌹🍷🌹❤️💫

 

Φυλαχτό

Φεύγοντας στην αθέλητη ξενιτιά μου

πήρα το βουβό αναφιλητό της καρδιάς σου.

Πήρα τα καυτά δάκρυά σου, που κύλαγαν σα στάλες φθινοπωρινής βροχής.

Πήρα τη μορφή σου, που κουρασμένη

απ´τα ξεροβόρια της ζωής, φάνταζε

γλυκιά ζωγραφιά στην ψυχή μου.

Πήρα τους καημούς σου, που τους έκρυβες σιωπηλά στα φυλλοκάρδια σου λυγμοκλαίγοντας.

Κράτησα σφιχτά εκείνο το απαλό σου χάδι

απ´τ´αδύναμα, ευλογημένα χέρια σου.

Έκλεισα μέσα μου τη γλυκιά φωνή σου

όταν μου είπες σιγανά, κοιτάζοντάς με στα μάτια:

«Τα χελιδόνια πάντα γυρίζουν στις φωλιές τους».

Εκείνη τη στιγμή του χωρισμού, πήρα την

ίδια σου την καρδιά, για να την έχω φυλαχτό

στο δρόμο του μαρτυρίου που λέγεται Κολχίδα.

Όλα, μενταγιόν μυριάκριβο τα ´κανα

για να μου δίνει δύναμη κι ελπίδα,

ως ότου ξαναπάρω το δρόμο της χαράς.

Το δρόμο της λύτρωσης για την Ιωλκό

Θ. Χ.

 

* Η τελευταία μου συνάντηση και τελευταία μας φωτογραφία με τη Μάνα μου, στο χωριό μου

Καρυές Μεσσηνίας,