Ότι κι όπως να τα πούμε πρώτα είναι τα ΠΑΙΔΙΑ!!!
Τα παιδιά είναι η ζωή, η αγάπη, η ευτυχία, η ελπίδα, ο Θεός, ναι ο Θεός!
Χαρά σε αυτούς που νταραβερίζονται μαζί τους, είτε οι εκπαιδευτικοί, ως λειτουργοί όμως και όχι απλώς ως επαγγελματίες, αλλά και σε όλους που έτσι απλά το κάνουν εντελώς ανιδιοτελώς. Κι αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Έτσι δεν είναι;
Λοιπόν τα τρία τελευταία μου νταραβέρια, κοντινά κιόλας μεταξύ τους, το πρώτο με τα τσιγγανάκια στον μαχαλά του αείμνηστου κουμπάρου μου [1], του Μιράλ, το δεύτερο με τα Γιαννιτσοχωριτάκια [2] στην αυλή της Λουκίας και το τρίτο στο Πρασιδάκι υπό τις αγκάλες του Παπαγιώρη και της θεάρεστης παπαδιάς, ήταν εμπειρίες και μαθήματα ζωής. Γέμισα τις μπαταρίες μου για το καλοκαίρι, που το περιμένω πώς και πώς με μπόλικη ενέργεια και πάνω από όλα με αγάπη.
Σήμερα με μια μικρή καθυστέρηση, καθόλα όμως δικαιολογημένη, σας παρουσιάζω την παράσταση και όλα τα σχετικά με τα Γιαννιτσοχωριτάκια. [3]
Ήταν μια μικρή προσφορά στα παιδιά, αλλά η ανταμοιβή το δώρο που πήρα από αυτά είναι ανεκτίμητο.
[1] Ήμουν φοιτητής όταν βάπτισα μια κόρη του Μιράλ, τη Γιαννούλα κι από τότε όλοι τους, όχι μόνο με αποκαλούν αλλά και με θεωρούν κουμπάρο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς νοιώθω όταν μικρά τσιγγανάκια μου λένε: Γεια σου κουμπάρε!
[2] Ένα από τα παιδιά ήταν κι ο Κανέλος, που δυο χρόνια πριν ήρθε στην αυλή απροσκάλεστος κλικ ΕΔΩ] με το ποδήλατό του και πολύ σοβαρά μου δήλωσε ότι εάν μάθω καλά την "Ευδοκία" θα την χορέψει ζεμπέκικο. Τον κάλεσα λοιπόν να το χορέψει και παρά τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα όλων αρνήθηκε κατηγορηματικά από ντροπή. Θα το δείτε στο βίντεο..
[3] Ο φίλος ο Μπίλης στη Ζαχάρω με προέτρεψε αργότερα το καλοκαίρι να το ξανακάνουμε μαζί, με πιο επίσημο και πιο οργανωμένο τρόπο στη Ζαχάρω και στα χωριά της. Μακάρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου