ΘΎΜΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ
Μάνα!
Ακούμπησε το χέρι σου
στο μέτωπό μου που καίει.
έπαψε η καρδιά μου να ´ναι παιδί.
Από τότε που έφυγες
οι πασχαλιές μου χάρισαν
μικρά, ξεθωριασμένα χάδια απ´τ´όνειρο.
Το φυτίλι τελειώνει της αγρύπνιας μέσα μου.
Με παίρνει μαζί του το αύριο
χωρίς σκέψη, χωρίς στοχασμό.
Προσφέρω τον εαυτό μου
στην σιωπή του Άγνωστου.
Καίει το μέτωπό μου, μητέρα.
Πού να τ´ακουμπήσω;
Δεν υπάρχει για μένα τόπος.
Αφήνομαι χωρίς σημασία,
Χωρίς έννοια.
Στο χώρο που κάποτε τα χέρια σου,
Ποτάμια δροσερά όταν μ´αγκάλιαζαν.
- Το χώρο εκείνο, ξέρεις,
τον λέγανε Ζωή!
Χρόνια Πολλά σε όλες της
Μητέρες του κόσμου!
Κυπαρισσία 12 Μάη ´24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου