Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΩΣ ΧΟΡΌΣ ΚΑΙ ΑΙ ΑΛΛΑΙ ΤΕΧΝΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ. ΜΑΣ ΕΝΩΝΟΥΝ, ΜΑΣ ΑΠΟΓΕΙΩΝΟΥΝ!!!

 Χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι  προσφέρουν τη ζωή τους παρανάλωμα  για την πατρίδα και τη δόξα της. Κι αυτή τους ανταμείβει με πόνους και κατατρεγμούς. Κι όμως εκεί, η σημαία τους η ιδέα τους! Κι αυτό από την μια άκρη της γης στην άλλη και από την αρχή της ιστορίας. Αφγανιστάν Παλαιστίνη, Ουκρανία, Σουδάν, έτσι ένα πικρό δείγμα στα τωρινά χρόνια.    

    Αλήθεια ποιος δεν έχει  όμως ούτε καν πατρίδα και σημαία και ούτε θέλει να έχει; Το Κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, οι εργοστασιάρχες, οι μεγάλοι επιχειρηματίες, οι εταιρείες τα μεγαθήρια  

     Όπου κέρδος και πατρίς, όπλα & δηλητήρια.

    Και από την άλλη ο κοσμάκης, θυσίες, ξεριζωμοί, γενοκτονίες, πρόσφυγές... 

   Βάλσαμο ψυχής, η μουσική και ο χορός, στην ξενιτιά στην παρέα. Προχτές το  σούρουπο, η Πελλήνης, το μικρό μας δρομάκι ήταν ήσυχο και ... κουρασμένο από την οχλοβοή της ημέρας. Πεζόδρομος μεν 50-60μ μέτρα, αλλά με Δημοτικό Σχολείο, Κολέγιο και υπαίθριο καφενείο. Μόνο ένα ηλικιωμένο ζευγαράκι καθόταν στο παγκάκι κάτω από το μπαλκόνι μου [1].

    Εγώ κάτι καθάριζα από πάνω και ξάφνου ακούω μια μουσική μαργιόλικη της Ανατολής. Ερχόταν από ένα απέναντι διαμέρισμα, που κατοικούν κάτι αλλοδαποί, πράγμα σπάνιο μια και οι περισσότεροι μένουν σαν τα ποντίκια στα υπόγεια. Κοιτάω και σε λιγάκι βγαίνουν στο μπαλκόνι δυο-τρία παλληκάρια και αρχίζουν να λικνίζονται και να χορεύουν. Κίνηση αρμονική, εκλεπτυσμένη  και ρυθμός μαγευτικός μαζί με χάρη και φυσικότητα. Όλη αυτή η ανεπιτήδευτη επιδεξιότητα, κυρίως μας είναι κάπως γνωστή από τους  Τσιγγάνους. 

  Πολλοί μου λένε ότι συχνά τα παραλέω και τα μεγεθύνω, ναι το κάνω και το παρακάνω με βαθιά υπόκλιση στο ωραίο, στο καλό, στο ευγενικό. 

    Πάντως δέστε τη μικρή ταινία και πέστε μου ότι θέλετε. 

  Και εκεί που τους χάζευα, θαυμάζοντας τη χάρη και  την επιδεξιότητά τους ακούγεται μια σχετικά άγρια φωνή από το από πάνω διαμέρισμα: 

- Ρε παλιόγυφτοι να πάτε να τα κάνετε αυτά στις πατρίδες σας και όχι εδώ..

Αμάν λέω νάτος πάλι ο ακροδεξιός υπερπατριώτης [2]. Βάζω κι εγώ μια φωνή βοούσα:

Μα καλά ρε λεβέντη δεν ντρέπεσαι που χύνεις τέτοιο μισαλλόδοξο φαρμάκι.

Αφού δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας τι διαμαρτύρεσαι; Μακάρι όλοι μας να τραγουδούσαμε και  να χορεύαμε στα μπαλκόνια και στους δρόμους όπως αυτοί. 

Και ...μετά έπεσε σιωπή.....

   Την άλλη μέρα δε που εγώ έπαιζα το μπαγλαμαδάκι στο μπαλκόνι, βγήκαν και οι τρείς και χτυπούσαν παλαμάκια!!!

Διεθνιστική αλληλεγγύη!!!!

   

[1] Έκανε μπαμ ότι ήταν παράνομο ζευγαράκι, από την όλη στάση και θέση τους. Τις τελευταίες δεκαετίες τέτοια ζευγαράκια βλέπω πολλά στην πολυπολιτισμική Αθήνα. Οι κυράδες ξενιτεμένες από την πατρίδα τους κυρίως από τις βαλκανικές χώρες ψάχνουν ένα χέρι να πιαστούν και τα γερόντια ψάχνουν θαλπωρή και παρεϊτσα. Εγώ πολλάκις τα χαίρομαι ασχέτως αν καμιά φορά γίνονται και μερικά ...δράματα με τα παιδιά, κληρονομιά και τέτοια.

[2] Εδώ στο μικρό δρομάκι είναι μια γειτονιά και περίπου όλοι μας γνωριζόμαστε. Ο τύπος λοιπόν είναι ένας μαλάκας με περικεφαλαία. Δύστροπος, παράξενος όπως όλοι οι ακροδεξιοί και παραδεξιοί.