100 ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΚΟΥΜΠΑΡΑΚΟ!!! ΠΛΕΟΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΑ ΤΟΥ ΠΤΥΧΙΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ!

 Στις 17-2-2017, πριν 7 ολόκληρα χρόνια και 

5 μήνες, [1] έγραφα για το Κουμπαράκο:

  Και να που ΄τελείωσε και χτες ορκίστηκε εν χορδαίς και οργάνοις και με τη βούλα απόφοιτος του φιλοσοφικού τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών. Με ένα λόγο είναι νέος φιλόσοφος και αυτό αποτελεί μέγα επίτευγμα, προσωπικό άθλο.

Ότι και να προσθέσω με τίποτα δεν φτάνω το μέγεθος και το μεγαλείο του. [2]

     Πήγαμε λοιπόν στην Πάτρα και παρεστήκαμε στην τελετή της ορκωμοσίας με θαυμασμό και σεβασμό. Βεβαίως σπάνιο και μοναδικό να είσαι 67 χρονών και έτσι για το προσωπικό σου γούστο και στοίχημα και χωρίς κανένα άλλο κίνητρο [επαγγελματικό π.χ]  να περνάς από τέτοιους κόπους και τεράστιες μελέτες και να φτάνεις στο τέρμα της επιτυχίας.

 Και στην ορκωμοσία ο Κουμπαράκος έδωσε το....επαναστατικό του στίγμα, υψώνοντας τη γροθιά του σαν τους Μαύρους Πάνθηρες τότε στο  Βερολίνο.

  

[1] Υπόψη μεσολάβησαν και τα γνωστά δυόμισι χρόνια νεκρά [κορονοιός], οπότε τελείωσε και πολύ κανονικά και με τη βούλα.

[2]   Κι όμως αυτός ο άνθρωπος .... παραμελήθηκε εντελώς από όλες τις παρατάξεις στη Τ/Α της Ζαχάρως. Άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα ότι επιπλέουν οι φελλοί και κυριαρχούν οι... ικανοί για δρόμους και γεφύρια!

Λίαν προσεχώς θα είναι έτοιμη η ταινία με όλα

 τα σχετικά βίντεο και φωτογραφίες της τελετής. 

Ο ΒΑΛΑΝΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΕ

        Όπως έχουμε  αναγγείλει όλες αυτές τις μέρες το σαββατόβραδο ήταν η πρεμιέρα του Βαλάντη στην Tropicana στον Μπισχινόκαμπο. 
   Μαζί του ήταν και ο γνωστός Ηλείος κιθαρίστας Στάθης, που αποτέλεσαν ένα θαυμάσιο ντουέτο Παρά ταύτα παρέστη λίγος κόσμος αλλά εκλεκτός.
   Δύο  είναι τα συμβάντα που πρέπει να παρατηρήσουμε:
        α] Λικνίστηκαν στις ......νότες του Βαλάντη, η Σταθούλα κοπελιά του και μάνα της κόρης του και η Τούλα, φίλη του από τη Θεσσαλονίκη, ηθοποιός παρακαλώ.  
        β] Ο Θοδωρής Μπακάλης, μας χάρισε 2 ερωτικά τραγούδια και ένα δημοτικό, αλλά και μια ζεμπεκιά μαγκιώρα. Και τα δυο δικαιολογούνται, μια και είναι μέγας καψουρόμαγκας κι από την άλλη λόγω της λεβέντικης ορεινής καταγωγής του. Δεν ξέρω αλλά όπως αποφάνθηκε η Παρέα [Ασημάκης-Βαγγελίτσα, Bil Drak- Zωρζέτ και Μήτσος Μιχαλόπουλος] η τοπική κοινωνία χάνει έναν αξιόλογο μαρμαρά και τον κερδίζει η ...νύχτα.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

Τι να πω; Όλοι οι δήμοι, κινούνται διοργανώνουν καλοκαιρινές πολιτιστικές οργανώσεις, εδώ περί άλλων τυρβάζουν. Πολιτιστικές εκδηλώσεις θεωρούν τα ΓΟΥΡΟΥΝΟΠΑΝΉΓΥΡΑ στα διάφορα χωριά και μάλιστα υπό την αιγίδα των  πολιτιστικών συλλόγων.

Ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε...

ΠΡΩΙΝΗ ΧΘΕΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ   ΑΥΡΙΟ

 

Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ, Η ΚΑΤΩ ΡΟΥΓΑ [2]

 ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ 60ΡΗΔΕΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΝΑ1 ΚΑΙ ΔΥΟ 2 [κλικ επάνω]

Η ΣΗΜΕΡΙΝΉ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΓΡΑΦΤΗΚΕ

 ΑΠΌ ΤΗΝΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΑΛΑΝΗ &

ΝΤΙΑΝΑ ΜΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

     

    Η γενιά των σημερινών  εξηντάρηδων  έζησε σε καλύτερες συνθήκες οικονομικές περισσότερο αλλά σταδιακά αρχίζει να αλλάζει και η κοινωνία προς μια διαφορετική αντίληψη. Η τηλεόραση έστω και ασπρόμαυρη με τις μυθικές της σειρές που ερήμωναν τους δρόμους, τα πιο μοντέρνα τραγούδια της ποπ και ροκ μουσικής, οι χίπης και ο τρόπος ζωής τους επηρέασαν αυτή τη γενιά άμεσα. 

     Έτσι  η γειτονιά μας μεγάλωσε από τον σινεμά πάνω στη μεγάλη ταράτσα του Μανουσέϊκου  τρώγοντας πασατέμπο βλέποντας ταινίες του Ξανθόπουλου και της Φίνος -Φιλμ.

      Η Νντιάνα Μανούσου, η Ντίνα και Ρίνα Γαλάνη, η Κική, ο Τάκης [Κορκολάκια], ο Κώστας, ο Γιάννης και η άλλη Ντιάνα [Μανούσου], ο Λάκης [Φακίρης], ο Γιώργος [Γούλα] Κόλλιας, ο Κυριάκος και ο Κώστας του Τάση Κούλη, τα Βλαμάκια [Μαγδαλινή

Επίσης παιδιά από άλλες γειτονιές που έρχονταν να παίξουμε στις κάτω αλάνες, ο Ελισσαίος, ο Γιώργος Καζάκος, ο Λεωνίδας Φαναράς, τα Σαρλόπουλα, η Μίνα και ο Γιώργος [Κομπορόζος], οι ξαδέλφες μου, η Κική [+] και η Ντίνα του Δημητράκη Γαλάνη, που έρχονταν τα καλοκαίρια, η Αθηνά, η Αγγελική Γαλάνη, η Κική Γρηγοροπούλου [Βουρλόζομα], η Τούλα Κατσικαρώνη, πρώην Κόλλια, η Ελισάβετ, ο Γιάννης Βλάμης του Αλέξη και ο Γιάννης Βλάμης του Αρίστου [Σουρεκλεμές], η Τασία του Κουφούση [κυρία Μιράλ μετά], η Γιαννούλα Κατσαβού [Τσότσος], η Ζωή του Αρνόκουρου και πολλά άλλα παιδιά που ξεσηκώναμε τον κόσμο με τις φωνές μας.
    Στο σχολείο τα πράγματα  για πολλούς δεν ήταν τόσο ρόδινα γιατί το ξύλο που έπεφτε από τον Λουριδά [δάσκαλο] ήταν στην πραγματικότητα κακοποίηση με την ανοχή όλων. Μπουνιές, κλωτσιές, ξύλο με την βέργα από την μουριά ή τον χάρακα από το αριθμητήριο έκανε πολλά παιδιά να τρίβουν τα χέρια τους με τσουκνίδα γιατί χωρίς λόγο θα έτρωγαν ξύλο στην προσευχή. Ο δάσκαλος αυτός είχε βάλει στόχο  διάφορα παιδιά ειδικά τον Τάση Σαρλά που τον χτύπαγε με το  μπρίκι που έβραζε το  αυγό, στο κεφάλι. Έφυγε ο Λουριδάς και ήρθε ο Αγησίλαος (Σίλος) Γιωργούλιας, καλός δάσκαλος και κύριος με τα όλα του Οι καλύτερες  στιγμές στο σχολείο ήταν όταν πηγαίναμε εκδρομές με το τρένο στον Καϊάφα ή στον Αγιαννάκη μέσα  στα πεύκα όπου μαζεύονταν όλα τα σχολεία της περιοχής και παίζαμε όλη μέρα τρώγοντας παγωτά και τα κεφτεδάκια από το σπίτι. Στο τέλος της σχολικής χρονιάς είχαμε θεατρικά έργα, λαμπαδηδρομίες και γυμναστικές επιδείξεις. Ο Καραγκιόζης τα ανθεστήρια, τα πάρτι που κάναμε αργότερα στα σπίτια ήταν μέρος της διασκέδασής μας στο χωριό ως έφηβοι. Το κασετόφωνο έπαιζε συνέχεια μπλουζ «εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο» και τα κορίτσια περιμέναν το αγόρι που ήθελαν να τα ζητήσει να χορέψουν αγκαλιά. Τα γαριδάκια και το κονιάκ ήταν το βασικό μενού στα πάρτι μας. Την πρωτομαγιά κάναμε το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού και αργότερα ο Θύμιος [Κατσόλης] πέρναγε με το τρακτέρ από κάθε γειτονιά και μας πήγαινε στη θάλασσα για μπάνιο, όλοι πάνω στην καρότσα, νέοι,  γέροι και παιδιά.

     Η βόλτα μας επειδή δεν είχαμε πλατεία, μόνο καφενεία, αλλά ούτε και καντίνες στη θάλασσα ήταν προς την γέφυρα της Νέδας κάθε απόγευμα. Τα κορίτσια περιμέναμε το λεωφορείο για την «Μανίνα» και τα αγόρια τον «Μλέκ» που τα είχε αρχικά ο γέρο Κούλης και μετά η Βγενισούλα. Η διατροφή μας λιτή και χορταστική  όπως το ψωμί με ζάχαρη και λάδι ή με ρίγανη και ντομάτα αργότερα γιατί το χωριό γέμισε με θερμοκήπια που έδωσαν ανάπτυξη και χρήματα έως και σήμερα. Προλάβαμε ακόμη το συσσίτιο με γάλα με την Κυρά Μαρία Κατσαβού μαγείρισσα και τον σύζυγό τηςτον μπάρμπα Μήτσο που είχε το τηλεφωνείο γιατί δεν είχαμε τηλέφωνο μόνα τα μαύρα με την μανιβέλα και έπρεπε να μας συνδέει αυτός με τα νούμερα που θέλαμε. Έτσι ο Μπάρμπα Μήτσος ήξερε όλα τα νέα του  χωριού.

Η αλάνα του σταθμού αποτελούσε το γήπεδο των αγοριών τα απογεύματα και τα κορίτσια θαύμαζαν την ομάδα μας με το όνομα «ΝΕΔΑ» που έπαιζαν τα μεγαλύτερα αγόρια του χωριού μα [σημερινοί 70 plus.

    Σήμερα βρισκόμαστε πολλοί στις καντίνες της θάλασσας, στα εστιατόρια να φάμε μαζί, να μιλήσουμε και να πάμε σε πανηγύρια που ακόμα κρατούν την παράδοση, όπως του Αϊ-Λια. Να είμαστε όλοι καλά και να φροντίζουμε το όμορφο χωριό που λέγεται Γιαννιτσοχώρι γιατί το αξίζει. 

Αφιερωμένο σε όλους και

όλες που έζησαν αυτά

τα υπέροχα χρόνια.

Το παλιογκόλτς

       "Αν νικήσουμε, τα κερδίζουμε όλα, αν χάσουμε, τα χάνουμε όλα", έλεγε συχνά. Ευφυής και διορατικός, ήξερε το τέλος του. Το είχε άλλωστε προβλέψει με αξιοθαύμαστη ακρίβεια. «Το ’νιωθε πως δεν θα ζήσει. Και το ’χε εξομολογηθεί πολλές φορές. Από τις αρχές ακόμα, όταν άρχισαν οι πρώτες συγκρούσεις με τους Ιταλούς και πήραν οι αντάρτες τα πρώτα λάφυρα, κάποιος του πρόσφερε ένα πιστόλι κατακαίνουργιο, μια μπερέτα ιταλική. Εκείνος δεν το δέχτηκε. “Δώσ’ το σε κανέναν άλλο. Εμένα μου φτάνει αυτό”, και του ’δειξε ένα παλιό γκολτς, που έσερνε πάντοτε επάνω του. “Μα αυτό είναι παλιό, γιατί δεν παίρνεις τούτο που είναι αυτόματο;”».\

ΕΦΣΥΝ

Ρώτησε ευθύς χαμογελώντας με τη χαρακτηριστική, απροσδιόριστη θλίψη του: «“Συναγωνιστή, ξέρεις γιατί κρατάμε το περίστροφο;”. “Για να πολεμάμε”, απάντησε ο άλλος κάπως χαμένα. “Για τον πόλεμο είναι τα τουφέκια και τα πολυβόλα” είπε. “Το πιστόλι είναι για εδώ”, κι έδειξε τον κρόταφό του. “Κι όταν θα ’ρθει εκείνη η ώρα, δεν είναι απαραίτητο να έχεις μπερέτα. Κάνεις τη δουλειά σου και με το παλιογκόλτς”» (Πατατζής), από τους «Ατακτους» του Διονύση Χαριτόπουλου, εκδόσεις «Τόπος».
Η μέρα είναι σημαδιακή. Σαν σήμερα το σούρουπο, πριν ακριβώς από 79 χρόνια, στις 15 Ιουνίου 1945, η μακάβρια προφητεία εκπληρώθηκε. Ο Αρης –διότι περί του Αρη Βελουχιώτη, ασφαλώς, ο λόγος– απομονώθηκε από τους συντρόφους του στο Φαράγγι του Φάγκου, μεταξύ των νομών Τρικάλων και Αρτας, στον Ασπροπόταμο, και τοποθέτησε την κάννη του παλιογκλότς πίσω απ’ το δεξί του αφτί. Οταν ακούστηκε ο πυροβολισμός, οι μαυροσκούφηδες έτρεξαν ανήσυχοι προς το μέρος του. Καθώς τον είδαν να κείτεται νεκρός, έπεσε η ιδέα να τον ακολουθήσουν στο ύστατο διάβημα. Η ψυχραιμία του Θάνου ανέβαλε τη μαζική αυτοκτονία.
Σωματοφύλακας και προσκολλημένος όσο κανείς στον αρχηγό, ο φοβερός Τζαβέλας (Γιάννης Αγγελέτος, από τα Τοπόλια Φωκίδας) ξάπλωσε στο πλάι του και απασφάλισε μια χειροβομβίδα Μιλς, για να μην αναγνωρίσουν τα κουφάρια οι διώκτες τους. Την ήττα είχε προσυπογράψει το ίδιο το κόμμα. Στον Λίβανο, στην Καζέρτα και, προπαντός, στη Βάρκιζα, στον Φλεβάρη του ’45. Το ΚΚΕ την εφάρμοζε πιστά, παρουσιάζοντάς την ως νίκη του κινήματος. Ο Αρης έκανε τα πάντα για να αποτρέψει την ταπεινωτική Συμφωνία. Δεν εισακούστηκε. Στάλθηκε στα σύνορα για να αποταθεί τάχα στα αδελφά κόμματα. «Ούτε νερό, ούτε ψωμί στον προδότη Βελουχιώτη» ήταν η κατάπτυστη, κρυφή εντολή της ηγεσίας. Την προηγούμενη του θανάτου του πληροφορήθηκε τη διαγραφή του. Στον φανοστάτη των Τρικάλων πραχαράχτηκαν βάναυσα ένδοξες σελίδες της νεότερης ιστορίας μας. Κι αυτό το ’χε προβλέψει με τη φράση: «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα» με την οποία συνήθιζε να αποχαιρετά τους συναγωνιστές, εννοώντας τα τσιγκέλια που θα κρεμούσαν τα τομάρια τους, όπως εκείνα των λύκων και των αλεπούδων.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ

ΠΡΩΙΝΗ ΠΡΟΧΤΕΣ

ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΟ: ΤΟ ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΌ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΖΑΧΑΡΩΣ

      Είναι κανόνας, όλοι οι καινούργιοι αιρετοί, από τον πρωθυπουργό έως τον δήμαρχο να διατυμπανίζουν ότι βρήκαν καμένη γη. Και το άλλο, συνήθως έργα ημιτελή των προηγούμενων δεν τα τελειώνουν Στην περιοχή  μας κραυγαλέο παράδειγμα ο Καϊάφας. Και  πάμε στη δημοτική μας αρχή. Να τονίσουμε εξ αρχής ότι η τωρινή τοπική αρχή [Μητρόπουλος] επικράτησε τη δεύτερη Κυριακή της Αξιωματικής αντιπολίτευσης [Κάπος]με την συν….της παράταξης του πρώην δημάρχου Αλεξανδρόπουλου [1]. Ο λόγος αυτής ήταν καθαρά από προσωπική αντιπαλότητα, μια και οι παρατιθέντες αντιδήμαρχοι πήγαν με τον Κάπο.
  Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο η δημοτική αρχή ξεμπλόκαρε τα δύο μεγάλα έργα του Πανταζή [Πολύκεντρο και Γυμναστήριο] και σχεδόν τα αποπεράτωσε. Και ερχόμαστε στο Πολύκεντρο που πράγματι είναι ένα επιβλητικό έργο [2], και το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί δεν λειτουργεί.

  Για αυτό το καυτό θέμα μιλήσαμε ανοιχτά και λεύτερα με τον αγαπητό φίλο Βασίλη Δρακόπουλο, που κατά πολύ εκφράζει την κοινή γνώμη της Ζαχάρως, μια και περιφερόμενος χαίρει γενικής εκτίμησης. [βίντεο]

     Για το θέμα μιλήσαμε και με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον Τάσο Κάπο και μας ανέφερε το εξής: " Ήδη το κονδύλι για την αποπεράτωση - τελειοποίηση του έργου, αποχέτευση, εξοπλισμοί κτλ  ψηφίστηκε, οπότε σε 2 με 3 μήνες θα περατωθεί"

Ένα από τα ερωτήματα είναι γιατί έγινε παραλαβή και μάλιστα ακολούθησαν και τα εγκαίνια που έκανε η πρώην δημοτική αρχή προεκλογικά βέβαια για ευνόητους λόγους. Νάτανε το πρώτο, λίγο το κακό, αλλά όλοι έτσι κάνουν. Εντώ είναι Ελλάντα!

   Ο Τάσος έθιξε και ένα άλλο σχετικό θέμα, μεγάλο. "το πρόβλημα είναι πώς και ποιοι θα το λειτουργήσουν; Πρέπει να ορίσουν επιτροπή, [3] μια και ένας αντιδήμαρχος είναι αδύνατο να το φέρει εις πέρας."

     Καλά όλα αυτά αλλά από την αρβύλα που έχει κι αυτή αξία και μάλιστα έχει προκαδούρες που κάνουν κρακ-κρακ, μάθαμε ότι ο  δήμος χρωστάει στον εργολάβο περί τα 80.000 ευρώ όπότε συν την αποχέτευση με τους εξοπλισμούς οι ανάγκες ξεπερνούν τις 150.0000. 

Αρβύλα είναι και έτσι τα γράφω, αλλά να ξέρετε ότι οι αρβύλες μυρίζουν πολύ...

      Σίγουρα κάποτε το Πολύκεντρο θα είναι έτοιμο για λειτουργία, το μεγάλο θέμα είναι αν η κοινωνία της Ζαχάρως που είναι ξερή από κάθε πολιτιστική καλλιέργεια και συνάμα στερείται ανάλογους φορείς [4] μπορεί να ανταπεξέλθει. Πολύ φοβάμαι ότι θα επιβεβαιωθούν αυτά που στην αρχή της εξαγγελίας από τον μακαρίτη τον Πανταζή, πριν 13 χρόνια  έχουμε καταγγείλει [κλικ ΕΔΩ].

        Το άλογο μπαίνει μπροστά από την άμαξα, ενώ εδώ στη Ζαχάρω συμβαίνει το αντίθετο. Από παλιά  το ίδιο σορολόπ. Τα ουσιώδη ούτε τα αγγίζουν, και δη τα πολιτιστικά αν και προεκλογικά τα διατυμπανίζουν.

    Τέλος πάντων ας ευχηθούμε ότι τούτο  το πολιτιστικό συγκρότημα που όχι μόνο διατίθεται και περιμένει αλλά προκαλεί την τοπική κοινωνία να γίνει φάρος και οδηγός, Είναι ανάγκη όμως ο Δήμος να μπει μπροστάρης και δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία να συνεχίσει κι ο νέος δήμαρχος την πολιτιστική μιζέρια και υπανάπτυξη των προηγούμενων.

[1] Από τις σπάνιες φορές που παράταξη του δημάρχου έρχεται Τρίτη και καταιδρωμένη

[2] Πρέπει να αποδεχτούμε όλοι, χωρίς μισόλογα και τσιριμονιές ότι είναι έργα παρακαταθήκη του μακαρίτη Πανταζή και δη της γνωστής «μούρλιας’ του ή όπως αλλιώς θέλετε.   

 
[1] Το θέμα είναι πολύ σπουδαίο και κρίσιμο οπότε σε μια επόμενη ανάρτηση θα αναφερθούμε επισταμένως.  
[2] Στην ουσία υπάρχει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ζαχάρως αλλά να με συμπαθάτε το μόνο που κάνει είναι ένα θεατρικό έργο  κι από εκεί και πέρα νάθινγκ! 

Ο εμπρησμός του εβραϊκού συνοικισμού ήταν η κορύφωση του αντισημιτισμού στη δεκαετία του 1930 στη Θεσσαλονίκη - Ποια ήταν και πώς έδρασε η Τρία Έψιλον

 Ισμήνη Μπαλαλέ

      Ήταν τέλη του Ιουνίου του 1931 όταν ο εβραϊκός συνοικισμός Κάμπελ έγινε παρανάλωμα του πυρός από τα χέρια μικρασιατών προσφύγων υποκινούμενων από την αντισημιτική και αντικομμουνιστική 

οργάνωση Εθνική Ένωσις Ελλάς ή αλλιώς Τρία Έψιλον. 

       Ο συνοικισμός απλωνόταν στην περιοχή πάνω από την παλιά ταβέρνα του Κρικέλα ώς το στρατόπεδο Νταλίπη, νοτιοδυτικά της οδού Εθνικής Αντίστασης, που σήμερα είναι γνωστός ως συνοικισμός «Ναυάρχου Βότση», στην ανατολική Θεσσαλονίκη.

Στο Κάμπελ διέμεναν 220 φτωχές πυρόπληκτες εβραϊκές οικογένειες, εγκατεστημένες εκεί μετά την πυρκαγιά του 1917. Οι κάτοικοι είχαν κλειστεί στα σπίτια τους καθώς φοβόντουσαν ιδιαίτερα από την υφιστάμενη κατάσταση, αναγκάστηκαν, όμως, να τραπούν σε φυγή για να γλυτώσουν, όταν οι φασίστες έβαλαν φωτιά στον οικισμό. Επιθέσεις έγιναν και σε άλλες δύο γειτονιές, αλλά εκεί οι κάτοικοι κατάφεραν να τις αποκρούσουν.

Το βράδυ της 29ης Ιουνίου σημειώθηκαν επιθέσεις εναντίον και άλλων εβραϊκών συνοικισμών, αλλά η μεγαλύτερη επίθεση με τραγικές συνέπειες σημειώθηκε στον απομακρυσμένο εβραϊκό συνοικισμό της ανατολικής Θεσσαλονίκης. Η χωροφυλακή, παρά την παρουσία σημαντικής δύναμης, δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον εμπρησμό. Οι επιτιθέμενοι ήταν οπλισμένοι με πιστόλια και πυροβολούσαν ακόμη και εναντίον της έφιππης αστυνομίας, ενώ αρκετοί περιέλουζαν με βενζίνη τα παραπήγματα και τους έβαζαν φωτιά.

Σύμφωνα με αναφορά της χωροφυλακής προς το υπουργείο, «οι επιτιθέμενοι δια να εμποδίσουν την κίνησιν των πυροσβεστικών αντλιών έθεσαν οδοφράγματα πλησίον του Φλόκα (σ.σ. του κέντρου διασκέδασης τότε, το ισόγειο κτήριο του οποίου σώζεται ως σήμερα επί της οδού Εθνικής Αντίστασης και στεγάζει εταιρεία κουρτινών), αλλά τα κατέστρεψε το ιππικόν, το οποίον επέλασε και διέλυσε τους επιδρομούντας». Στην ίδια αστυνομική έκθεση αναφέρεται ότι καήκαν εννέα θάλαμοι, στους οποίους στεγάζονταν 54 οικογένειες, η συναγωγή και το σχολείο. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν δύο νεκροί, ένας Χριστανός και ένας Εβραίος, πολλοί τραυματίες και από τις δύο πλευρές των συμπλεκομένων και η πλήρης σχεδόν καταστροφή του συνοικισμού. 

Ο εμπρησμός του Κάμπελ προκάλεσε την άμεση επέμβαση της Δικαιοσύνης και θυελλώδη συζήτηση στην ελληνική βουλή. Συνελήφθησαν 25 περίπου υπαίτιοι των επεισοδίων που ανακρίθηκαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη. Ανάμεσά τους και ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Μακεδονίας» Νικόλαος Φαρδής, που κατηγορήθηκε για συνέργεια στην έξαψη των παθών με την αρθρογραφία του. Σύμφωνα με εκθέσεις της αστυνομίας που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο, πρώτοι συλληφθέντες ήταν μέλη της Αντικομμουνιστικής Κίνησης Καλαμαριάς. Δύο από αυτούς αναγνωρίστηκαν από μάρτυρες. Το γεγονός ότι πρόσφυγες είχαν ανάμειξη στα επεισόδια δεν ήταν τυχαίο. Άλλωστε, πρόσφυγες ήταν και τα περισσότερα μέλη της Τρία Έψιλον. Οι πρόσφυγες των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, στην προσπάθειά τους να ξεκινήσουν από την αρχή τη ζωή τους και έχοντας φτάσει ως γνήσιοι Έλληνες στην πατρώα γη, θεωρούσαν τους ξένους Εβραίους ως εμπόδιο στα σχέδιά τους. Αυτό το ιδεολόγημα καλλιεργούνταν μέσα από τον λόγο του Τύπου αλλά και των εθνικιστικών οργανώσεων.

Τα σοκαριστικά αυτά γεγονότα, με τον εμπρησμό του εβραϊκού συνοικισμού Κάμπελ με δύο νεκρούς και πολλούς τραυματίες, ήταν η κορύφωση του έντονου αντισημιτισμού στη δεκαετία του 1930 στη Θεσσαλονίκη. Ανάμεσα στα καμένα κτήρια ήταν η συναγωγή, το σχολείο και το φαρμακείο. Οι σοβαρότερα τραυματισμένοι κάτοικοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο Χιρς, το σημερινό Ιπποκράτειο.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ

ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΣΤΟΝ ΑΛΙΑ

 

κλικ ΕΔΩκλικ ΕΔΩ

ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ,ΑΝΉΜΕΡΑ Τ΄ ΑΛΙΩΣ ΤΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ-ΕΤΗΣΙΟ ΤΡΑΠΕΖΙ- 

ΤΩΝ ΛΙΑΔΩΝ ΣΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ.... 

[κλικ ΕΔΩ, ΕΔΩ

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΤΗΣ ΡΑΦΗΝΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ..ΙΣΤΟΡΙΑ

    Και σήμερα θα συνεχίσουμε με τα συμβάντα της Ραφηνούλας αν και από χτες το βράδυ επανήλθαμε στα πάτρια-μήτρια εδάφη.

  Λοιπόν όπως πάλι έχω τονίσει το σήμα κατατεθέν της Ραφήνας είναι το εκκλησάκι του Αγίου Νικόλα, μνημειώδες έργο του μεγάλου Μπίρη, που κατά κάποιον τρόπο μαρτυρά την τσαχπινιά της. Επίσης έχω τονίσει ότι από κάτω του είναι το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας, λες και είναι καβάλα. 

     Προχτές την Τρίτη 16/7 καθώς καθόμουν πιο πέρα και ατένιζα τη θάλασσα παίζοντας και το μπαγλαμαδάκι μου, βλέπω το  εκκλησάκι φωταγωγημένο και να περνά από το δρόμο πολύς κόσμος. Άλλοι πεζή κι άλλοι με αυτοκίνητο. Τότε θυμήθηκα ότι είναι της Αγίας Μαρίνας.     Ευλόγως θα  αναρωτηθείτε πώς εγώ ένας αντίθετος κι  ...αντίπαλος με όλα αυτά, και άθεος μπορείτε να πείτε, θυμήθηκα τη συγκεκριμένη γιορτή που δεν είναι και σημαντική.

   Ξέρετε γιατί; Στις 15 -7 -74 είχα ένα τροχαίο, μια και πάνω σε  μια φρέζα είμαστε 14 παιδιά και τουμπάραμε  έξω από την εθνική οδό. Από όλους χτύπησα μόνο εγώ. Είχα μεγάλα  νταραβέρια με την υγεία μου, Διάσειση, ένα μήνα στην Κυπαρισσία και άλλο τόσο στην Πολυκλινική Αθηνών. Διπλωπία και εγχείρηση στο ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης που ήμουν δευτεροετής φοιτητής. Ιστορίες για αγρίους που λένε. Ήταν παραμονή της Αγίας Μαρίνας και λόγω της μακαρίτισσας της μάνας μου, που ήταν αρκετά θεούσα το συνέδεσα και έμεινε στην μνήμη μου. Πώς, θα το δείτε στην μικρή ταινία.

   Αμέσως λοιπόν έτρεξα, έτσι από περιέργεια, να χαζέψω. Δεν πρόλαβα τη δοξολογία αλλά ακόμα ήταν πολλοί άνθρωποι, άλλοι ως προσκυνητές κι άλλοι περιφερόμενοι.

 Περισσότερα στην ταινία και ...περιπαιχτική αναφορά στο τροχαίο τότε. 

 

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ!!!!

http://fr.gloria.tv/?media= 590206 

Αλήθεια τι έγινε τον Ιούλιο του 1943;

 

   Η εξουσία, πολλές φορές, διατηρείται ισχυρή μέσω της διαγραφής ιστορικών γεγονότων, η σιωπή και η καταστολή της ιστορικής μνήμης μετατρέπονται σε ισχυρά εργαλεία ελέγχου.

Η συλλογική συνείδηση έχει τις ρίζες της στα κοινά γεγονότα, όταν όμως αυτά αποσιωπώνται ή παραμορφώνονται, στοχεύουν στην αποδυνάμωσή της. Μία αμνησιακή κοινωνία είναι πιο διαχειρίσιμη. Έτσι, η ιστορία μετατρέπεται σε ένα εργαλείο επιβολής, αντί για έναν καθρέφτη αυτογνωσίας και αντίστασης.

Αλήθεια τι έγινε τον Ιούλιο του 1943;

Κατά την γερμανική και αλλά και βουλγαρική κατοχή του 1943 συνέβησαν πολλά γεγονότα μεγάλης σπουδαιότητας με αποκορύφωμα όσα έλαβαν χώρα στις 22 Ιουλίου 1943. Όσα, όμως, συνέβησαν αναφέρονται ως «Ιουλιανά»; Όχι δεν αναφέρονται έτσι! Η αλήθεια είναι πως δεν αναφέρονται καν! Καιρός, λοιπόν, να αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια.

Για να μιλήσει κανείς για τα Ιουλιανά του 1943 θα πρέπει να αναφερθεί στο ρόλο του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Και, μάλλον, αυτός είναι και ο λόγος που έχουν μείνει εκεί, σε μία γωνιά, στην σκιά της ιστορίας.

Σχετική Γνώμη

 

EΛΕΝΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ

Τα Ιουλιανά

Οι Γερμανοί θέλησαν να εξοικονομήσουν δυνάμεις για το Μέτωπο στη Σοβιετική Ένωση. Με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να αναστρέψουν την πανωλεθρία τους.

Έτσι άρχισαν να παραδίδουν στους Βούλγαρους φασίστες κατακτητές επιπλέον εδάφη της ελληνικής γης, όπως ο Έβρος, η Δυτική Θράκη και η Μακεδονία από τον Στρυμόνα έως τον Αξιό ποταμό.

Αυτή η εξέλιξη θορύβησε όλους τους Έλληνες. Η κάθοδος των Βουλγάρων έπρεπε να ματαιωθεί.

Η Ελλάδα απειλούνταν με επιπλέον διαμελισμό και εξανδραποδισμό. Ήταν γνωστή σε όλους τους Έλληνες η παροιμιώδης σκληρότητα κατά του λαού, από τους Βούλγαρους κατακτητές, οι οποίοι βίαια εκβουλγάριζαν τον ντόπιο πληθυσμό της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης, μαζί με την Θάσο και την Σαμοθράκη.

Για να αποφευχθεί οι Βούλγαροι να καταλάβουν την χώρα και να ματαιωθεί η πολιτική επιστράτευσης το ΕΑΜ Αθήνας αποφασίζει την διοργάνωση συλλαλητηρίου στις 22 Ιουλίου 1943. Η Αθήνα, ο Πειραιάς και όλες οι περιοχές και τα χωριά γύρω από την Αθήνα τέθηκαν σε συναγερμό.

Κηρύχθηκε γενική απεργία μεσούσης της Κατοχής. 

Η Αθήνα είχε νεκρώσει.

Οι δυνάμεις Κατοχής ήταν επί ποδός, στρατιώτες με πολυβόλα στήθηκαν σε καίρια σημεία στην Πανεπιστημίου, την Ομήρου, την Τράπεζα Ελλάδας, θωρακισμένα οχήματα στάθμευσαν στην Κοραή, έξω από το Γερμανικό Φρουραρχείο, στα Ανάκτορα και σε άλλα σημαντικά κτίρια της Αθήνας. Στην Αθήνα νωρίς το πρωί στους δρόμους ακούγονται μόνο οι μπότες των περιπόλων.

Το βράδυ προς το ξημέρωμα της 22ας Ιουλίου η Αθήνα λαγοκοιμόταν. Από τις 8:30 το πρωί άρχισε να ξεχύνεται ο κόσμος, κατά τις 10 η ώρα δεκάδες χιλιάδες κατακλύζουν τους δρόμους.

Οι Πειραιώτες ανεβαίνουν την Πειραιώς. Από όλες τις συνοικίες πλήθος κόσμου βαδίζει προς το κέντρο, από τα Σεπόλια, το Περιστέρι, τον Κολωνό, το Μεταξουργείο, από τις ανατολικές συνοικίες. Από την Λεωφόρο Κηφισίας κατεβαίνουν οι ανάπηροι με τα καροτσάκια τους.

Οι Γερμανοί άρχισαν να πυροβολούν την πορεία από την Ομόνοια. Από την Ομήρου βγαίνουν τανκ και προχωρούν μέσα στον κόσμο, μπροστά από την Τράπεζα της Ελλάδας. Σκοπός τους να κόψουν στα δύο τη διαδήλωση.

Το ιταλικό ιππικό μπαίνει στην Πανεπιστημίου από την Ομόνοια και εμβολίζει την διαδήλωση, σε μία προσπάθεια να την διαλύσει.

Οι πρώτοι νεκροί…

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΕΝΤΑΞΕΙ ΔΉΜΑΡΧΕ ΚΑΛΑ ΤΑ ΛΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΛΕΙΨΥΔΡΙΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;

 ΠΡΩΙΝΗ 16/7

ΓΙΑΝΝΗ ΕΛΑ ΠΑΛΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ//ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

          ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΣΧΙΖΑ                     

 Αφιερωμένο από όλη την    παρέα με

 όλες μας τις αγάπες και  τις ευχές μας

 να   ξεπεράσει   τη     δοκιμασία του....

 

ΟΛΑ ΜΕ ΤΟ ΡΕΓΟΥΛΟ.........

        Όλοι σας συμφωνείτε – είμαι σίγουρος γι αυτό – ότι τόσα χρόνια, 14 ολόκληρα αυτή η ιστοσελίδα κρατά μια συνέπεια και συνέχεια, σταθερή πάντα και στοχοπροσηλωμένη στην αλήθεια, αρεστή ή όχι, στη Δημοκρατία και στον σεβασμό του άλλου, του διαφορετικού. Πάντα με το μέρος του αδικημένου και του αδύνατου και του καταφρονεμένου.

Πάντα δε με με συχνό και εντατικό ρυθμό.. 
    Πρωτεύουσα θέση έχουν η υπεράσπιση και η προστασία του Περιβάλλοντος και ή εναντίωση σε κάθε υπερβατική, θεοκρατική αγιαστούρα θεώρηση και καλογερίστικη αγυρτεία.

   Και πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι ούτε επαγγελματίες είμαστε ούτε δημοσιογραφικό όργανο μακριά από κάθε συμφέρον. Απλώς είμαστε εραστές και λάτρεις του ωραίου, του αληθινού και του δικαίου.
     Και νάμαστε τώρα στο  καλοκαίρι [Θεριστής, Αλωνάρης και Τρυγητής]  που ξεχειλίζουν οι χυμοί, όχι μόνο των φρούτων αλλά και των αισθήσεων με πάμπολες ηδονές.

     Πρώτες κυρίες η Ραθυμία και η Ραστώνη,  που περιφέρονται αγκαζέ έχοντας στη μέση το ξεσάλωμα δίπλα στη γαλιάντρα θάλασσα, κι από κοντά τα ουζάκια στις καντίνες, τα γλεντάκια και τα ξεφαντώματα στα μουσικά στέκια και άλλα πολλά με πρώτον τον έρωτα και τα καλοκαιρινά φλερτάκια . Τον έρωτα βέβαια με την πλατιά του έννοια.
      Λαμβάνοντας υπόψη ότι είμαστε αρκετά ευεπίφοροι στα περισσότερα απ΄ αυτά και το άλλο που πήρε η κοπέλα του γραφείου την καλοκαιρινή της άδεια, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με ρέγουλο.

 Ο ρυθμός των αναρτήσεων δεν θα είναι  μέρα πάρα μέρα, τρεις φορές την εβδομάδα, αλλά δύο φορές, Τρίτη και Παρασκευή.  Εκτός βεβαίως αν συμβεί κάποιο σπουδαίο γεγονός ή απρόοπτο συμβάν..

[1] Περί αυτής ρωτήστε τον Θύμιο.... 

Με το ρέγουλο

    Το ίδιο και ο απόηχος....

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΒΑΡΚΑ Η 30ΦΥΛΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΡΚΟ ΣΤΗΝ ΚΑΛΙΔΟΝΑ// ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΖΩΗΣ

 Μετά τη χτεσινή μου επίσκεψη στο Βαρκό, βλέποντας το μεγάλο έργο που το πραγματοποίησε ανθρώπινος παράγοντας, και θαυμάζοντας ό,τι έγινε,

αναπόλησα λίγο το παρελθόν. Σκέφτηκα , τι αντιμετώπισα και θα μοιραστώ μαζί σας τα παρακάτω.

Αρχικά σας εύχομαι ΚΑΛΗΜΕΡΑΣ ΣΑΣ και ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ !! και πάντα με χαμόγελο να χαιρετάτε την καινούργια μέρα, και να έχετε ένα πρόχειρο σφουγγάρι να σβήνεται το κάθε δυσάρεστο παρελθόν.

Αγαπητοί μου διαδικτυακοί φίλοι και μη, επιλογή μου ήταν, να μην παραιτηθώ από τον στόχο μου, για να ανοίξει το εκκλησάκι στο Βαρκό που από παντού ακουγόταν, <<τέρμα μπήκε λουκέτο>>. Έχω ηθική υποχρέωση να αναφέρω ότι βασίστηκα σε όλους τους καλούς πατριώτες, και φίλους, του χωριού μας, που με παρότρυναν να προχωρήσω στο στόχο μου. Και το έπραξα. Αγνόησα όλους τους απαισιόδοξους, και όλους τους <<ειδήμονες>> που εκ των υστέρων γίνονται προφήτες.

Οι εικόνες σας μιλούν, και σας καλούν να το επισκεφθείτε. Σας περιμένει να δείτε από κοντά και να θαυμάσετε ένα τεράστιο έργο που κατόρθωσε ο ανθρώπινος παράγοντας. Δεν θα υπάρχει φόβος από κανέναν να μην πέσουν τα βράχια. Η ιστορία που έχει γραφεί στο χώρο αυτό θα συνεχιστεί και πρέπει. Το εκκλησάκι θα λειτουργήσει ξανά μετά από πέντε χρόνια

Σε ευχαριστώ Παναγία μου που μου έδωσες κουράγιο και δύναμη και αντιμετώπισα τις ανθρώπινες αδυναμίες, και θα γιορτάσουμε πάλι όπως παλιά. Ευχαριστώ πολύ για πολλοστή φορά όλους που βοήθησαν , που έδειξαν κατανόηση στο πρόβλημα που είχε προκύψει, που ένοιωσαν την αγωνία μου και στάθηκαν δίπλα μου με το δικό τους τρόπο!!

 

Ραντεβού καλοί μου φίλοι στις 23 Αυγούστου στο

ΒΑΡΚΟ ΚΑΛΙΔΟΝΑΣ.

Σας περιμένουμε!!

Γιατί ο Ελληνισμός έχασε τον πόλεμο του 1974

       ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Το καλοκαίρι του 1974, πενήντα χρόνια πριν, η Ελλάδα, η Κύπρος και η Τουρκία βρέθηκαν σε πόλεμο. Από καμία πλευρά δε γίνεται πολύς λόγος για τον πόλεμο αυτόν. Η ανατολική Μεσόγειος είναι συνηθισμένη από πολέμους και η σύγκρουση αυτή δεν τοποθετήθηκε ανάμεσα στις σημαντικές: οι τελευταίες γίνονται συνήθως στην μαρτυρική Παλαιστίνη.

Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί ο επιτιθέμενος, η Τουρκία, θεώρησε ότι το 1974 δεν επρόκειτο ακριβώς για πόλεμο, αλλά για “ειδική στρατιωτική επιχείρηση” που είχε στόχο να εμποδίσει την εκπλήρωση του στόχου των πραξικοπηματιών της Λευκωσίας, την Ένωση με την Ελλάδα. Ο τρίτος λόγος είναι γιατί η ελληνική πλευρά έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να χάσει τον πόλεμο αυτό. Και όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι ευχάριστα τα κεφάλαια της εθνικής ιστορίας που αναφέρονται σε ήττες και ταπεινώσεις, ιδιαίτερα όταν αυτές προκλήθηκαν σε ατμόσφαιρα απόλυτης ανεπάρκειας της ελληνικής πλευράς.

Μισό αιώνα μετά υπάρχουν ενδείξεις ότι το ενδιαφέρον για τον πόλεμο του 1974 και τις επιπτώσεις του αποκτά νέα δυναμική.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ

Δήμαρχε Για την τριτοκοσμική εικόνα στις εισόδους της Εθνικής
 και δη τη νότια που κάνει τζιζ τι θα κάνεις; 

Κάτι...δεν μου πάει....Τώρα τα βλέπεις Θοδωρή;

ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΗΝ "ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ" [ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΕΒΕΡΚΟΥΖΕΝ]

      Ναι η Ραφήνα είναι φινετσάτη, φορτσάτη, σπιρτόζα και ό,τι άλλο τσαχπίνικο αλλά η βραδιά το Σάββατο στην ¨ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ" άλλη διάσταση, ωραία και πολύ χαλαρή. Δεν ξέρω γιατί.. Ήταν  η παρέα, η Λενάκω κι ο Νεκτάριος, άγιοι άνθρωποι και οι δυο, ήταν εκείνο το αρωματικό κρασί, με γεύση ροδάκινου, για λειτουργιά, ήταν η τριμελής μουσική ορχήστρα, που έπαιζε απλά χωρίς μικροφωνική και τέτοια. [1] Όμως κύριο ρόλο έπαιξε και το όλο κλίμα, η Νατάσα κι ο Βαγγέλης, ήρεμοι  και αραχτοί, μακάριοι [2] αλλά και τα  δυο ευγενικά παιδιά!

      Και προχτές αλλά και παλιά  έχω γράψει για την ποιότητα και την αξία αυτού του μαγαζιού.

    Ένα μόνο τονίζω σήμερα, αν το επισκεφτείτε μια φορά, θα πάτε και θα ξαναπάτε.... Τα πακέτα και οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται. [3] 

   Δεν γίνεται να μην αναφερθώ και στη μουσική συντροφιά, μπουζούκι, κιθάρα και τραγούδι η Μαρία. Πλούσιο ρεπερτόριο με αξιόλογα άσματα. Η δε Μαρία ήταν κατ΄ εικόνα και ομοίωση της Ραφηνούλας. Τσαχπίνα και φουριόζα με φινέτσα και μπρίο χωρίς όμως  ευτελή επιτήδευση  και μιμήσεις κιτσαριά. Μπράβο Μαρία!

    Τελειώνω με ένα μικρό μεν για πολλούς αλλά πολύ σοβαρό και ενδεικτικό της μεγαλοσύνης της διεύθυνσης της "Κατσαρόλα", που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Στο τραπέζι των μουσικών προσφέρθηκε μια πιατέλα  με ωραία κοψίδια, πράγμα που στα μέρη μας ποτέ δεν  έχω αντιληφθεί. Και μάλιστα σε ποιον; Στον Βαλάντη... Τι να πω;  

     

 Περσότερα στην μικρή ταινία  [4] 

[1] Ήπιαμε 4 μισόκιλα και στο τέλος ο Νεκτάριος ήθελε κι άλλο και παραγγείλαμε ένα μισαδάκι. Πράγματι το χάρηκε πολύ, έφαγε, τσίμπησε λίγο σαν πουλί αλλά ήπιε αβέρτα. Βλέπετε ήταν μόνος μια και η γυναίκα του είχε πάει στην Αλβανία.  Ξεσάλωσε με την καλή έννοια. Κι εμείς το χαρήκαμε μαζί του.  

[2] Μακάριος:  Ἀλλὰ πλὴν τῶν ὑψίστων τῆς τέχνης, ὁ μακάριος οὗτος θυρωρὸς φαίνεται ἰκανώτατος νὰ ἐκτιμήσῃ καὶ ἄλλας ταπεινοτέρας ἀπολαύσεις (Εμμανουήλ Ροΐδης, Ο Αγιοπετρίτης)

    Εχω την αίσθηση, βεβαιότητα είναι, ότι άνθρωποι μιας ηλικίας, με σκουλαρίκι και μαλλιά και μουσάκι, κατά 99,9% είναι καλοί τύποι, πράοι και ωραίοι.  Να κοιτάτε τον Βαγγέλη ....[Φίλλιπος και Ναθαναήλ]

[3] Υπόψη κάθε Κυριακή βγάζουν τον ημερήσιο κατάλογο των πολλών φαγητών.

[4] Τι να κάνουμε... Μέχρι τώρα όπου κι αν βρίσκομαι αυτό το άσμα το χορεύω. Θυμάμαι την καλή μου φίλη και συνάδελφο τότε που  μου έλεγε χτυπώντας παλαμάκια: "γειά σου Θοδωρή με τα τσαλιμάκια σου"