Ο στολισμός των κλαδιών και τα κάλαντα, έθιμα με βαθιές
ρίζες.
Η ειρεσιώνη ήταν ένα αρκετά μεγάλο κλαδί ελιάς ή δάφνης που
διακοσμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες με όλων των ειδών τους καρπούς, κάστανα,
καρύδια, αμύγδαλα κ.ά. –εξαιρουμένων του μήλου και του αχλαδιού– πλεγμένους με
λευκό ή κόκκινο μαλλί (έριον, εξ ου και το όνομά της). Κρεμούσαν ακόμη στο
κλαδί μικρά φυαλίδια με μέλι, γάλα και κρασί.
Ήταν το σύμβολο της ευφορίας, της γονιμότητας και της ζωής,
η οποία γεννιέται ξανά μετά τον χειμερινό θάνατό της. H παράσταση της ίδιας της
γης, γι’ αυτό η παρουσία της και η επαφή μαζί της μετέδιδαν στον άνθρωπο τις
γονιμικές δυνάμεις που ενυπήρχαν σε αυτήν.
Nέο έτος οι αρχαίοι είχαν την πρώτη νέα Σελήνη του μηνός
Εκατομβαιώνα (Ιούλιος-Αύγουστος). Το θρησκευτικό όμως εορτολόγιο του αττικού
ημερολογίου άρχιζε με την άροση για τη νέα σπορά κατά τον μήνα Πυανεψιώνα που
ήταν ο τέταρτος μήνας του αττικού ημερολογίου (μέσα Οκτωβρίου ως τα μέσα
Νοεμβρίου) και συνοδευόταν από πολλά έθιμα για καλή έναρξη και πορεία. Μην
ξεχνάμε άλλωστε ότι η Ευετηρία (η καλή χρονιά) ήταν θεοποιημένη από τους
αρχαίους και σε πολλές πόλεις υπήρχαν αγάλματα προς τιμήν της.
Στις 7 του μηνός του Πυανεψιώνα, λοιπόν, οι Αθηναίοι
γιόρταζαν τα Πυανέψια ή Πυανόψια, προς τιμήν του Απόλλωνος. Τότε προσέφεραν
στον θεό τις απαρχές των οσπρίων ανακατεμένων με κριθάρι (πύανοι), περιφέροντας
σε πομπή κατά τη διάρκεια της εορτής την ειρεσιώνη που ήταν στολισμένη με ό,τι
προαναφέραμε, και αποτελούσε το έμβλημα όλης της εορτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου