Mακάριοι οι κατσαπλιάδες. Οι πτωχοί στην τσέπη, αλλά ζάμπλουτοι σε αισθήματα και αισθήσεις. Σαν σήμερα το 1961 φιλοξενείται στο Μουσείο του Λούβρου αναδρομική έκθεση με έργα του Μυτιληνιού αυτοδίδακτου λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ Κεφαλά ή Κεφάλα. Οι Κατσαντώνηδες, οι Κολοκοτρωναίοι και οι Ανδρούτσοι τρώνε λάχανο τους Λουδοβίκους με την αλαζονική τους αυλή και μάλιστα εκτός έδρας. Η εκδίκηση της γυφτιάς σε όλο της το μεγαλείο. Ο μπερντές του Καραγκιόζη κατακτά διά παντός τις διεθνείς σκηνές και τα Παρίσια.
Αριστερός εξ απαλών ονύχων τυγχάνει ο αιρετικός των χρωμάτων και των αισθήσεων, πληρώνοντας βαρύ τίμημα για την ιδιαιτερότητά του. Δεν έχει εφευρεθεί, ασφαλώς, η πολυθρύλητη παράταξη γύρω στο 1870, οπότε πρωτοβλέπει το φως στη Βαρειά Λέσβου. Ζερβοχέρης είναι απλώς ο καψερός, αμάρτημα ασυγχώρητο στον καιρό του.
Συνωμοτούν δάσκαλοι και γονείς, μετέρχονται καταπιεστικά τερτίπια, προσπαθώντας να τον κάνουν δεξιόχειρα. Το σχολείο τον απωθεί ως εκ τούτου και κλείνεται βαθιά στον εαυτό του, βρίσκοντας μοναδικό καταφύγιο στη ζωγραφική, δίπλα στον αγιογράφο παππού του. Δεν τον χωρά το νησί. Δουλεύει καβάσης, θυρωρός πά’ να πει, στο Ελληνικό Προξενείο της Σμύρνης, ώσπου τα παρατάει και κατατάσσεται εθελοντής στον άτυχο πόλεμο του 1897.
Κάπως αργά φθάνει στη Θεσσαλία, όταν οι μάχες έχουν κριθεί οριστικά. Ξεμένει στον Βόλο και το Πήλιο, όπου φυτοζωεί φτιάχνοντας νωπογραφίες σε σπίτια και μαγαζιά για ένα πιάτο φαΐ και τα κατρουτσάκια του. Κυκλοφορεί μονίμως με φουστανέλα και γίνεται περίγελως των πάντων. Οι πιτσιρικάδες τον παίρνουν το κατόπι με τενεκάκια. Συμμετέχουν όμως με κέφι στις θεατρικές παραστάσεις που διοργανώνει κατά τις εθνικές επετείους και τις Απόκριες ντυμένος συνήθως Μεγαλέξαντρος.
Εικονογραφεί το αρχοντικό του τσιφλικά Γιάννη Κοντού στην Ανακασιά, που σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο Θεόφιλου. Ο οικοδεσπότης μετατρέπεται σε προστάτη του. Τα διαρκή πειράγματα του κόσμου, ωστόσο, τον αναγκάζουν να επιστρέψει στη Μυτιλήνη περί το 1927. Εκεί τον ανακαλύπτει ο συγχωριανός του από τη Βαρειά Στρατής Ελευθεριάδης, ο οποίος διαπρέπει στη Γαλλία ως τεχνοκριτικός και συλλέκτης με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Τεριάντ.
Στενός φίλος και συνεργάτης των Μιρό, Μπονάρ, Μπρακ, Ματίς και Πικάσο, αναγνωρίζει εξαρχής την αξία του ρακένδυτου πατριώτη του. Τον προμηθεύει καμβάδες και ανεξίτηλα χρώματα για να μη χάνεται το έργο του στα υγρά ντουβάρια. Του πληρώνει αδρό μεροκάματο για να ζωγραφίζει και οι πίνακες ταξιδεύουν στο Παρίσι. Είναι η εποχή που οι παραδοσιακές μάσκες εξ Αφρικής θεωρούνται αριστουργήματα στους εικαστικούς κύκλους της Εσπερίας. Ο Τεριάντ επιβάλλει τον Θεόφιλο και τον διασώζει στους κατοπινούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου