ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΘΡΥΛΙΚΌ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΏΤΗ!!

   Σαν σήμερα το βράδυ, 15 προς 16 Ιουνίου 1945, αυτοκτόνησε ο θρυλικός Πρωτοκαπετάνιος, το αθάνατο σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης Άρης Βελουχιώτης. 

  Από τούτο το βήμα βεβαίως τον έχουμε τιμήσει και ξανατιμήσει καταθέτοντας  πολλά αφιερώματα κλικ ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ ΕΔΩ , ΑΥΤΟ & ΑΥΤΟ. 

   Σήμερα τον τιμούμε με ένα άλλο τρόπο:

   0 95χρονος Ζώης Τασόπουλος, τότε Επονίτης, τραγουδά στην πλατεία της Ζαχάρως το πρώτο αντάρτικο τραγούδι!!!  

Η μοναδική φωτογραφία που γελάει ο Άρης

Μια φωτογραφία, μια ιστορία   ΕΦΣΥΝ/ Φανή Πετραλιά

Είναι μια φωτογραφία που την ανέσυρα από το συρτάρι τις προάλλες, τη μέρα της Γιορτής της Μητέρας. Οπου είχε μείνει χρόνια, από τότε που ο διευθυντής μου στα «Νέα», Γιάννης Καψής, με έστειλε και πήρα συνέντευξη από τον Δημήτρη Μεγαλίδη. Τον φωτογράφο του Αρη Βελουχιώτη.

Τέλη του 1977, εποχή που η Εθνική Αντίσταση «πουλούσε» και οι διευθυντές ζητούσαν σχετικές συνεντεύξεις και έρευνες. Θέματα «πιασάρικα» που εμείς, νέοι δημοσιογράφοι, ασθμαίνοντες αναζητούσαμε, ψάχνοντας για παλιούς καπετανέους και αντάρτικες ιστορίες.

Τον πολισχιδή Μεγαλίδη (ήταν φωτογράφος, οπερατέρ και ο εκπληκτικός σκιτσογράφος του Βουνού) τον συνάντησα κάπου στα Ιλίσια, στη μικρή μονοκατοικία όπου έμενε μαζί με τη νέα και όμορφη γυναίκα του και τρεις ωραίους γάτους. Ιστόρησε και τι δεν ιστόρησε, δείχνοντας και τις σχετικές φωτογραφίες και τα σκίτσα που σε διαλείμματα πολέμου χάραζε πάνω σε ό,τι χαρτί έβρισκε. Σπουδαία τεκμήρια, τα οποία ελπίζουμε κάπου να βρίσκονται.

«Ενα πρωί, χαράματα –είπε–, ο Αρης, που είχε πεθυμήσει τη μάνα του, μου ζήτησε να κατέβουμε στη Λαμία. Μείναν ώρα στη μικρή κάμαρα, όλο αγκαλιές και φιλιά και μυστικά ο ένας στο αυτί του άλλου. Βγήκαν και στον κήπο, στάθηκαν κάτω από τη μηλιά και τράβηξα αυτή τη φωτογραφία».

Μου την έδωσε με το σχόλιο: «Φύλαξέ την, είναι η μόνη όπου ο Αρης χαμογελάει. Την έχετε δει μόνον ο Αρης κι εσύ».

Ενα αντίγραφό της το είχα δώσει πέρυσι, στον πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση, για να σταλεί με τα άλλα ντοκουμέντα που μάζευε, στις Κορυσχάδες. Το χωριό της Ευρυτανίας όπου, με πρωτοβουλία της Βουλής των Ελλήνων σε συνεργασία με την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας και τους Δήμους Καρπενησίου και Αγράφων στηνόταν το Μουσείο της Εθνικής Αντίστασης.

Στο πέτρινο σχολείο, όπου το 1944 τέτοιες μέρες (14 έως 27 Μαΐου) συνήλθε το Εθνικό Συμβούλιο. Δηλαδή, η Βουλή της κατοχικής Ελεύθερης Ελλάδας, με παρόντες 185 εθνοσυμβούλους. Βουλευτές, που τους είχαν εκλέξει μυστικά πολίτες σε όλη τη χώρα και με τις γυναίκες να έχουν ψηφίσει για πρώτη φορά. Ενα θαύμα στην Ευρώπη του πολέμου.

Ανάμεσά τους και ο Αρης Βελουχιώτης, εθνοσύμβουλος από τον Δομοκό. Και ο μητροπολίτης Αντώνιος (που αργότερα τον καθαίρεσαν), ο αγρότης Αργυράκης (που αργότερα τον κρέμασαν από ένα δέντρο) και ο δικηγόρος Στέφανος Πετραλιάς, ο πατέρας μας. Εθνοσύμβουλοι και οι τρεις από τον Πύργο της Ηλείας. Ο Μεγαλίδης τούς θυμόταν καλά «αυτοί έφτασαν αργοπορημένοι, τελευταίοι και καραβοτσακισμένοι, αλλά ζωηροί».

Δυο εβδομάδες φιλοξενήθηκαν όλοι στα ίδια χωριατόσπιτα και κάθισαν στους ίδιους πάγκους κάτω από τα βλέμματα του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη στους τοίχους. Με ανάταση του χεριού δώσαν τον όρκο και κήρυξαν την ιδρυτική πράξη της ΠΕΕΑ. «Ολες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό κι ασκούνται από το λαό...»

Κάθε οικογένεια έχει τις δικές της μικρές και μεγάλες ιστορίες. Για τη δική μας, η Βουλή των Κορυσχάδων ήταν από τις μεγαλύτερες. Κι εμείς ήμασταν από εκείνα τα τυχερά παιδιά που ανακάλυπταν τον κόσμο ακούγοντας αληθινά παραμύθια. Για μυθικούς αρματωμένους και δίκαιους πολέμους, για υπερφυσικά τολμήματα κι απίστευτες θυσίες. Για «τη χιλιάκριβη τη Λευτεριά» του τραγουδιού.

Για το πώς μια βαρκούλα κατάφερε μέσα στη νύχτα κι ενώ οι σφαίρες γύρω σφύριζαν να περάσει απέναντι. Από την Πελοπόννησο στη Στερεά Ελλάδα. Ιστορίες που στη φαντασία απλώνονταν, φτιάχναν εικόνες και γεγονότα κι ερωτήματα του τύπου «άραγε ο μητροπολίτης Αντώνιος κάτω από το ράσο έκρυβε πιστόλι;».