ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΟΥΣΚΑΡΙΝΗΣ

 

Ταξιδεύοντας

Andreas Fuscarinis

-------------------------------

Σε παλιό φούρνο

Φύγαμε από το μυαλό μας

Και μπαίνουμε στο Κρίσνα-Θάλασσα

Για ταξίδια στις χώρες του λωτού.

Αυτά τα πλοία δεν θα επιστρέψουν ποτέ.

Δεν ξέρω που φτάσαμε

Ή ακόμα και να τα καταφέρει ή όχι! Ό, τι κι αν γίνει.

Στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι

Ξαφνικά ένα λαμπερό σίδερο εθεάθη

Η φαγούρα καιγόταν μόνη της δίπλα του -

Μόλις ήρθε από την Babylon

Τρία παιδιά στο πρωινό δροσερό γρασίδι

Τραγουδούσε χαρούμενα τραγούδια. Φοβερό.

Ήταν θαύμα αυτό; Ποιος ξέρει!

Τώρα τώρα

Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια λήθης

Αναρωτιέμαι για το στυλ τους.

Αλλά μετά

Δεν ντρέπομαι καθόλου.

------------------------------------------------

Βεγγαλικός μεταφραστής: Ujjal Ghosh

[Ποιητική Εισαγωγή: Ο Ποιητής Ανδρέας Φουσκαρίνης (Andréas Phouskarín ēs) γεννήθηκε το 1948 σε μια μικρή πόλη με το όνομα Ανδραβίδα, νότια-Ελλάδα. Η παρούσα κατοικία του εν λόγω συνταξιούχου υπαλλήλου της σχολικής εκπαίδευσης είναι επίσης εδώ. Εισήχθη στο ΕΚΠΑ μετά την ολοκλήρωση της σχολής του. Έλαβα Πτυχίο Μεταπτυχιακό στην Ιστορία και την Αρχαιολογία. Στη συνέχεια ξεκίνησε την καριέρα του στο σχολικό γραφείο εκπαίδευσης. Μερικές φορές διδάσκει και δουλειά.

Η συγγραφή ξεκινά από τη φοιτητική ζωή. Από τότε άρχισε να γράφει τακτικά σε πολυάριθμες εφημερίδες. Έχει επιμεληθεί και το περιοδικό εδώ και πολύ καιρό. Μαζί με τα ποιήματα, είναι εξίσου καλός στη συγγραφή διηγημάτων. Πήρα αρκετά βραβεία επίσης. Το βιβλίο του μεταφράζεται στην Αγγλική γλώσσα. Μερικά από τα αξιοσημείωτα βιβλία του είναι: ′′ Purbraag ′′ (Πρελούντιο, 1980), ′′ Σκληρή πέτρα και Σχετικά Άλλα ′′ (Συμπληγάδες petrés kai synaphe, 1982), ' Λουλούδι της Ασπερίας ′′ (Ánth ē tess,, 1994), ′′ Πυρκαγιά ′′ (Φρυκτωρίες, 2010) Φύση. Το επιλεγμένο ποίημα είναι βγαλμένο από το τελευταίο βιβλίο. ]

ΤΑΞΙΔΙ

Ανδρέας Φουσκαρίνης

-------------------------------------

Αφήσαμε την ψυχή μας σ' ένα παλιό καμίνι

και μπήκαμε στη μαύρη θάλασσα

να ταξιδέψουμε σε χώρες λωτοφάγων.

Καράβια δίχως γυρισμό.

Δεν ξέρω πού φτάσαμε

—ή κι αν φτάσαμε. Δεν έχει σημασία—.

Στο δρόμο της επιστροφής

βρήκαμε ένα πυρακτωμένο σίδερο

και το καμίνι να δουλεύει μοναχό του

ενώ τρία παιδιά που μόλις είχαν φτάσει από τη Βαβυλώνα

τραγουδούσαν εξαίσια τραγούδια χαράς

πάνω στις πρωινές δροσοσταλίδες.

Να ήταν θαύμα, άραγε; Ποιος ξέρει;

Τώρα

ύστερα από τόσα χρόνια λησμονιάς

αναρωτιέμαι ακόμα και για το φύλο τους.

Τότε

δεν με είχε απασχολήσει διόλου.

********************************************

ΤΑΞΙΔΙ

Ανδρέας Φουσκαρίνης

--------------------------------

Αφήσαμε την ψυχή μας σε ένα παλιό φούρνο

και μπήκαμε στη Μαύρη Θάλασσα

για να ταξιδέψουν σε χώρες που τρώνε λωτούς.

Πλοία χωρίς επιστροφή.

Δεν ξέρω πού φτάσαμε

- Ή ακόμα κι αν φτάσουμε. Δεν έχει σημασία -.

Στο δρόμο της επιστροφής

βρήκαμε ένα λαμπερό σίδερο

και το καμίνι να δουλεύω μόνος

ενώ τρία παιδιά που μόλις είχαν έρθει από τη Βαβυλώνα

τραγούδησαν εξαίσια τραγούδια χαράς

στις πρωινές δροσιάς.

Ήταν θαύμα, έτσι δεν είναι; Ποιος ξέρει;

Τώρα τώρα

μετά από τόσα χρόνια λήθης

Αναρωτιέμαι ακόμη και για το φύλο τους.

Τότε, μετά

Δεν είχα ασχοληθεί καθόλου.

------------------------------------------------

Αγγλικός μεταφραστής: Ujjal Ghosh

  · 

Απόκρυψη μετάφρασης

  · 

Βαθμολογήστε αυτή τη μετάφραση

ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΠΕΛΛΑ ...

Μνήμη

          Πάνω από τα Βοδενά*

          περνάει ο δρόμος της Σωτήρας*.

          Ήσυχοι λόφοι, άγριο φαράγγι πιο ψηλά

          το καστανό χώμα της κερασιάς είναι νιόσκαφτο

          εδώ η χλόη του σταριού εκεί χορεύει

          ανθισμένη η δαμασκηνιά, γελάδια πάλι στην πλαγιά

         κατά το Πάικο μια φοράδα ασέλωτη βιτσίζει τον αέρα...

                      — Οδυσσέα!..

  

* Βοδενά: παλαιότερη ονομασία της Έδεσσας.
* Σωτήρα: Χωριό στην Πέλλα που πρωτοδιορίστηκε δάσκαλος ο Οδυσσέας

 Είναι ένα ποίημα  του Μάρκου Μέσκου, μια ωδή στον αδελφικό του φίλο Όμηρο Πέλλα κλικ ΕΔΩ και ΕΔΩ (κατά κόσμον Οδυσσέα Γιαννόπουλο) που συμπεριλαμβάνεται στα "Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Γ΄Λυκείου. Όμως οι κ.κ. Επιμελητές  για το θέμα δεν έχουν πάρει μυρουδιά, αδικαιολόγητη άγνοια. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τα σχόλια-ερωτήσεις που υπάρχουν στο τέλος του ποιήματος. (1).   Να με συμπαθάτε που μπαίνω σε ξένα χωράφια αλλά είμαι σίγουρος ότι οι οι κ.κ. ειδήμονες κατευθύνουν τους μαθητές και τους καθηγητές τους να ψάχνουν τον Οδυσσέα...στο νησί της Κίρκης. Γιατί τέτοια προχειρότητα; Είναι προσβολή, είναι βεβήλωση της ΜΝΗΜΗΣ ΤΙΜΗΜΕΝΩΝ ΑΝΔΡΩΝ!!!

(1) [Το σχόλιο στο βιβλίο] Το ποίημα χωρίζεται σε δύο ενότητες:

α) Η πρώτη ενότητα περιγράφει ένα συγκεκριμένο τοπίο. Ποια είναι τα βασικά του χαρακτηριστικά; β)  Η δεύτερη ενότητα περιέχει μόνο ένα στίχο με μια μόνο λέξη-φωνή: Οδυσσέα! Να εξετάσετε όλες τις πιθανές εκδοχές για το πρόσωπο που την εκφέρει και τις σημασίες που μπορεί να πάρει, σε συνάρτηση με την προηγούμενη περιγραφή και με τον τίτλο του ποιήματος. γ) Η ασάφεια του στίχου αυτού ενισχύει ή αποδυναμώνει την ένταση του ποιήματος; Προσπαθήστε να εξηγήσετε την άποψή σας.

  Επειδή δε τα διηγήματα του Όμηρου Πέλλα έχουν περίοπτη θέση στην ελληνική λογοτεχνία διαβάστε πάλι την ανεπανάληπτη "ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ" κλικ ΕΔΩ

ΚΑΒΑΦΗ ΤΑΦΟΣ

 Σοφία Λιλιμπάκη *

9. "Από ένα νησί του Αιγαίου Πελάγους"

Διάλεξα ένα καβαφογενές καταληκτικό ποίημα, "συναρμολογημένο" από τον μουσικό Σταύρο Καρακάση που έζησε τα περισσότερα χρόνια του στην Αίγυπτο: με διάσπαρτους στίχους του Καβάφη και το όνομα του ποιητή στον τίτλο.

Το ποίημα από το περιοδικό "Παναιγύπτια" (15-1-1938), περιλήφθηκε στη σχετική Ανθολογία του Δημήτρη Δασκαλόπουλου.

 

* Είναι το όνομα που χρησιμοποιεί ο Γιώργος Ζεβελάκης, νομίζω στο διαδίκτυο.
Μάλιστα με δυο έργα του [το ένα έχουμε αναρτήσει κλικ ΕΔΩ] συμμετείχε στο βιβλίο "ΓΕΩ-τέχνες που είναι μια μικρή ανθολογία διαφόρων καλλιτεχνικών έργων συναδέλφων γεωτεχνικών [κτηνίατροι, γεωπόνοι, δασολόγοι και ιχθυολόγοι, του οποίου έχα την επιμέλεια και την όλη παραγωγή.

Αξίζει να διαβάσετε που  περιγράφει ό ίδιος τότε πώς έγινε μέγας συλλέκτης.

Με ξεναγό τον Ι. Α. Σαρεγιάννη

Έκανα τη γνωριμία μου με τα λογοτε­χνικά φυλλάδια στα πρώτα χρόνια των γεωπονικών μου σπουδών, και ίσως αξίζει τον κόπο να την διηγηθώ. Στις αρχές της δεκαετίας του '60 βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω, λόγω του συστήματος εισαγωγικών εξετά­σεων και μιας γρίπης, να σπουδάζω στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθη­νών, στο Βοτανικό. Αναγκαζόμουν να παρακολουθώ καθημερινά μαθήματα που το αντικεί­μενο τους μου ήταν εντελώς ξένο. Για να περνάει ο χρόνος μέσα στο αμφιθέα­τρο, έπρεπε να βρω κάτι άλλο να κάνω.

Τότε έπεσε στα χέρια μου ή φοιτητι­κή επιθεώρηση Πανσπουδαστική,

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

διπλώματα ή δολώματα;

ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤ/ΡΧΗ ΝΙΚΟΥ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

     Με τον Νίκο Κοροβέση πριν να γίνει Αντιπεριφερειάρχης δεν είμασταν και φιλαράκια αλλά είχαμε μια καλή σχέση. Βεβαίως και τον κριτίκαρα και σατίριζα από τα πρώτα του πολιτικά μπουσουλήματα.

  Με το που έγινε Αντ/χης, επώνυμο πρόσωπο, η κριτική έγινε πιο έντονη με "πολεμική χροιά", όπως είναι φυσιολογικό στα πλαίσια της κριτικής κάθε εξουσίας.[κλικ ΕΔΩ] Είναι κάπως παρεμφερές με το που λένε "κακό χωριό τα λίγα σπίτια", όπου οι γείτονες τρώγονται μεταξύ τους μια και δεν έχουν τίποτα άλλο να ασχοληθούν. Έτσι και στον δήμο, οι πιο άμεσοι εκφραστές της εξουσίας είναι δυο πρόσωπα, ο Αλεξανδρόπουλος κι ο Κοροβέσης. Οπότε δέχονται τα πυρά μας. 

     Λοιπόν σήμερα θα ασχοληθούμε,  όπως έχουμε άλλωστε προαναγγείλει, εν εκτάσει με τις προχθεσινές δηλώσεις [κλικ ΕΔΩ] του Κοροβέση. 

   Εξ αρχής να τονίσω ότι ήταν ένα μικρό διάγγελμα και δη με περισσή εγωπάθεια και περιαυτολογία. Το εγώ και το εγώ κυριαρχούν στον λόγο του και το χρωματίζουν ανάλογα. [1]

  Πάντως είναι ένας λόγος ξένος με την πραγματικότητα, με μεγαλοστομίες, έντονο, φτηνό λαϊκισμό και  μπόλικες διαστρεβλώσεις, μέχρι και συκοφαντίες.

   Ας τα πάρουμε με τη σειρά, για να στηρίξουμε και τους παραπάνω μύδρους.

Είναι ανεξήγητο γιατί αναφέρεται και στις δυο περιοχές του νομού, τις πάλαι ποτέ επαρχίες Ολυμπίας και Ηλείας με τον ίδιο τρόπο λες και τις χαρακτηρίζει κοινή εικόνα και ίδιες ανάγκες. Η Ηλεία -δηλώνει- να αντιμετωπισθεί ενιαία και συνδυαστικά (sic) για την παραθαλάσσια ανάπτυξη σε όλο το μήκος του νομού μας[2]

  Το ΄Σχέδιο ανάπτυξης, ας δεχτούμε ότι είναι ένα θετικό μέτρο, μια και αναφερόμαστε σε μελέτη, [3] έχει να κάνει με την βόρεια πλευρά, από Κατάκωλο μέχρι Κυλλήνη, οπότε μπαίνει το μεγάλο ερώτημα: Γιατί όχι και σε μας; Αυτό ο Κοροβέσης το ξεπερνά με πηδηματάκια, με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Εύχεται όμως και αναμένει ο τόπος να λευτερωθεί από τη φυλακή που είναι κλεισμένος από το Π.Δ. Παραδέχεται ότι το Π.Δ είναι ο λόγος που το Σχέδιο δεν εξαπλώνεται και νοτίως του Πύργου. Ευτυχώς που είναι έτσι και σταματά κάθε Σχέδιο και απόπειρα ΄για "ανάπτυξη". Η θέση του για το ΠΔ, κόντρα με την Κυβέρνηση και τους ίδιους τους Ηλείους βουλευτές της [κλικ ΕΔΩ] ίδια ακριβώς με των Αλεξανδροπουλαίων, περιέχει την μεγαλύτερη διαστρέβλωση και τον πιο φτηνό λαϊκισμό. Υποστηρίζει κι αυτός ότι το Π.Δ στηρίζεται σε μη πραγματικά δεδομένα. Αλήθεια ποια θεωρούν μη πραγματικά δεδομένα; Δεν είναι πραγματικότητα τα τρία επαπειλούμενα είδη (αμμοθίνες, παράλιο δασύλλιο και Caretta-Caretta) για τα οποία η περιοχή είναι Natura 2000  και τελεί υπό υψηλή προστασία με το περιβόητο Π.Δ; Είναι κατασκευάσματα και ραδιουργίες της πολιτείας και της Ε.Ε για να κρατούν την περιοχή υπανάπτυκτη; Σίγουρα ξέρετε από πού πηγάζουν συνειδητά μάλιστα, τέτοιες κατευθυνόμενες αρλούμπες και φανφάρες.

   Τελικά κατανοώντας ότι περίπτωση κατάργησης του Π.Δ. δεν υπάρχει με τίποτα, κι ας γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, έχουν σταματήσει το γνωστό τροπάρι και ο κ. Αντιπ/χης μιλά για επανεξέταση των αυστηρών δεσμεύσεων [4], ώστε να ανοίξει ο δρόμος οργανωμένου επενδυτικού κλίματος, ακριβώς αυτό υποστηρίζει. Και τονίζει όμως βεβαίως με σεβασμό στο περιβάλλον. Πώς βλέπουν και θεωρούν το περιβάλλον και την προστασία του, ούτε ο Θεός δεν το ξέρει.

   Το άκρον άωτον και θαρρώ καινοφανές είναι η βαρυσήμαντη εξαγγελία για παραλιακό δρόμο σε όλο το μέτωπο. Αυτό μας έλειπε ένας παραθαλάσσιος δρόμος! Θα θυμάστε βέβαια την μεγάλη φανφάρα του Πανταζάρα για δρόμο παράλληλα με τις γραμμές. Κι αυτός, ο Κοροβέσης,  μια στο καρφί και μια στο πέταλο.

    Όμως είναι και μέγας συκοφάντης, λασπολόγος όταν υποστηρίζει σθεναρά, ότι το καθεστώς του Π.Δ το επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη, νομική βάση του Π.Δ υπογράφτηκε από την Κυβέρνηση της τριανδρίας [Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ & ΔΗΜΑΡ] με πρωθυπουργό τον Σαμαρά. η δε δεύτερη από την διανδρία [Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ] με τον ίδιο πρωθυπουργό. Δεν είναι φτηνός λασπολόγος; Εκτός αν το αγνοεί εντελώς, πράγμα πιθανό μια και τότε έκανε άλλη δουλειά. Όμως δεν έχει κάποιον δίπλα να τον ορμηνεύει;  

   Στο τέλος δε, κάνει και συστάσεις στους συναρμόδιους υπουργούς του κόμματός, ότι πρέπει να κατανοήσουν το πρόβλημα. 

  Είναι αδιανόητο γιατί επιμένει κι αυτός και οι άλλοι όταν και οι υπουργοί αλλά και οι Ηλείοι βουλευτές έχουν τοποθετηθεί κατάλληλα. 

Τα  υπόλοιπα περί παράπλευρων οφελών του πρωτογενούς τομέα (προβολή στις διεθνείς αγορές) είναι τόσο αφελή που τα αφήνω ασχολίαστα.

 

[1] Αλήθεια μήπως σε καθοδηγεί ή στα γράφει κάποιος σύμβουλος ειδικός στη διαλεκτική, όπως έκανε και ο πρωθυπουργός σου;

[2] Όπως καταλαβαίνω, την όποια ανάπτυξη στη βόρεια πλευρά, που είναι γεμάτη με μεγάλα ξενοδοχεία και κλειστά club, επιζητά και για την δική μας πλευρά. Αλίμονο…

[3] Για τον Καγιάφα, που επιτέλους προχωρά το master plan, έργο του ΣΥΡΙΖΑ, η Ν.Δ είχε κάνει 14 μελέτες, οπότε πιάσ’ το αβγό και κούρευτο.

[4] Θα σωπάσουν ΜΟΝΟ εάν επιτραπεί η ελεύτερη δόμηση, ακόμα και δίπλα στη θάλασσα. Κατανοείτε το λόγο, έτσι δεν είναι; 

ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΚΑΣΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟ "ΟΝΕΙΡΟ"

 

 Η ιστορία πίσω από τον πίνακα: Το Όνειρο (Le Rêve) του Πάμπλο Πικάσο

Ο Πάμπλο Πικάσο, ο ζωγράφος που λάτρεψε τις γυναίκες, έχοντας ταυτόχρονα μια σχιζοφρενική συμπεριφορά απέναντί τους, δημιούργησε ένα έργο σύμβολο της ερωτικής λαγνείας, τον πίνακα “Το Όνειρο” (The Dream).

ΚΛΙΚ ΕΔΩ

----------------------------------------

Και η απάντηση από την Αννα Διπλαράκη [1] 

στο προχθεσινό μας σχόλιο στην ανάρτηση 

Έρωτας ή τίποτα

"Τον επέλεξα για το γραπτό του «ερωτικός άνθρωπος» γιατί έχει σχέση με τον ερώτα για το αντικείμενο του πόθου του ερωτικού ανθρώπου. Στον πίνακα ,η κοπέλα σκέφτεται τον φαλλό του Πικάσο βέβαια ,και δημιουργεί ηδονή στον εαυτό της και ευχαρίστηση γενικότερα , αλλά κάθε ερωτικός άνθρωπος ,έτσι σκέφτεται το αντικείμενο του πόθου του: την δουλειά του, το χόμπυ του ,το θέμα που τον απασχολεί τέλος πάντων. Έτσι είναι όλοι οι δημιουργοί ,τόσο της τεχνολογίας ,όσο και των λεγόμενων καλών τεχνών.

Ερωτας είναι ο ενθουσιασμός με τον οποίο καταπιανόμαστε για κάτι /κάποιον. Η επιμονή και η υπομονή για τις δυσκολίες ,το ψάξιμο ,είναι οι αρετές που οδηγούν σε θετικά αποτελέσματα. Τότε δενόμαστε και αγαπάμε.

Ανεξάρτητα από τον πίνακα ,για τις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων ,συμφωνώ με ότι λες. Χρειάζεται το δούνε και λαβείν .Πιστεύω ότι ο αντλούμε ευχαρίστηση και δύναμη από τον έρωτα. Κυρίως όμως πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον εντάσσομε στο ΟΛΟ. Αγαπάμε φυσικά όλο τον κόσμο. Γιατι τι να δώσεις και τι να πάρεις εκ του μη έχοντος???

Το σεξ σκέτο δεν βοηθάει .Μάλλον καταστρέφει. Ο Έρωτας σε κινητοποιεί αλλά δεν είναι μόνιμος. Είναι σαν το κύμα. Είναι στο χέρι μας να εξισορροπήσουμε τον Ερωτα με την λογική ,όπως κάνουμε και με τα άλλα συναισθήματα. Έτσι αντέχουμε στον χρόνο.

Το Φθινόπωρο προσφέρεται για περισυλλογή και ψάξιμο "

[1] Η Άννα είναι καθηγήτρια (το καλοκαίρι βγήκε σε σύνταξη) και συνάμα Ζωγράφος. Είναι Κυψελιώτισσα αλλά τώρα μένει στη Ζαχάρω, καθότι είναι πεθερά του Γιάννη Κούκιου. Πιστεύουμε ότι εκτός από τον δίπλα, προσεχώς θα φιλοξενίσουμε κι άλλος πίνακες. 

Δράττομαι δε της ευκαιρίας   να παροτρύνω τη δημοτική αρχή να διοργανώνει εκθέσεις, τέτοιων ατόμων της  τέχνης και του Πολιτισμού !

[Βεβαίως, βεβαίως εάν το επιτρέψει το Π.Δ.]

Καρυωτάκης είναι αυτός..........

 12. Σοφία Λιλιμπάκη

Ύμνος του Καρυωτάκη στις “Ασκέπαστες χανούμισσες”

=============================

Ο κάτοχος του χειρογράφου -Μιχ. Δαμιράλης- διαβεβαιώνει ότι γράφτηκε σε ταβέρνα. Θεωρείται το πρώτο σατιρικό του Κ.Κ.. Έχει διεθνή ορίζοντα (αναφορά σε Μαρινέττι – Δάντη). Περιέχει απρόβλεπτες χιουμοριστικές ρίμες.

Δημοσιεύτηκε ως ανέκδοτο στην “Ιόνιο Ανθολογία” (45/1934, σ.6) με συνυπογραφή Χαρίλαου Σακελλαριάδη αλλά στα περιεχόμενα του τόμου πέρασε μόνο με το όνομα του Κώστα Καρυωτάκη.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

   Μία και μοναδική δημοσίευση στις σημερινές εφημερίδες, για τον δήμο μας και αυτή χωρίς...νέα. Όμως  το πολύ παράξενο και όλως ανησυχητικό είναι ότι δεν γίνεται καμία νύξη στο περιώνυμο Π.Δ, την ταφόπλακα ....

 

Η Μπούκα με τα ωραία της & το νέο μας αυθαίρετο

     

;;;;;;;

   Εφέτος η χρονιά ήταν χάλια. Να πάει και να μη γυρίσει.  Τι να κάνουμε όμως αυτά έχει η ζωή. Οπότε  στο αγαπημένο μου χωριό πήγα μόνο για δεκατρείς μέρες τον Αύγουστο. Είχα να πάω από τον περυσινό Νοέμβρη. Πρώτη φορά στη ζωή μου  συνέβη τόση μεγάλη απουσία, ας είναι, η ζωή προχωρά, πότε με ανηφόρες και πότε κατηφόρες. Καλά λέει ο Κουμπαράκος που τα φιλοσοφεί!  

  Λοιπόν   από πέρυσι, όπως είναι καταγραμμένο είχα προνοήσει για το φετινό καλοκαίρι και καταπατώντας είχα φτιάξει ένα αυθαίρετο πέρα στον Αγιο Νικόλα. [κλικ εδω] Θα μου πείτε κι σύ καταπατητής; Ναι και καλώς έπραξα, γιατί σκέφτηκα  πέρα κει οι Ζαχαραίοι που έχουν κάνει ολόκληρο χωριό είναι πιο μάγκες;[1] Μάλιστα είχα φυτέψει δυο λουλούδια και ένα πευκάκι. Τελικά δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Δεν ξέρω τι έγινε αλλά πάντως το Π.Δ μας έχει κόψει τα πόδια. Τελικά να λέμε τη μαύρη αλήθεια  ο δήμαρχός μας που παλεύει τόσα χρόνια με νύχια και με δόντια για κείνο το περιβόητο Π.Δ αποδείχθηκε ότι έχει δίκιο. Πράγματι ο άνθρωπος αγωνίζεται και τα βάζει με Θεούς και διαβόλους, κρατικούς παράγοντες και μη, για το συμφέρον μας, το καλό μας. Κι ας υποστήριζαν αρκετοί κακεντρεχείς ότι κάτι άλλο κρύβεται πίσω. Και τι δεν έλεγαν; Ακόμα, φώναζαν και διέδιδαν και ότι πίσω κρύβονται συμφέροντα. Όλοι θα έχετε ακούσει για εκείνα τα παλιοστρέμματα αλλά όλα είναι τζίφος. Αν είναι δυνατόν Έτσι  είναι αρκεί που η αχλάδα έχει πίσω την ουρά και στο τέλος πάντα η αλήθεια λάμπει σαν το χρυσό. 

   Τέλος πάντων, πάμε στα δικά μας στο νέο αυθαίρετο. Φέτος λοιπόν από τις 13 δεκατρείς μέρες μόνο δυο μέρες πήγα στον Άγιο Νικόλαο, που είναι η επίσημη πλαζ του χωριού. Με μάγεψε για τα καλά η Μπούκα. Είναι η ακτή λίγο πριν τις εκβολές της Νέδας, που συνεχώς γίνεται πολυσύχναστη. Από του χρόνου βλέπω να προσελκύει τους περισσότερους λουόμενους. Το βασικό προτέρημα είναι ότι η αμμουδιά είναι πιο στενή και πιο κοντινή με μεγάλα αλμυρίκια στην  άκρη του δρόμου, δίπλα στη θάλασσα.  Ακόμα και κόσμος από άλλα μέρη την έχει ανακαλύψει. Ο συνονόματος, Θοδωρής από την Τριπολιτσά, ήρθε με μηχανή και έστησε τη σκηνή του, μαγεμένος με τη Μπούκα. Αλλά κι άλλοι κατασκηνωτές φέτος φιλοξένησε η Μπούκα. Επίσης έρχονται και αρκετοί ψαράδες, ήπιας μορφής, με πετονιά...Έτσι όταν πήγα εγώ βρήκα το χώρο έτοιμο και τσουκ το...καταπάτησα και έστησα το εν λόγω αυθαίρετο. Η πιο ωραία μέρα όταν είχαν έρθει ο Κουμπαράκος κι ο Αρφάνης, [2] με όλα τα καλοκαιρινά καλά, φρέσκο ψωμί, φέτα, ντομάτες και μπόλικα σύκα από εκεί κοντά.

Πράγματι ήταν κάτι άλλο από τα συνήθη ωραία της ακτής. Θα τα δείτε και θα δικαιολογήσετε τα λόγια μου, τα μεγάλα!!!  

 

[1] Από όλα τα αυθαίρετα του Αγίου Νικόλα μόνο τρία (3) έχουν νομιμοποιηθεί. Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο δεν έκαναν το ίδιο και οι άλλοι, οι πολλοί; Τα ακούτε πληβείοι Ζαχαραίοι;

[2] Για εκείνη τη μέρα , αλλά και άλλα σχετικά με τους δυο φίλους, θα υπάρξει νέα ανάρτηση.

ΕΡΩΤΑΣ Ή ΤΙΠΟΤΑ

Από την Άννα  Διπλαράκη

"Ερωτικός είσαι πριν να γνωρίσεις το πρόσωπο που θα ερωτευθείς.
Ερωτικός είσαι ως προς τον τρόπο που ζεις την καθημερινότητα, στην επαγγελματική και στην προσωπική ζωή

Ερωτικός στις αποφάσεις σου. Στους στόχους σου. Στον πόνο σου. Στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις αποτυχίες σου.
Ερωτικός είσαι στις υπερβάσεις σου. Στην άντληση χαράς από αυτά που πάλεψες, από αυτά που δεν υποχώρησες, από αυτά που δεν συμβιβάστηκες.
Η ερωτικότητα ως στοιχείο της προσωπικότητας είναι το ζητούμενο κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα ηλικίας και οικογενειακής κατάστασης.

Η ερωτικότητα μπορεί να έχει ισχύ στη σεξουαλικότητα, αλλά δεν περικλείεται στα στενά όριά της.
Δεν εκκινεί με την σεξουαλική συγκίνηση, ούτε εξαφανίζεται μαζί της.
Είναι τρόπος να υπάρχεις.
Είναι απόφαση ζωής.
Δεν καθορίζεται από εξωτερικά ερεθίσματα και δεν ζητά ανταλλάγματα.
Η ερωτικότητα είναι στοιχείο κάθε δημιουργού, που το βλέμμα του αναδεικνύει το αντικείμενό του. Είναι η επεξεργασμένη απλότητα που έχει αποβάλλει κάθε περιττό.
Είναι η αυθεντικότητα που δεν ασχολείται με πιστοποιητικά γνησιότητας, γιατί δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα.
Είναι η αθωότητα που δεν είναι επιτηδευμένη άγνοια, αλλά συνειδητή επιλογή.
Είναι η γοητεία που δεν αναζητά οπαδούς, αλλά που εκφέρεται με τρόπο που κάθε τι που αγγίζει, γίνεται μοναδικό.
Η ερωτική στάση απέναντι στη ζωή στηρίζεται στο ξεπέρασμα των δυσκολιών της.
Κτίζεται στις απαιτητικές διεργασίες της μοναξιάς, εμπνέεται από το κάλεσμα της αθέατης ομορφιάς και δομείται στις αποφάσεις που έχουν στόχους μακρινούς.
Καλλιεργείται στις επιλογές φίλων και συντροφιών που προάγουν τη δημιουργία σ’ όλες της τις εκφάνσεις.
Αυτοπροστατεύεται από τις βαριεστημένες παρέες της ισοπεδωτικής καλοπέρασης.
Αναζητά διαχρονικές αξίες που δεν αγοράζονται, αλλά που ανοίγουν τα πολύτιμα χρηματοκιβώτια της σοφίας.
Αξιοποιεί την λογική για να δίνει χώρο στην ψυχή…
Η ερωτική στάση προς τη ζωή τελικά αναζητά να ενωθεί με το άπειρο και, για την πορεία αυτή, ο άνθρωπος επιλέγει σύντροφο ζωής που θα τον συνοδεύει, θα τον υποστηρίζει, Θα τον εμπνέει.
Ο ερωτικός άνθρωπος είναι αυτός που δεν του έχει χαριστεί η ζωή.
Δεν μπορεί να είναι ερωτικό, παρά μόνο ερωτεύσιμο, το κοριτσάκι που η μαμά του δεν το έχει αφήσει ποτέ από το χέρι της και δεν αυτονομήθηκε ποτέ.
Δεν μπορεί να είναι ερωτικός, παρά μόνο ερωτεύσιμος για κάποιους, εκείνος ο νεαρός που έχει ασχοληθεί μόνο με την εξωτερική εικόνα του και δεν έχει επεξεργαστεί τη ζωή του.
Οι ερωτικοί άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν δυσκολευτεί στην προσωπική ζωή τους, αλλά που δεν παραιτούνται. Έχουν πονέσει, αλλά δεν κράτησαν τον πόνο ούτε ως φυλακτό, ούτε ως μέτρο στη ζωή τους.
Οι ερωτικοί άνθρωποι συνειδητοποιούν τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειές τους, αλλά δίχως να τους καταθλίβουν. Ορκίστηκαν να τις υπερβούν.
Οι ερωτικοί άνθρωποι δεν περίμεναν να συναντήσουν τον αγαπημένο τους για να παθιαστούν. Παθιάζονται με τους στόχους της ζωής τους, με τις επιθυμίες τους, με την ανακάλυψη των ανθρώπων και της ανθρωπιάς.
Γι΄ αυτό και η ερωτικότητά τους έχει δοκιμαστεί στον χρόνο. Κι ένας τέτοιος ερωτικός άνθρωπος δεν θα χάσει τον έρωτά του με τις πρώτες δυσκολίες στη σχέση…
Ο ερωτικός εαυτός δεν είναι ο δοσμένος από τη μοίρα τις συνθήκες και το Dna. Eίναι ο εαυτός της υπέρβασης που διαψεύδει το πεπρωμένο.

Δημήτρης Καραγιάννης

"Έρωτας ή Τίποτα"

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ

Ωραίο το κείμενο σαν κείμενο αλλά έχω ενδοιασμούς για άλλους λόγους, τους  οποίους  και  θα καταγράψω εν ολίγοις χωρίς να τις πολυπεράσω από δεύτερη κρησάρα της σκέψης και της εμβάθυνσης.
     Βεβαίως και ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής, βεβαίως είναι το απαύγασμα, η κορύφωση των συναισθημάτων, η υπέρβαση αυτής της ίδιας της υπέρβασης, το ποίημα των ποιημάτων, η επιτομή της θείας τρέλας.
     Όμως θεωρώ ότι ο έρωτας απαιτεί αντίκρισμα, είδωλο, και είναι πρωτογενής μεν αλλά δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο. Πρωταγωνιστικά στοιχεία του είναι δύο, εσύ και το άλλο, με ένα λόγο  είναι ένα δίπολο, πολλάκις όμως άνισο και ετεροβαρές. Αντίθετα άλλα συναισθήματα, είναι αυθύπαρκτα, λύπη, θυμός, ζήλεια με κυρίαρχο την αγάπη, την τομή όλων των αρετών, την  αρετή των αρετών. Νομίζω αυτή είναι και η διαφορά του έρωτα με την αγάπη, καθότι και η αγάπη έχει αλόγιστο πάθος και είναι και τυφλή (αταξική, πανηλιακή και άφυλη) και επαναλαμβανόμενη κόντρα σε εγωιστικές υστερίες (καινούργια αγάπη ….κοντά σου θάρθει μια χαραυγή).
 Επομένως το εν λόγω κείμενο θεωρώ ότι είναι -αν όχι αχταρμάς – αλλά ένα γενικό τουρλού διαφόρων ικανοτήτων και δυνατοτήτων του ανθρώπου όπως ότι:
Ο έρωτας επηρρεάζει την επιλογή φίλων, επιδρά στο ξεπέρασμα δυσκολιών, δεν σχετίζεται με την κατάθλιψη. Αλλά κι αυτό πάλι τι είναι; Ο έρωτας αξιοποιεί την λογική για να δίνει χώρο στην ψυχή…Δεν συμβαίνει το αντίθετο; Δεν έχουμε δράματα και πάμπολλες αυτοκαταστροφικές ιστορίες;
  Να προσθέσω και τούτο.   Νομίζω ο κρυόκωλος, ο μονόχνωτος δεν ερωτεύεται, και όταν συμβεί καμιά φορά είναι έρωτας άρρωστος, πόσο μάλλον ο ρατσιστής, ο φασίστας….