3 ΚΟΚΟΡΟΙ & 12 ΚΟΤΕΣ

    Α Ι Δ Ω Σ  Κ Υ Ρ Ι Ε  Δ Η Μ Α Ρ Χ Ε

     Η απογοήτευση και τα στραπάτσα από τον Κύριο Αλεξανδρόπουλο, τον δήμαρχο Ζαχάρως είναι πολλά και καταγραμμένα.

Το τελευταίο όμως δεν περιγράφεται με τίποτα, πολύ δύσκολα να το συλλάβει ανθρώπινος νους.  Και όλα τα προηγούμενα να ήταν τέλεια ετούτο ΟΛΑ τα διαγράφει. 

    Σημεία και τέρατα στην κυριολεξία. Καθόλου δεν το διογκώνω το θέμα, διαβάστε και θα φρίξετε.  

     Ας πούμε ότι έτσι έκρινε ότι έπρεπε να διαγραφεί ένας δημοτικός σύμβουλος για τον άλφα ή βήτα λόγο, όμως αυτό έπρεπε να το κάνει  με τον κανονικό τρόπο σύμφωνα με τη γνωστή δεοντολογία, διάλογο και ελεύθερη ψηφοφορία. Τι έκανε ο Κύριος;  Προκειμένου να πετύχει ομοφωνία της  διαγραφής του Παναγιώτη Παναγόπουλου χρησιμοποίησε τις πιο ευτελείς & βρώμικες μεθόδους, χειρότερες δεν γίνονταν. Μηχανορραφίες, ραδιουργίες αλά Ρασπούτιν, έμμεσους  εκβιασμούς και υποσχεσιολογία χειρίστου είδους αλλά και φτηνές  κοροϊδίες  σε δικούς του συνεργάτες, λέγοντας ελεεινά ψέματα.  Απίστευτα σας φαίνονται αλλά ακριβώς τα πράγματα έτσι έγιναν.

    Λοιπόν κάλεσε και τους 15 δημοτικούς συμβούλους της δημοτικής αρχής καθέναν χωριστά στο δημαρχείο σε καθορισμένη ώρα, χωρίς βεβαίως να τους αναφέρει τον λόγο. Εν όψει δε επικείμενου ανασχηματισμού της δημοτικής αρχής [αντιδήμαρχοι, πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου] όλοι τους έτρεξαν και ο καθένας με την κρυφή ελπίδα ..επιλογής και φυσικό ήταν. Πάντως από την αρχή είχε μεγάλη πλάκα, καθότι αρκετοί τράκαραν μεταξύ τους. Το έγγραφο της διαγραφής ήταν έτοιμο και από κάτω τα 15 ονόματα, το διάβαζαν  και τους προέτρεπε να υπογράψουν. Σε αυτούς δε που είχε υπόνοιες ότι δε θα υπογράψουν τους έταξε αξίωμα. Ναι, καλά το διαβάσατε, σε άλλους έταξε αντιδημαρχία και σε άλλους την προεδρία. Να όμως που τρεις [3] δεν ενέδωσαν και δεν υπέγραψαν. Μάλιστα κάποιος ή κάποιοι του έθεσαν το θέμα γιατί  η κατάσταση δεν έχει κανονικά τους υπέρ και τους κατά.

 Και τι έκανε ο αθεόφοβος; Τους δήλωσε ότι αύριο θα τους ξανακαλέσει και αντί αυτού έστειλε την άλλη μέρα την κατάπτυστη ανακοίνωση 

ότι δύο ψήφισαν παρών και ένας έλειπε. [1]

 

    Τι λέτε δεν τον χαρακτήρισα σωστά και δίκαια; Και λίγα του έσουρα…

    Ποιος περίμενε τέτοιες δολοπλοκίες και ίντριγκες από έναν αιρετό δήμαρχο  με δάφνες και ελπίδες και μάλιστα μορφωμένο;

     Να γράψω όμως και για τη περιβόητη διαγραφή.

Λοιπόν όλοι αυτοί οι τύποι, επειδή είναι αδύναμοι, επιθυμούν και επιδιώκουν να έχουν δημοτικούς συμβούλους αθύρματα, του κάτσε κάτω, σήκω πάνω και το χέρι στην ανάταση. Τους σωστούς  συνεργάτες  που βουλεύονται και φυσικό είναι να έχουν διαφορετική γνώμη σε ένα θέμα και μάλιστα να παίρνουν θέση, τους καρατομούν, τους διαγράφουν. Όπως ακριβώς έπραξε ο Αλεξανδρόπουλος με τον Παν. Παναγόπουλο.

Πάνο είσαι λεβέντης!!!  

[1] Συγχαρητήρια σε αυτούς τους τρεις, αλλά για λόγους απλής αξιοπρέπειας αλλά και καθήκοντος ΠΡΕΠΕΙ ο καθένας να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, όχι μόνο επειδή τους κορόιδεψε τόσο φτηνά αλλά έχουν  υποχρέωση να ενημερώσουν τους δημότες για το τι έγινε. Η ενημέρωση απ' αυτό το βήμα δεν είναι επαρκής διότι πολλοί δημότες και δη οι μεγάλοι δεν ξέρουν γρι από ηλεκτρονικά δίκτυα. Εξάλλου ο τοπικός τύπος, για τους γνωστούς λόγους, δεν δημοσιεύει τέτοιες καταγγελίες για κανέναν αιρετό. Αυτό γινόταν ακόμα και με τον Πανταζάρα μέχρι που τα σκάνδαλα τον έπνιξαν. 

Τώρα από πού τα μάθαμε τα συμβάντα με κάθε λεπτομέρεια; ένα μόνο γράφω: 

"Αλλού τα καακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες" 

Η ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΕΥΣΗΣ

          Στη Ζαχάρω, το γράφω για τους μη Ζαχαραίους, στο FB υπάρχουν και  τρεις  ομάδες: 

α]  Ενεργοί Πολίτες Ζαχάρως {https://www.facebook.com/groups/2442721312482679

β]Ζαχάρω:οι φωτογραφίες γράφουν ιστορία

                {https://www.facebook.com/groups/241709950617088} &
γ] Zacharo Ilias (Ζαχάρω Ηλείας)

                  https://www.facebook.com/groups/15411285099  

          Λοιπόν την προχθεσινή μας "εικόνα" σχετικά με τον αναμενόμενο ανασχηματισμό στον Δήμο Ζαχάρως την ανάρτησα και στις τρεις. Οι δυο πρώτες την ανάρτησαν κανονικά. Στην τρίτη έπεσε λογοκρισία. Την άλλη μέρα η Μαρία Κωτσέλη που είναι η διαχειρίστρια  στη β] ομάδα έκανε το εξής σχόλιο:

Κύριε Κόλλια καλημέρα σας και χρόνια πολλά. Συγνώμη που θα σχολιάσω αλλά παρόλο που σας διαβάζω με ενδιαφέρον και με βάζετε σε προβληματισμούς αναρτώντας σκέψεις σας για θέματα που απασχολούν ή πρέπει να απασχολούν τον τόπο μας, θεωρώ πως σε προφίλ που αφορά παλιές φωτογραφίες, η συγκεκριμένη ανάρτηση δεν έχει χώρο. Δεν πάνε όλες οι αναρτήσεις παντού και η συγκεκριμένη ομάδα έχει άλλο σκοπό. Αντιθέτως υπάρχουν προφίλ με αναρτήσεις πολιτικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος, άλλα που προβάλλουν τοπικά θέματα ή καθημερινότητα κλπ. Σας ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε την άποψή μου

      

     Και ιδού η δική μας απάντηση:

     Κυρία Κωτσέλη εν πρώτοις  Χρόνια Πολλά και ότι αγαπάς να χαίρεσαι.

     Επίσης συγχαρητήρια για την πολύ ωραία σελίδα που  διαχειρίζεσαι ορθώς. 

    Στη συνέχεια θα σε λέω Μαρία.
   Πάμε τώρα στο προκείμενο. Εν μέρει συμφωνώ με την άποψή σου που ευθαρσώς την κατέθεσες & μπράβο σου, όμως την σέβομαι και αναλόγως θα πράξω, γιατί εσύ έχεις τον πρώτο λόγο και έτσι πρέπει. Οπότε θα μπορούσες να έκανες σχετική λογοκρισία, στις αναρτήσεις, όπως κάνουν κάποιοι άλλοι επαΐοντες και δημοκράτες [1α]& πάλι μπράβο που δεν το έκανες!  
   Λοιπόν έχω να πω σε σένα αγαπητή Μαρία και στους αναγνώστες σου που  συμπαρατάχθηκαν, ας πούμε, πιστεύω ελαφρά τη καρδία, πως η τέχνη, το λειτούργημα, ο δημόσιος λόγος δεν έχουν φράχτες και σύνορα. Η ελευθερία είναι η κυρίαρχη αρχή, εφόσον βεβαίως δεν αμφισβητείται διόλου και δεν διασαλεύεται η ελευθερία του άλλου. Με αυτή την έννοια πιστεύω ότι η  εν λόγω παρέμβασή μου δεν είχε ουδεμία τέτοια επίδραση, αλλά και εκ μέρους μου δεν υπήρχε, ούτε κατά διάνοια τέτοιος αλλότριος σκοπός. Σκοπός ήταν η αποστολή ενός μηνύματος, πολιτικού ναι και επουδενί κομματικού με μια εικόνα κατά κάποιο τρόπο εννοιολογική.
      Ειρήσθω εν παρόδω, πιστεύω ακράδαντα ότι η μεγάλη εξειδίκευση και αυτής ακόμη της ειδίκευσης είναι εισαγόμενο φρούτο με την παγκοσμιοποίηση και όχι εξ ανάγκης του ανθρώπου αλλά προς εξυπηρέτηση και παραπέρα  ανάπτυξη του άδικου και απάνθρωπου κοινωνικοπολιτικού συστήματος, που έχει σημαία του το αχαλίνωτο κέρδος και την άναρχη αγορά.
        Να με συμπαθάς αλλά το θέμα πρέπει να το εντάξω και στα τοπικά δρώμενα.       Στη Ζαχάρω  παλαιόθεν όλοι οι πετυχημένοι στον τομέα τους και δη οι γραμματιζούμενοι, οι διάφοροι επιστήμονες όχι μόνο δεν συμμετέχουν στα κοινά  αλλά αποφεύγουν ακόμα και τη γνώμη τους να εκφράσουν δημόσια και να κατακρίνουν τα κακώς κείμενα, από όπου κι αν προέρχονται π.χ. τον Καϊάφα που έχει καταντήσει να είναι ο βόθρος της Ζαχάρως [2]. Στα δημοτικά συμβούλια που είναι οι δικηγόροι, οι γιατροί [3]οι μηχανικοί, οι εκπαιδευτικοί; [4] Και υπόψη οι ολίγοι που εκτέθηκαν,  βγήκαν τελευταίοι και μπουσουλώντας. Και έτσι επιπλέουν οι φελλοί, οι κάθε είδους κομματάρχες. Δεν πρέπει να αναρωτηθείτε ποιος είναι ο  λόγος [5] Δεν πρέπει όλοι μας από όποιο μετερίζι κι αν βρισκόμαστε, να αντιδράσουμε; Κι από πάνω   μερικοί το παίζουν αφ΄ υψηλού θαυμαστές και ....εραστές του δήθεν μεγαλείου της Ζαχάρως και πραματευτάδες των αναμνήσεων, σιγοντάροντας ο ένας τον άλλον. [1β]
    Μαρία τελικά δεν θα πάρω…..
Τέλος χαιρετώ εσέ αλλά  και τους όποιους συμπαραστάτες σου και συγνώμη για τα πολλά που έγραψα, αλλά πραγματικά δεν είχα χρόνο να γράψω λιγότερα.

Στο FB(ομάδα β] υπάρχει ανταπάντηση από τη Μαρία... 

[1α,β] Ηλίου φαεινότερο είναι ότι αναφέρομαι στον Γιάννη Στριγγλή, που  είναι διαχειριστής της γ] ομάδας και ασχολείται αφ΄ υψηλού.....κρεμάμενος. Μου θυμίζει τότε στα αλλοτινά χρόνια που έβραζαν τα πανεπιστήμια από αριστεροσύνη και αρκετοί φοιτητές φοβούμενοι τον χλευασμό, δικαιολογούσαν την αποχή τους από τα αμφιθέατρα και τις μεγαλειώδεις πορείες υποστηρίζοντας ότι δεν ασχολούνται με τα πολιτικά,  αλλά στην πραγματικότητα επειδή ήταν δεξιοί και υπερεθνικόφρονες, όπως ο Γιαννάκης &  ο Κωστάκης, που πάντα θέλουν να τα έχουν καλά με την όποια κυρίαρχη κατάσταση και μικροεξουσία, την οποία μάλιστα πολλάκις ζητωκραυγάζουν κυρίως εις τας εθνικάς εορτάς. 

[β] Αξίζει να θυμηθείτε τη σχετική αναφορά στις 11 Δεκεμβρίου [...Και κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάντια. Να βρωμάει ο τόπος και το χειρότερο ο Καγιάφας να γίνει ο μεγάλος βόθρος της Ζαχάρως!!      Όμως έστω ότι κάτι κάνουν και η βρώμα σταματάει. Λύθηκε το πρόβλημα; Πολύ φοβάμαι ότι οι αγαπητοί περίοικοι θα ηρεμήσουν και θα πουν και ευχαριστώ!]

[3] Από τους 6 τελευταίους δημάρχους της Ζαχάρως οι μισοί ήταν γιατροί. Ζαχαριάς, Καραπαναγιώτης και Αλεξανδρόπουλος. Το επάγγελμα για ευνόητους λόγους φέρνει ψήφους. Όλοι τους όμως, ειδικά ο τελευταίος, δεν είχαν συνεργάτες  να βουλεύονται αλλά αθύρματα, του κάτσε κάτω, σήκω πάνω και το χέρι στην ανάταση. 

[4]   Πάντως οι αστυνομικοί στη Ζαχάρω, χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης και προτίμησης και το άκρον άωτον είναι εκείνος ο ανεκδιήγητος αχυράνθρωπος στρατηγός που χτυπούσε προσοχή στον χωροφύλαξ ή αστυφύλαξ Πανταζάρα. 

[5]   Τότε στην  Ανδραβίδα κατά την ωραία και έντονα πολιτικοποιημένη  δεκαετία του ΄80 που ήμουν αγροτικός κτηνίατρος και υπόψη συμμετείχα σε όλα τα δρώμενα, σε κάποιες δημοτικές εκλογές ως υποψήφιοι δήμαρχοι ήταν  ο Μπάμπης,  καθηγητής με μεγάλο φροντιστήριο στην Αμαλιάδα αλλά και με πλούσια πολιτική δράση και ο Νιόνιος, τυροκόμος στην Ανδραβίδα απόφοιτος  ήταν δεν ήταν του δημοτικού, αλλά μέγιστη μαλαγάνα, μαυρογιαλούρος. Θυμάμαι τα γραφείο του Μπάμπη το είχαμε ντύσει με μουσελίνες χρωματιστές. Φαβορί ήταν ο Μπάμπης, όμως ο Νιόνιος βγήκε  με 70%. Θυμάμαι και το άλλο με τον Νιόνιο. Κάποτε πήγα επιθεώρηση στο τυροκομείο  του και εκεί που του τόνιζα τη σχέση της καθαριότητας με τα μικρόβια, μου λέει με εκείνο το ζακυνθτνό μπρίο {καταγωγή εκ Ζακύνθου): τι λες ψυχή μου; Ρε γιατρέ βλέπεις εσύ κανά μικρόβιο; 

Αυτά είναι τα 5 καλύτερα ανέκδοτα όλων των εποχών

 

Αυτά είναι τα 5 καλύτερα ανέκδοτα όλων των εποχών [εικόνες] | ΖΩΗ |

Η ΚΑΡΑΝΤΊΝΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

         Πριν εικοσι μέρες περίπου είχα γράψει την "Καραντίνα του συνταξιούχου " στην Αθήνα [κλικ ΕΔΩ] και σήμερα γράφω το αντίστοιχο στο χωριό, μετά των σχετικών συμπαρομαρτούντων. 

     Λοιπόν το δεύτερο 15ήμερο του Νοέμβρη κατέβηκα στο χωριό για τις ελιές [1], βεβαίως όχι να τις μαζέψω μια και εδώ και 40 με 50 χρόνια περίπου, αν θυμάμαι καλά, έχουμε τον ίδιο σέμπρο και για την ακρίβεια  την ίδια σέμπρισα την Ελένη. Δουλευταρού να δουν τα μάτια σας! Που λέτε, ήρθε τότε οικονομική μετανάστρια από εκεί ψηλά  το Τζελέχοβα [τώρα Αμυγδαλιές] με τον άντρα της και τα τρία μικρά αγόρια της κι από τότε γίναμε χωριανοί. Έτσι πέρασα και εκεί, στο χωριό, μικρό μέρος της καραντίνας, που περιγράφω στιχουργικά:

Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ ΤΟΥ

ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

Εδώ ξυπνάμε πιο νωρίς οχτώ άντε το πολύ

Καφεδάκι με πρωινό και στον υπολογιστή

Να μάθουμε τα νέα, έχουμε λειράτες κότες  

Και συνέχεια με του μπουζουκιού τις νότες

 ------------------

Γρήγορα βιντεοντοκλήση με το Λενάκο

Πώς είσαι πώς κοιμήθηκες και αν είσαι καλά

Και καπάκι τηλέφωνο στον κουμπαράκο

Για ραντεβού συνήθως στην πλατεία στα τυφλά

---------------

Βουρ με το αυτοκίνητο βόλτα στη Ζαχάρω

 προηγήθηκε βεβαίως εσεμες νούμερο δύο

πεζοπορούμε στην πόλη αφού παρκάρω

πότε εκδράμουμε σε κάποιο ορεινό χωρίο

-----------

                                                            ------

Όπως προχτές Βρεστό Μπάρτζελι ή Μυρώνια  

      Στης Βουνούκας βρεθήκαμε τα όμορφα μπαλκόνια 

 Κι από την επάνω Κοπάνιτσα και το Τριάντα

Φτάσαμε στη Ζούρτσα στις πέντε και σαράντα [2]

---------------

Συνήθως το μεσημέρι επιστροφή στο χωριό

Η Λούκο να είναι καλά με πρώτο φαγητό

Μετά στο περιβόλι γαλήνη και χώνεψη να βρούμε

ή στη θάλασσα τα κύματα να αφουγκραστούμε

-----------------

Μετά γυρνάμε στο σπίτι πάλι με τον υπολογιστή

Το μπλογκ έχει δουλειά και χωρίς τον Πανταζή

Τώρα άλλονε ψηφίσαμε και άλλος μας εβγήκε

 Οικτρά την επατήσαμε, χαλί του στρώσαμε και ήρθε.

------------------------------------------------

[1] Τέτοιες μέρες τέτοια λόγια, αλλά τέλος πάντων. Τις προάλλες πέρα στο Ξηροχωρίτικο είχε ένας κάμποσες ελιές κι αυτός ζούσε στην Αθήνα. Περισσότερα για την κατάστασή του δεν ξέρω, εκτός από το ότι είχε περάσει τα 60 για τα  65 χρονάκια  Ένας καλός γείτονας του λέει ότι αναλαμβάνει να τις μαζέψει αρκεί να του πληρώσει τα εργατικά. Ο τυπάκος τελικά κατέβηκε με τη γυναίκα του και τις μάζεψαν σιγά-σιγά μια και δεν ήταν πολλές, περί τις 30 ρίζες νομίζω. Όλα καλά & άγια, έβγαλε και το λάδι και την άλλη μέρα με την κυρά του θα επέστρεφε στη βάση του και με φρέσκο λάδι. Να όμως που η Ατραπος η απροσδόκητη και η μοιραία άλλα του έγραφε.  Πήγε να κάψει τα κλαριά στο χωράφι και έμεινε εκεί ...αμανάτι. Τον πρόδωσε η καρδιά του.   Επιμύθιο: Καθείς εφ' ω ετάχθη.

[2] Μέσα στις γιορτές θα γίνει ανάρτηση και αυτής της ..επιδρομής στα ωραία και θρυλικά χωριά. αλλά και της άλλης, στον "Μυστρά" της Μοφχίτσας με τις 7 παμπάλαιες εκκλησούλες σε ένα μικρό κομμάτι γης. Και δίπλα ο Γιαννούτσος με τα 200 γίδια του, που ανάβει κάθε βράδυ τα καντήλια!θα 

ΝΑΤΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!!!

 Συνταρακτική 8χρονη, όσο μπόι της λείπει τόσο ηθικό ανάστημα της περισσεύει.
«Είμαι εθελόντρια γιατί δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους βρεγμένους κι εγώ να κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια. Το σπίτι μας είναι πάνω στη θάλασσα και κάθε μέρα φτάνουν πρόσφυγες.

Πρόσφατα έφτασε μια βάρκα με 45 άτομα και με πολλά μωρά. Μπήκα κι εγώ μέσα στη θάλασσα, έπιανα τα μωρά και τα έβαζα μέσα στο σπίτι μας. Είχαμε ανάψει τη σόμπα και τους δίναμε γάλα. Τους έβαλα καλτσάκια και τους έδωσα πάνες.

Τις προάλλες έβγαλα έναν αχινό από το πόδι ενός μεγάλου, είχαν φτάσει με τη βάρκα τους πίσω από το σπίτι μας στα βράχια και βγαίνοντας στην ακτή πάτησε τον αχινό. Δεν ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι από θάλασσα.

Η δασκάλα μου λέει μπράβο που βοηθάω, αλλά θα πρέπει να κοιτάζω και τα μαθήματά μου. Τ’ άλλα παιδιά στο σχολείο με κοροϊδεύουν. Μου λένε ότι θα κολλήσω αρρώστιες. Αυτό που με θυμώνει είναι που αρκετοί μεγάλοι έρχονται μόνο και μόνο για να κλέψουν τις μηχανές από τις βάρκες και αφήνουν τους ανθρώπους αβοήθητους.

Είμαστε όλοι κι όλοι πέντε άνθρωποι που βοηθάμε εδώ πέρα. Στο σχολείο κάνουμε ιστορία και θρησκευτικά και μας λένε να αγαπάμε και να βοηθάμε τον διπλανό μας.

Εδώ όμως δεν έρχεται να βοηθήσει κανείς».

Ερμιόνη Κουίμανη, 8 χρονών

Μαθήτρια, Χίος.

Μια άγνωστη χριστουγεννιάτικη ιστορία για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη

Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του.

Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος στο πολυτονικό της καθαρεύουσας, όπως τον κατέγραψε Στ. Σταματίου: «-Κι᾿ αὐτὰ τί νὰ τὰ κάμω; Δὲν τὰ θέλετε; Καὶ μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πὼς ἦταν πιστοποιητικὰ ἀπορίας. –Κράτησέ τα, τοῦ εἶπα, ἐμᾶς δὲν μᾶς χρειάζονται. Ἐσείστηκε, λυγίστηκε ὀλίγο, ἔκανε, σκυφτὸς νὰ φύγῃ, ξαναγύρισε. –Τότε ἀφοῦ δὲν σᾶς χρειάζονται αὐτά, ἐγὼ μὲ τί δικαίωμα θὰ πληρωθῶ; –Δέν πειράζει, ἀρκούμεθα εἰς τὸν λόγον σας. Χριστούγεννα εἶναι τώρα. –Ναί, ἀλλὰ ἂν δὲν πάρετε αὐτά, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάρω χρήματα. –Μά δὲν τὰ παίρνετε ἐσεῖς τὰ χρήματα, σᾶς τὰ δίνουμε ἐμεῖς!... –Έ, τότε, πᾶρτε κι᾿ ἐσεῖς ἐτοῦτα ποὺ μοῦ τὰ ζητήσατε. Καὶ τὰ ἄφησε σιγὰ καὶ μαλακὰ ἀπάνω στὸ τραπέζι. Ἐσκέφθηκα, μήπως τοῦ ζήτησε τίποτα πιστοποιητικὰ τὸ λογιστήριο. –Μά τί εἶναι, ἐπὶ τέλους αὐτά, τοῦ λέω, ποὺ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ τὰ πάρουμε; –Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μοῦ ἐζητήσατε. –Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων... καὶ ποιὸς εἶσθε σεῖς; –Ο Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης! –Ο ἴδιος; –Ο ἴδιος καὶ ὁλόκληρος! Ἔπεσε τὸ ταβάνι καὶ μὲ πλάκωσε, ἡ πέννα ἔφυγε ἀπὸ τὰ χέρια μου, ὅλα ἐκεῖ μέσα, εἰκόνες, καρέκλες, βιβλία, ἐφημερίδες, σὰν νὰ στροβιλίσθηκαν γύρω μου καὶ ἔκανα ὥρα νὰ συνέλθω. Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αὐτὸς ὁ πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων λογογράφων, ποὺ τὸν φανταζόμουνα ἀκτινοβολοῦντα, γελαστόν, ὡραῖον, καλοντυμένον, εὐτυχῆ, γεμάτον ἐγωϊσμόν, ἀέρα καὶ μεγαλοπρέπεια, αὐτός!... Αὐτὸς ὁ μαλακός, ὁ καλός, ὁ δειλός, ὁ φοβισμένος, καὶ τσαλακωμένος ἄνθρωπος, ποὺ στεκότανε μὲ συστολὴ μαθητοῦ ἐπιμελοῦς, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!... Αὐτός, ποὺ μᾶς ἔδωκε γλύκες πνευματικὲς καὶ συγκινήσεις ψυχικές, ποὺ ἀνιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ ἐζωντάνεψε, ἐμπρός μας, ἀνθρώπους μακρυνοὺς κι᾿ ἀγνώστους, ποὺ τοὺς ἔκαμε δικούς μας, ἐντελῶς δικούς μας, σὰν νὰ περάσαμε μιὰ ζωὴ μαζί, αὐτὸς σὲ μιὰ τέτοια κατάστασι, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!... Τοῦ ἕσφιξα τὸ χέρι χωρὶς νὰ ἠμπορῶ οὔτε μιὰ λέξι νὰ προφέρω. Ἀπὸ τὴν ταραχή μου καὶ τὴ σαστιμάρα μου οὔτε τὸ φῶς δὲν ἄναψα. Αἰσθάνθηκα ἕνα pτρεμουλιαστὸ χέρι νὰ σφίγγῃ τὸ δικό μου καὶ τὸν ἔχασα μέσα εἰς τὸ σκοτάδι... Ἔμεινε ὅμως πίσω μιὰ μοσχοβολιὰ κηριοῦ ποὺ λυώνει ἐμπρὸς στὶς ἅγιες εἰκόνες, κάτι ἀπὸ τοῦ καντηλιοῦ τὸ σβύσιμο, κάτι ἀπὸ θυμιατοῦ πέρασμα μακρυνό, μακρυνὸ πολύ...»

Μετά από 7 χρόνια ανοίγει πάλι για το κοινό η Εθνική Πινακοθήκη τελείως ανακαινισμένη.

 Από το 1992 έως το 2013 όταν και έκλεισε, το κατώφλι της είχαν διαβεί 5,5 εκατομμύρια επισκέπτες. Το 2021 η ανακαινισμένη Εθνική Πινακοθήκη με εμπλουτισμένες τις εκπληκτικές μόνιμες συλλογές της ανοίγει ξανά τις πόρτες της.

κλικ ΕΔΩ

ΔΙΑΛΕΧΤΑ .....

 Μήτσος Τσίγγανος

=======================================

Από την Αρετή Τούντα-Φεργάδη

α] "..γιατί κάθε φορά ξεχνάς ανοιχτή του ονείρου την πόρτα.."

Kική Δημουλά

β]Γράφω τραγούδια και τα πουλώ γιατί έχω ανάγκη. Μόλις τα παραδώσω, υπογράφω και μια δήλωση παραιτήσεως από διάφορα δικαιώματα, ας πούμε απαρνούμαι τα πνευματικά μου τέκνα για 200, 250 δραχμές.
''Είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα
Στου γιαλού τα βοτσαλάκια, κάθονται δυο καβουράκια

Λίγο - λίγο θα με συνηθίσεις, Μαλάμω με τη φούρια σου.
Πετραδάκι - πετραδάκι, για τα σένα το 'χτισα
Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε,
Μου σπάσανε το μπαγλαμά, Στ' Αποστόλη το κουτούκι,
Ρίχτε στο γυαλί φαρμάκι.

Πάρε το δάκρυ μου, Τι έχει και κλαίει το παιδί,
Στα ώπα - ώπα σ' είχα και σε ζηλεύανε,
Δε φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει.
Θλιμμένο σούρουπο, ποτέ να μη νυχτώνει, γι' αυτούς που ζούνε μόνοι.
Ηλιοβασιλέματα, γεμάτα αναμνήσεις.
Περασμένες μου αγάπες, όνειρα που σβήσατε
Μ' ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό.
Είμαι αητός χωρίς φτερά, χωρίς αγάπη και χαρά,
Είσαι η ζωή μου, η αναπνοή μου,
Δυο πόρτες έχει η ζωή.''
Δυο πόρτες έχει η ζωή...
Μέσα σ' αυτό το τραγούδι, ένιωσα για πρώτη φορά την οδύνη,
σαν χάνεις μια αγαπημένη ύπαρξη και ύστερα μένεις μόνη.
Σε αυτούς τους στίχους έχω κλεισμένη τη ζωή της ζωής μου,
την κόρη μου τη Μαίρη.
Γράφω όταν με πνίγει μια παλιά θύμηση, όταν με αραίνει ο πόνος.
Για μένα το γράψιμο είναι ένας τρόπος για να ξεφύγω από τούτο το θλιβερό περιβάλλον.
Στην ηλικία μου, βλέπεις, ο άνθρωπος ζει με τις αναμνήσεις του. Και οι δικές μου είναι πολύ πικρές.
Αγνοήθηκα. Παραγκωνίστηκα. Αδικήθηκα. Μοίρασα απλόχερα την τέχνη μου, μα δεν αξιοποιήθηκα.
Μας γέλασες παλιοζωή, μας γέμισες ελπίδες μα στις βαθιές ρυτίδες το δάκρυ μας κατρακυλά.
Νύχτα πέρασε το τραίνο και το χάσαμε, κάπου θέλαμε να πάμε μα δε φτάσαμε.
Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

============================

Γιάννης Σχίζας

Και επί γης ειρήνη...Τα Χριστούγεννα του 1914 είχαν την ιδιαιτερότητα να είναι Χριστούγεννα μέσα σε πόλεμο...Υπήρχαν παρακλήσεις για τη σύναψη ανακωχής μεταξύ των εμπλεκομένων μερών - κυρίως Άγγλων και Γερμανών - μέχρι και ο Πάπας Βενέδικτος παρακάλεσε τους εμπόλεμους για ανακωχή λέγοντας μια φράση που έμεινε στην ιστορία: «Τα όπλα μπορούν να σιωπήσουν τουλάχιστον την νύχτα όπου οι άγγελοι τραγουδούν». Και πραγματικά, παρά τις ρητές διαταγές των ανωτέρων αξιωματικών έγινε η πιο διάσημη ανακωχή της ιστορίας σε μήκος μετώπου 25 χιλιομέτρων. «Πήρα τα κιάλια μου και είδα το εκπληκτικό θέαμα των στρατιωτών που αντάλλαζαν τσιγάρα, σναπς και σοκολάτες με τους εχθρούς», είπε ο υπολοχαγός Γιόνας Νίχμαν....

========================================

Λεωνίδας Λαζούρας

===========================================

Από Κυριάκο Λυκουρίνο

Κάποια άλλα Χριστούγεννα στην Καβάλα*

Στις καπναποθήκες της πόλης απασχολούνταν περίπου 13.500 καπνεργάτες και καπνεργάτριες (επίσημα στοιχεία 1928), από τους οποίους οι 4.780 ήταν μονίμως εγκατεστημένοι στη Θάσο και στην αγροτική ενδοχώρα της Αν. Μακεδονίας […] Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης οι περίπου 8.000 Καβαλιώτες που ζούσαν αποκλειστικά από την επεξεργασία των καπνών οδηγήθηκαν στην ανεργία και στην έσχατη φτώχεια.

Η απειλή της κοινωνικής έκρηξης επισημαίνεται και σε εμπιστευτική έκθεση της Διοίκησης Χωροφυλακής Καβάλας (14-12-1931): «Οι καπνεργάται απελπισμένοι πλέον ότι δεν θα εργασθώσι ούτε 10 τουλάχιστον ημέρας κατά τον παρόντα χειμώνα και μην έχοντες ουδένα έτερον πόρον ζωής, θα προβώσι εις τα έσχατα, αψηφούντες οιονδήποτε κίνδυνον και αυτόν τον θάνατον, όστις θα τους απαλλάξει του μαρτυρίου να βλέπουσι τα τέκνα των αποθνήσκοντα της πείνης».

Στα μέσα Δεκεμβρίου 1931 (ένα χρόνο μετά την έναρξη των μαθητικών), τίθενται σε λειτουργία και τα δημοτικά - λαϊκά συσσίτια. Η πόλη διαιρείται σε τμήματα στα οποία τοποθετούνται φορητά μαγειρεία με ένα μάγειρα του Στρατού, δύο βοηθούς, έναν επιστάτη του Δήμου κ.ά. Την πρώτη χρονιά συσσίτιο λειτούργησε σε πέντε περιοχές: Παναγία, Αγία Βαρβάρα, Άγιο Γεώργιο, Άγιο Ιωάννη και Άγιο Παύλο. Τη δεύτερη χρονιά προστέθηκαν δύο ακόμη συσσίτια, στο Σούγιολου και στον Προφήτη Ηλία, ενώ στα τέλη του 1932 λειτούργησε και όγδοο συσσίτιο στην Αγία Παρασκευή.

Αρχικά το συσσίτιο ήταν καθημερινό. Στη συνέχεια όμως φαγητό δινόταν τις ημέρες Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυριακή (συνήθως φασουλάδα και 100 δράμια ψωμί). Φεύγοντας οι άποροι έπαιρναν και το συσσίτιο της Δευτέρας, Τετάρτης και Παρασκευής, μόνο 200 δράμια ψωμί, χωρίς φαγητό! Από τα τέλη του 1932 το δημοτικό συσσίτιο περιλάμβανε μόνο ψωμί, που μοιραζόταν μέρα παρά μέρα, μισή οκά σε κάθε άνεργη οικογένεια.

Σύμφωνα με έκθεση της Νομαρχίας, οι ημερήσιες ανάγκες της πόλης ανέρχονταν σε 10.000 μερίδες φαγητού. Όμως ο Δήμος δεν μπορούσε να καλύψει περισσότερους από 3.000 άπορους (για «μπάλωμα σε κουρελιασμένο ρούχο» έκανε λόγο ο τύπος).

Στα μέσα του 1933 περιφερειακή σύσκεψη της Γ.Σ.Ε.Ε. διαπιστώνει ότι στην Καβάλα υπάρχουν 14.000 άνεργοι, «οίτινες και στερούνται οιασδήποτε αγοραστικής ικανότητος». Σε σύγκριση με το 1928 η πτώση του επιπέδου ζωής των αστικών πληθυσμών είχε φτάσει σε τρομακτικά ποσοστά (75% στην περίπτωση των κατοίκων της Καβάλας!).

Επιτακτικό είναι πλέον το αίτημα για “αραίωση” της πόλης, με την έξοδο και την αγροτική αποκατάσταση όλων των Θασίων καπνεργατών στο νησί τους και άλλων 2.000 σε διάφορους τόπους (Κιλκίς, Χαλκιδική κ.ά.). Το 1933-1934 πολλοί παραδίδουν τα βιβλιάρια του Τ.Α.Κ., «εξέρχονται οριστικώς του καπνεργατικού επαγγέλματος» και εγκαταλείπουν την Καβάλα.

Η Καβάλα της κρίσης είναι καζάνι που βράζει. Το 1933 βρίσκει πολλούς Καβαλιώτες σε φυλακές και τόπους εξορίας και την πόλη να θρηνεί νεκρούς. Στις εκλογές του 1932 και 1933 οι κομμουνιστές πλειοψηφούν στην πόλη (σχεδόν 50% στις βουλευτικές του Μαρτίου 1933) και το Φεβρουάριο 1934 εκλέγεται δήμαρχος Καβάλας ο “κόκκινος”

Μήτσος Παρτσαλίδης.

=========================================

ΑΡΧΙΣΕ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΜΕ ΝΤΑΟΥΛΙΑ & ΒΙΟΛΙΑ

    Νάμαστε μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα! ΄
   Πολλοί στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού κι άλλοι -πολλοί κι αυτοί - στην σκοτεινή μεν αλλά όχι αθέατη πλευρά για πολλούς από μας.

    Τέλος πάντων ας μη μιζεριάζουμε και μεμψιμοιρούμε τέτοιες μέρες των ιμέρων της ψυχής μας και της γενικής μεταρσίωσης.

    Όλοι λοιπόν, όπως βλέπω στις  εικόνες του φανταχτερού, γυάλινου  κόσμου των τηλοψιών ή από τα "δελτία τύπου" διαφόρων φίλων και παρά-φίλων, ποζάρουμε  καμαρωτοί και ροδοκόκκινοι μετά πλήρους χαράς & ευτυχίας, ευωχούμενοι και μη. Όλοι ξέχειλοι και ντερλικωμένοι. Η αφθονία και η ποικιλία των γιορτινών τραπεζιών...εκ περισσού &...εξ αγχιστείας.  Λουκούλλεια γεύματα με γαλοπούλες γεμιστές, αγριογούρουνα στιφάδο, πάπιες, χηνιά, φαραώνια.  Εννοείται  και μετά ανάλογων συνοδειών και του πουλιού το γάλα. Τύφλα να ΄χουν οι "τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας", έτσι γίναμε όλοι!.. Είπαμε στη μια πλευρά του φεγγαριού.

  Κι από ευχές και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και τίποτα άλλο. Νταούλια & βιολιά!

Αδέρφια ΠΡΟΣΟΧΗ, άντε και καβατζάραμε.....

Όμως ας μη ξεχνάμε και τον Λόγο. Για τούτο σήμερα φιλοξενούμε μερικές διαλεχτές αναρτήσεις και κείμενα αρκετών φίλων μετά από μια σχετική επιλογή. 

Είμαι σίγουρος ότι θα τους απολαύσετε.

   Είναι η Σοφία Λιλιμπάκη {Γιώργος Ζεβελάκης}, ο Τζίμης Οικονομίδης, ο Δημήτρης Κουκουλάς, η Ελένη Σκάβδη ο Δημήτρης Ζεβόλης & η Λίτσα Σαλκιτζόγλου

 εφσυν

Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ...

ΣΟΦΊΑ ΛΙΛΙΜΠΑΚΗ 

Σπάνια αντοχή ανθέων 

Κάθε χρόνο το σουμάκι (staghorn sumac) υποδέχεται το χειμώνα με μια αισιόδοξη “χειρονομία”. Ρίχνει τα οδοντωτά φύλλα και διατηρεί τα εντυπωσιακά του άνθη. Έτσι και φέτος οι κόκκινες βελούδινες γλώσσες στην άκρη των ξεγυμνωμένων κλαδιών βάφουν την ήρεμη πλαγιά του Υμηττού.

Μέσα μας γίνεται η γέννηση σύντροφοι !!!

δημήτρης-τζίμης οικονομίδης

 "Μετά γεννήθηκα εγώ, μονάχος, σ’ έναν κόσμο ραγισμένο

μ’ έναν κουρελιασμένο Θεό που γύριζε από πόρτα σε πόρτα

ζητιανεύοντας την ύπαρξή του ...

" Τ. Λειβαδίτης

Μέσα μας γίνεται η γέννηση σύντροφοι!!!

17.Ο Γεώργιος Σουρής χτυπήθηκε από τη γρίππη του 1919

Σοφία Λιλιμπάκη

Θύμα της θανατηφόρου επιδημίας, πριν από 101 χρόνια, υπήρξε και ο σημαντικός σατιρικός μας ποιητής στα 66 του χρόνια. Με τον θάνατό του σιώπησε το περίφημο περιοδικό του 'Ρωμηός": έντυπο με έξοχη ρίμα, παρεμβατικό λόγο και αποδοχή από χιλιάδες αναγνώστες. Η φωτοτυπική επανέκδοσή του όμως τη δεκαετία του ’70, δεν βρήκε απήχηση.

Απομονώνω την έμμετρη ανάμνηση από τις διπλωματικές του εξετάσεις στη Φιλοσοφική Σχολή, το 1883.Τον είχαν απορρίψει οι καθηγητές Φιντικλής (Ελληνικά) και Σεμτέλος (Λατινικά). Αντέδρασε στην απόρριψη εκδίδοντας την άλλη μέρα τον "Ρωμηό".

Μια φωτογραφία στη Δεξαμενή.

Δημήτρης Ζεβόλης

Τέτοιες μέρες παλαιότερα, όταν ακόμα είχαμε πολιτισμό, επανερχόταν, στην μνήμη των περισσοτέρων, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Αποτελούσε αυτονόητη αναγκαιότητα η προσφυγή στα κείμενα του, είτε στην περίοδο του δωδεκαήμερου, είτε του Πάσχα.

Ο Παπαδιαμάντης είναι ένας αδικημένος συγγραφέας.

Αδικημένος γιατί η γλώσσα δεν του επέτρεψε να πάρει την θέση που του άξιζε, στην παγκόσμια λογοτεχνία.

Η Φόνισσα π.χ. στέκεται ισάξια δίπλα στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ο συγγραφέας της κοιτάζει κατάματα τον Ντοστογιέφσκι.

Αδικημένος γιατί, πάλι η γλώσσα, δεν του επιτρέπει, εδώ και δεκαετίες, να επικοινωνήσει με τους νέους, με αυτούς που αναφέρονται σε project και meeting, αλλά αδυνατούν να κατανοήσουν την αρωγή και την ευδοκίμηση, προς μέγιστη δόξα του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Τέλος αδικημένος από τους δασκάλους και το εκπαιδευτικό μας σύστημα που κατασκεύασαν και παρέδωσαν, άλλοι γιατί έτσι βόλευε και άλλοι γιατί τόσο μπορούσαν, μια εικόνα ηθογράφου (νατουραλιστή, σε καλά ελληνικά) αποκρύπτοντας τον μεγάλο ρε

αλιστή Παπαδιαμάντη.

Σήμερα Χριστουγεννιάτικα, αντί για εικονίτσες και δεντράκια, σκέφθηκα να αναφερθώ στην μοναδική φωτογράφιση του Παπαδιαμάντη (παραλίγο να μέναμε χωρίς την εικόνα του, όπως στην περίπτωση του Κάλβου) την οποία τράβηξε ο Παύλος Νιρβάνας, σε ένα φτωχικό καφενεδάκι, που σύχναζε, στη Δεξαμενή (τότε δεν είχε και η περιοχή αυτή εξευτελισθεί).

Παραθέτω αυτούσια την αφήγησή του, όπως την έκανε στο περιοδικό Παναθήναια το 1933.

« [...Είχα διηγηθεί άλλοτε την ανησυχία του αυτή, όταν πήγα, κλέφτικα, με χίλιες προφάσεις, να τον φωτογραφίσω απάνω στο καφενεδάκι της Δεξαμενής. Δεν υπήρχε ως τότε φωτογραφία του Παπαδιαμάντη. Και συλλογιζόμουν ότι απ' τη μια μέρα στην άλλη μπορούσε να πεθάνει ο μεγάλος Σκιαθίτης, και μαζί του να σβύσει για πάντα η οσία μορφή του. Και πότε αυτό; Σε μια εποχή που δεν υπάρχει ασημότητα που να μην έχει λάβει τις τιμές του φωτογραφικού φακού. Και πώς θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια τέτοια παράλειψη της γενεάς μας σ' εκείνους που θα 'ρθουν κατόπι μας να συνεχίσουν

Η ΑΜΦΙΣΗΜΙΑ ......

      Ελένη Σκάβδη

    Με μια μελαγχολική, πλην όμως γιορταστική διάθεση, απολαμβάνω ένα αμφιθυμικό απόγευμα, καθώς ο ήλιος μια κρύβεται μια προβάλλει στο δωμάτιο, για την ακρίβεια εισβάλλει προκλητικά μέσα από τα διαφανή ανοίγματα που με περιβάλλουν... Τράβηξα τις κουρτίνες για την υποδοχή του... Την αμφιθυμία του συμμερίζομαι, μια χαρά μια μελαγχολία, μια φως, μια σκότος και σκιές που απογράφονται στη διάθεση. Ο ήλιος βαδίζει κι απόψε προς τη δύση του. υπολογίζω ότι η γη κάνει την κλασσική εικοσιτετράωρη φούρλα της βιαστικά, παρασύροντας κι εμένα στην τρυφερή ζάλη του καιρού. Ηταν ωραίο το γεύμα, χήνα στο φούρνο, γεμιστή με τυριά, σταφίδες, τζιγιέρια και κομμάτια πορτοκάλι. Είναι ωραίο το πορτοκάλι όταν ψήνεται, μοσχοβολά η κουζίνα... Τη φοβήθηκα τη χήνα, σκληρό πουλί, έχει απαιτήσεις η μαγειρική της, τα κατάφερα όμως! Θα μου πεις, σπουδαίο το πράγμα! Εγώ γράφοντας εδώ μέσα εμπέδωσα την τέχνη του μαγειρεύειν... Δεν είμαι κλασική νοικοκυρά, ούτε γουστάρω το ρόλο στον οποίο επενδύει το σύστημα... Εκείνο που μ΄αρέσει είναι το γεμάτο τραπέζι με ανθρώπους, τα ωραία τραπεζομάντιλα, τα κολονάτα ποτήρια... Χάρη σ΄αυτά βάζω κάθε φορά τα δυνατά μου να έχω και ένα ωραίο φαγάκι στην κατσαρόλα, ή στο ταψί, ή στη γάστρα με απαραίτητο συμπλήρωμα πάντα το κρασάκι... Σήμερα, δημοσία ιλαρία στην εγλείστρα, δυο ήμασταν και ωραία περάσαμε. Μελαγχολήσαμε λιγάκι αλλά οι γεύσεις μας αποζημίωσαν. Περίσσεψε και χηνί, θα φτιάξω ένα ταπεράκι να τρατάρω τη φιλενάδα μου... Θα φάμε κι αύριο... Θα γιορτάσουμε κι αύριο, στο λιοστάσι. Μαζεύουμε ελιές... Θα πάω κι εγώ να βοηθήσω, Θα βάλω γαλότσες, μαντήλι και γάντια, θα χτενίζω με την τέμπλα τα χαμηλά κλαριά και θα μαζεύω τις ελίτσες μέσα σε ένα μεγάλο σούγλο να τις τσουβαλιάζει ο εργάτης. Μεθαύριο θα σας κάνω πλήρη αναφορά. Πόσες ώρες δούλεψα, πόσες ελιές μάζεψα, πόσο λάδι θα βγεί από τον κόπο μου, πόση είναι η τιμή, πόση η υπεραξία... Έτσι ακριβώς φίλτατοι. Θα λογαριαστώ με τις υποθέσεις, το ρόλο, τα "εχει" μου. Διότι με λογαριασμούς και γιορτές και ωραία φαγάκια προχωρά η ζωή. Πολιτεύεται πάει να πει... Καταλαβαίνει δηλαδή που πατεί και που πηγαίνει, και πάντα ...προς τη δόξα τραβά, αρκεί να έχει υγεία, αγάπη, αγκαλιές, υπομονή και πείσμα! Φιλούγκες σε όλους μας.

Κανείς δεν ξέρει

Λίτσα Σαλκιτζόγλου

 Καλησπέρα καλησπέρα,

σας κερνάω Mehmet Gureli, τούρκος συγγραφέας, ζωγράφος, σκηνοθέτης και μουσικός. Γεννήθηκε το 1949 στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε φιλοσοφία. Είναι από τους λίγους τούρκους καλλιτέχνες που παράγουν σε διαφορετικούς τομείς τέχνης. Αυτά.

Με αγάπη, λίτσα.

Κανείς δεν ξέρει

Το σύννεφο πέρασε

κι άφησε τα δάκρυά του στο γρασίδι

Η πρωινή αύρα

φυσά και σκίζει τα ροδοπέταλα

Όσο κοιτάζω τα τριαντάφυλλα

χτυπά η καρδιά του αηδονιού

Αυτός ο ουρανός με τ’ αστέρια

πότε άρχισε να γυρίζει

κανείς δεν ξέρει.

Το σύννεφο πέρασε

κι έμειναν τα δάκρυά του στο γρασίδι

Δεν πίνεται κρασί μια τέτοια μέρα;

Το σύννεφο πέρασε

κι άφησε τα δάκρυά του στο γρασίδι

Δε θα΄ταν ωραίο να΄χαμε

ένα ρόδινο κρασί να πιούμε

μια μέρα σαν αυτή;

Ο άνεμος φυσά κι αφήνει δροσοσταλιές

πάνω στις τριανταφυλλιές

κι όσο κοιτάζω τα τριαντάφυλλα

ένα αηδόνι κελαηδά.

Πότε ξεκίνησαν να στριφογυρίζουν

αυτοί οι έναστροι ουρανοί;

Mehmet Gureli

Kimse Bilmez Deniz’ in Sectikleri

Δεν φταίει μόνο ο «Χατζηπετρής»!

  Δημήτρης Κουκουλάς

Η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα γνώρισε πολλές Επιδημίες (εξαπλούμενο μεταδιδόμενο νόσημα) και Πανδημίες (προσβολή μεγάλου μέρους του πληθυσμού από μεταδιδόμενο νόσημα) αλλά μέσα σε τελείως διαφορετικές από σήμερα συνθήκες. Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή που κάνει ο Παπαδιαμάντης, στην αρχή του πρώτου έργου του «Η Μετανάστις», της φοβερής εκείνης επιδημίας Πανούκλας της Μασσαλίας του 1720 της αποκαλούμενης και «Μαύρου Θανάτου» που αποδεκάτισε την πόλη και από τις περίπου 200.000 κατοίκους θέρισε τους μισούς:

«…Η Μασσαλία εσάλευε μεταξύ πτωμάτων ανδρών και γυναικών και θολερού ατμού, ανεβαίνοντος εις τον αιθέρα, όστις εις τους οφθαλμούς δεισιδαιμόνων ανθρώπων, εφαίνετο ως περιβάλλων τας ψυχάς των ατυχών θυμάτων. Δεν ηκούοντο πλέον οδυρμοί και θρήνοι, δεν ηκούοντο ψαλμοί και ευχαί. Αι οδοί ήσαν έρημοι διαβατών. Αι οικίαι, αι πλείσται με ανοικτά τα παράθυρα και κεκλεισμένας τας θύρας, έφερον επ’ αυτών κιτρίνους και μέλανας σταυρούς και άλλα πένθιμα σήματα. ……».

Μόνο που ήταν αλλιώς τότε τα πράγματα, διαφορετική ζωή χωρίς ευχέρεια μετακινήσεων, άλλα τα μέσα και οι δυνατότητες, ιατρική επιστήμη ανίσχυρη και οι ασθενείς παραδομένοι σ

το έλεος των επουρανίων δυνάμεων.

Και έρχεται τώρα αυτός ο covid-19 μέσα στο απόγειο της τεχνολογικής εξέλιξης και της επιστήμης και μας «παίρνει τα σώβρακα» που λένε και στο ποδόσφαιρο. Με μια πρωτοφανή ταχύτητα μετάδοσης κατορθώνει μέσα σε λίγους μήνες να αγκαλιάσει ολόκληρο τον πλανήτη. Πολύ γρήγορα, δηλαδή, παίρνει το στέμμα, την κορώνα της Πανδημίας και γίνεται Αυτοκράτωρ, οπότε σωστά αποκαλείται Κορωναϊός.

Και καθόμαστε τώρα με τις μάσκες περιμένοντας το εμβόλιο να μας σώσει και κάποιοι επιρρίπτουν ευθύνες σε αυτούς τάχα που τον δημιούργησαν: φταίει ο ένας φταίει ο άλλος «φταίει ο Χατζηπετρής». Ας μην κυνηγάμε φαντάσματα και να δούμε μήπως φταίμε αν όχι όλοι αλλά η μεγάλη πλειοψηφία που κατοικούμε αυτόν τον πλανήτη;