ΕΛΕΝΗ ΣΚΑΒΔΗ: Δεν είναι το δώρο για τα γενέθλια της πόλης... Μια απλή προθέρμανση

Κλείνω τον Γενάρη  και καλωσορίζω τον Κουτσοφλέβαρο
 με μια Κυρία και Αρχόντισσα του νομού μας, την Ελένη Σκάβδη,

 Εβρίτισα παντρεμένη στην Αμαλιάδα. Αισθάνομαι μεγάλη τιμή που

έχει προλογίσει το βιβλίο μου "ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ" Ελπίζω ότι

αυτό θα επαναληφθεί και στο νέο μου βιβλίο

"ΑΝΔΡΑΒΙΣ & ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΡΑΙΟΙ"

με το καλό το καλοκαίρι, μια και είναι έτοιμο προς έκδοση ..

αλλά πανδημίας παρούσης ...παυσάτω!

Είθε! [δείτε κι αυτό για την Ελένη]

..... Στη συνέχεια καμάρωνα αυθάδικα που μονάχα εγώ από τη φαμίλια είχα γεννηθεί στην πόλη κι όχι στο χωριό. Μου άρεσε η Αλεξανδρούπολη, καμάρωνα για τα σχολεία, για τη γειτονιά, τις εκκλησιές μας…

 Σπούδαζα τα παρόντα, μάθαινα την πόλη, τα παλιά δεν με ένοιαζαν… Άλλωστε, κανείς στο σπίτι δεν μπορούσε να αφηγηθεί μια αμιγώς αλεξανδρουπολίτικη παλιά ιστορία. Αντίθετα έλεγαν παραμύθια ικαριώτικα και μικρασιάτικα καμιά φορά. «Ξένοι», νιόφερτοι σε καινούρια πόλη, δεν ήξεραν βλέπεις, ρωτούσαν, μάθαιναν γρήγορα κι ύστερα απάγγελλαν τις ιστορίες σαν ραψωδοί, για ανθρώπους, λαϊκούς και κληρωτούς, ζωντανούς και πεθαμένους, για σπίτια, αυλές και κτίρια, εκκλησιές και μπαξέδες. Κι άργησαν να μάθουν. Ο Παντελής πρώτος και καλύτερος τα έμαθε όλα απ’ έξω κι ανακατωτά. Μου τ’ αράδιαζε στα ώριμα χρόνια του, όμορφα και χαμογελαστά, κι εγώ όλο τον προκαλούσα. «Για πες μου τώρα, πού ήρθες εδώ μέσα στον Εμφύλιο, τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια, πώς ήταν η πόλη, οι άνθρωποι…» κι εκείνος άρχιζε… 

Μεγαλώνοντας και φευγάτη πια από την γενέθλια πόλη, οριστικά, (πάντα ήξερα ότι δεν θα επέστρεφα) άρχισα να νοιάζομαι για το παρελθόν. Όλα όσα ήξερα είχαν όρια. 14 Μάη 1920, η αρχή που τη γιορτάζαμε κιόλας με παρελάσεις και πανηγυρικούς, απαγγελίες και κύκλιους χορούς στο ρυθμό της Σουφλιωτούδας, αλλά και του θρακιώτικου εθνικού χορού «στης Θράκης μας τ’απάτητα βουνά, που η δόξα βασιλεύει…» Πιο πριν δεν είχε. Η μάλλον είχε μονάχα εκείνη τη λέξη: «Δεδέαγατς». Έτσι φεύγοντας το 1970, κρατούσα στις αποσκευές το δικό μου παρελθόν, τη βιωμένη εικόνα, που με βία έφτανε-ένα παππού πριν- μέχρι το 1936, ημερομηνία του γάμου της Σουφλιώτισσας θείας Νίνας, με τον θείο Γιώργο Σκάβδη που δυστυχώς έφυγε νωρίς, μόλις το 1957 από καρδιά. Ήταν σαν να μην είχα παρελθόν! Η μάλλον σαν να είχα μια σταλιά θρακιώτικο παρελθόν, σαν να φύτρωσα σε μια καινούρια πόλη, που κάθε βράδυ μου τραγουδούσε μυστικούς ήχους. Από το σπίτι που γεννήθηκα, δίπλα στο φούρνο του Σούλιου, ένα μακρινάρι με παράθυρο στην οδό Αίνου, δύο δωμάτια, μια κουζινίτσα κι ένα εξωτερικό απόπατο, ένας δρόμος μας χώριζε από την «Ηλεκτρική», που κάθε βράδυ η γεννήτρια της με νανούριζε τρυφερά… Στο προηγούμενο σπίτι, ένα δωμάτιο και μια κουζίνα, «εσωτερικοί» στης κυρά Δέσποινας, η αφέντρα από το διπλό της κρεβάτι στη μεγάλη σάλα παρακολουθούσε τον ύπνο του ζευγαριού σαν ιησουίτισσα. Εκεί μέσα συνελήφθην στη γαστέρα της δύστυχης μάνας μου που ήταν ξένη στην πόλη, μιλούσε σαν «ξένα» τα ικαριώτικα, μια τραγουδιστή προφορά χλεύη στους συντοπίτες της που είχαν μάθει αλλιώς να λένε και ν’ ακούνε… Υποθέτω πως ο σπόρος μου άνθισε στη γαστέρα της μάνας, ένα βράδυ του Οκτώβρη του 1951, την ώρα που η κυρά Δέσποινα στο διπλανό δωμάτιο με ορθάνοιχτη την πόρτα του δωματίου που πλάγιαζε ο Παντελής και η Καλλιώ ροχάλιζε του καλού καιρού, κι έτσι δεν άκουσε ούτε βαριές ανάσες, ούτε μικρές πορδίτσες των τριών κοριτσιών που κοιμόντουσαν στο διπλανό ντιβανάκι.

Ο Π0ΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΙΔΟΝΑΣ ΠΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΜΑΣ

 

Καλίδονα 29 - 1- 2022

ΟΙ ΜΕΛΙΣΟΚΟΜΟΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ…

Από τα προϊστορικά χρόνια οι άνθρωποι ήξεραν να παίρνουν το μέλι και να το χρησιμοποιούν στη διατροφή τους. Αυτή η άποψη δεν μπορούσε να λήψει και από την Καλίδονα τα δύσκολα χρονιά, που προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Δεν είχαν τα σημερινά μέσα να μεταφέρουν τις κυψέλες από περιοχή σε περιοχή ή ακόμη και πολύ μακριά από το χωριό τους. Πάντα τα είχαν κοντά στα κτήματά τους για να τα παρακολουθούν. Δεν ήταν οι κυψέλες που είναι σήμερα. Είχαν φτιάξει αυτοσχέδια <<Κουβέλια>> κατά τέτοιον τρόπο να τα <<ζαλώνονται>> ή να τα μεταφέρουν με αλόγα. Η μεταφορά πάντα γινόταν τη νύκτα για ευνόητους λόγους.

Μελίσσια διατηρούσαν οι παρακάτω πατριώτες μας, οι οποίοι εκτός από την οικογένειά τους, το μέλι το μεταπουλούσαν . Υπήρχε η άποψη ότι επειδή οι πεύκε ς ήταν το κύριο δένδρο , το μέλι της Καλιδονας ήταν καλής ποιότητας.

Ο Μιλτιάδης Πούρνος του Γεωργίου και τα συνέχισε ο γαμπρός του Φώτιος Παπαγεωργίου του Νικολάου , στο κάτω μέρος του κτήματος του στο χωριό.

Στην τοποθεσία <<βρωμιγιές>> ο Αναστάσιος Αλεξόπουλος του Ιωαν. ( Σπανός)

Στην τοποθεσία <<Μελίσσια>>, στα Καλύβια Ο Βασίλειος Αναστασόπουλος ( Μεϊντανοβασίλης) 

Στο <<Αρκουδόρερμα>>, στο χωράφι του ,ο Μέλιος Άγριος (Βαγενάς)

Στην Μπισχινόβρυση και μετέπειτα στον Αι-Απόστολο ο Ανδρέας Μποφίλης.

Ιδέες για την Οικολογία και τον Πολιτισμό

 Από τον Γιάννη Σχίζα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΟΥΡΟΣ 1948 – 2008 Του Γιάννη Σχίζα

"Τα Άγρια Πουλιά ανήκουν στη ΦΥΣΗ"

Ταξίδι στη χρυσή εποχή του Μεσοπολέμου

Από τον Δημήτρη Καμπέρο μέχρι τα Ραφάλ

Κώ­στας Ποῦ­λος : Κα­τοι­κί­δια

ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗΣ :Ο Κόσμος ο μικρός ,ο μέγας:ιδεολογίες και αισθητική του Νεοελληνισμού

Η Αλίκη Κατσαβού σκηνοθετεί και παίζει στο έργο για παιδιά «Του τραγουδιού το παραμύθι» του Τάκη Χρυσούλη

Μαρίνα Παπαγεωργίου : Ἡ πιὸ ση­μαν­τι­κὴ ἡ­μέ­ρα

Εκβρασμός Ζωνοδέλφινων στο ΒΑ Αιγαίο

Στο Καστελλόριζο : Ελληνική γλώσσα, πολιτισμός, ΜΜΕ

Για την καταβολή του Τέλους Ταφής των Απορριμμάτων από τους δήμουs

1821: Τὰ Μικρὰ τοῦ Μεγάλου Ἀγώνα : Με­γά­λη Ἰ­δέ­α – 1854 [τῶν Γεωργίου Γλαράκη καὶ Νικολάου Φλογαΐτη]

Τώρα τι γίνεται;

ΑΤΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

Aυτά είναι τα μεγάλα λάθη στην ενεργειακή πολιτική

Το ευρύ πνευματικό έργο της Κίκας Ολυμπίου

Αγριόχοιροι – Ο ανεξέλεγκτος πληθυσμός καταστρέφει καλλιέργειες

Α ν ο ι χ τ ή ε π ι σ τ ο λ ή : Να πάρουν θέση οι βουλευτές και τα κόμματα στη Φθιώτιδα και στη Φωκίδα για τους Αιολικούς Σταθμούς στον ορεινό όγκο της Οίτης

Γκυ Ντε Μωπασάν : Ιστορίες της μέρας και της νύχτας

ΗΠΑ : Το 5G…αναβάλλεται μετά τις πιέσεις των αεροπορικών εταιριών

Σασμός : το δικαστήριο της κοινότητας

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 Η "ΠΡΩΙΝΗ" ΣΉΜΕΡΑ

ΕΞ ΟΝΥΧΟΣ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ

    Το σημερινό αφήγημα είναι φθινοπωρινής κοπής αλλά είχε περιπέσει στο κάτω ερμάρι, επειδή όμως επαναλήφθηκε και χτες με τα χιόνια γίνεται επίκαιρο.

Πολλές φορές καθόμουν στο μπαλκονάκι μου- 1ος όροφος- και έπινα τον απογευματινό καφέ μου.

    Στην Πελλήνης, μικρότατο πεζόδρομο με μερικά δένδρα και παρτέρια διαδραματίζονται πολλά και διάφορα. Τέσσερα κτίρια από τη μια και πέντε από την άλλη. Μικρό στο «δέμας» μεγάλο στο «πνεύμα». Το ωδείο (προσοχή στα ..φωνήεντα,1ο & 24ο) στη μια γωνία και στην άλλη ένα ΙΕΚ, με το φανταχτερό όνομα, κράχτη, ΜΕΝΤΙΤΕΡΑΝΙΑΝ COLLEGE. Δίπλα του το συμπαθές μαγαζάκι για καφέ και τα σχετικά με τα τραπέζια έξω κι απέναντι ένα μεγάλο δημοτικό σχολείο, φυσικά διαπολιτισμικό. 

    Οπότε το δρομάκι είναι αρκετά ζωντανό κι από παιδαρέλια να παίζουν αλλά κι από νεολαία που σουλατσάρει κάπου κάπου. 

Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα, βλέπω ένα τύπο, κεφάλι γουλί, με σχετική αμφίεση εκστρατείας παρέα με ένα καθαρόαιμο λυκόσκυλο. Σταματούν και κάτι τού έλεγε σαν άνθρωπος σε άνθρωπο. Κι ο σκύλος να τον κοιτάζει στα μάτια. Άρχισε λοιπόν τα παραγγέλματα κι ο σκύλος μια μπροστά μια πίσω και μια καθόταν ανακούρκουδα. Και πάλι το ίδιο. Άουτ, ντο ο τύπος και κάθε λίγο και λιγάκι έδινε και μια λιχουδιά στο σκύλο σαν επιβράβευση. Τον εκπαίδευε και νομίζω τα παραγγέλματα ήταν στα γερμανικά. Δεν είμαι και σίγουρος αλλά η όλη συμπεριφορά ήταν μιλιταριστική. Αμάν-αμάν, μου θύμισε την εκπαίδευση νεοσύλλεκτος στην Τρίπολη. Μόνο που δεν μας έδιναν λιχουδιές, αλλά καψόνια. Τους κοιτούσα με προσοχή, μια και πρώτη φορά γινόμουν μάρτυρας τέτοιου επεισοδίου. 

    Σε μια στιγμή, που στάθηκαν, του φωνάζω από πάνω: 

- Κύριε συγνώμη μπορώ να σε ρωτήσω κάτι; Κοίταξε απορημένος και μου λέει: 

- Ναι, γιατί όχι…

- Δε μου λες σε παρακαλώ τι πολιτικές πεποιθήσεις έχεις;

- Δηλαδή; μου λέει, λίγο σαστισμένος…

- Να δεξιός είσαι, αριστερός, κεντρώος, έτσι χοντρά.. κι  αμέσως μου λέει:

- Κοίτα να δεις αυτά είναι προσωπικά δεδομένα νομίζω…Πάντως είμαι Έλληνας πατριώτης...

- Καλώς δεν πειράζει, να είσαι καλά και τον παράτησα. [1] 

 Τον είδα πάλι, μερικές φορές, αλλά δεν έδωσα σημασία.

    Μια άλλη μέρα όμως βλέπω ένα νεαρό ζευγαράκι και εκπαίδευε κατά κάποιο τρόπο τον σκύλο τους, όχι όμως με αυτόν τον …στρατιωτικό νόμο. Πιάσαμε κουβέντα και τους λέω: Ξέρετε οι διάφοροι εκπαιδευτές σκύλων είναι τουλάχιστον ακροδεξιοί. [2]Γυρίζει πάραυτα η κοπελιά: Πα-πα-πα, μακριά από μας τέτοια πράγματα… 

Μάλιστα ένα Σάββατο τη συνάντησα με την «ΕΠΟΧΗ» ανά χείρας. 

Και να τα νεότερα. Προχτές με τα χιόνια και την παγωνιά, που όλα τα είχε σκεπάσει μια κατάλευκη μπόλια, και όλοι ήμασταν αμπαρωμένοι στα σπίτια μας κάνω έτσι και βλέπω τον τύπο με το λυκόσκυλο, Εννοείται από το θεόκλειστο παράθυρο. Να, λέω, θα τον έχει βγάλει για την ανάγκη του. Αλλά πού! Άρχισαν τα παραγγέλματα και οι ασκήσεις. 

Αμάν λέω αμάν, τέτοια σκληρά μιλιταριστικά «φρονήματα» όταν γίνονται φουσάτα, όχι μόνο δεν υποστέλλονται αλλά επιβάλλονται.

[1] Αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν δυο πράγματα, ο πατριωτισμός κατά Ροϊδη και τι γινόταν τότε στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη που έβραζαν τα πολιτικά και η αριστεροσύνη στον χώρο ήταν κυρίαρχη με δεκάδες πρόσωπα. Κινεζόφιλοι, Κουκουέ, Εσωτετικού, Τροτσκιστές και λοιπά σε ανάλογες περιπτώσεις. Όταν δηλαδή ρωτούσαμε κάπως έτσι διάφορους συμφοιτητές απαντούσαν διστακτικά ότι δεν τους ενδιαφέρει η πολιτική και ήταν χουντικοί ή κρυφοδεξιούληδες . Εδίσταζαν και οι περισσότεροι ντρεπόντουσαν να το φανερώσουν. Τώρα βέβαια τα πράγματα έχουν πάρει άλλη τροπή, ο εαυτούλης μου πάνω από όλα αλλά έχουμε και...τα προσωπικά δεδομένα. 

Αλλά μια και έκανα νύξη στον Ροϊδη ας παραθέσω την σχετική αναφορά του:

[2] Αλήθεια ο διαπιστευμένος εκπαιδευτής του δήμου Ζαχάρω τι λέτε; Τι φρονήματα έχει;

ΣΤΟΝ ΚΟΥΜΠΑΡΆΚΟ ΜΟΥ.......

 

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

"ΠΡΩΗΝΗ" ΣΉΜΕΡΑ

Εντάξει, αν και άλλες είναι οι ανάγκες της περιοχής, αξίζουν συγχαρητήρια για την αποπεράτωση, αποτελμάτωση τόσων χρόνων.

Όμως 2 παρατηρήσεις: 

      α] Ο δήμαρχος εξαγγέλλει κιόλας ότι μπαίνουμε σε τροχιά ανάπτυξης, σίγουρα με τέτοια οικτρή κατάσταση, ακρίβεια και συνέπειες πανδημίας, δεν πρέπει να έχει επίγνωση της  πραγματικότητας, Αιθεροβατεί...

      β] Μήπως ανατράπηκε η ταφόπλάκα; Ο νοών νοείτω...

& μια ερώτηση:

   Το μνημόσυνο για τον ιστορικό Ολυμπιακό θα γίνει την άνοιξη μαζί  με τα εγκαίνια του Γυμναστηρίου; 

Αυτό συμπεριλαμβάνεται, αν και ο τόπος μας έχει μικρή κτηνοτροφία,

 λόγω σχετικής συνάφειας... έως μηδαμινή  

 "ΠΡΩΙΝΗ" ΧΤΕΣ

BIL DRAK-ZORZET & ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΖΑΧΑΡΙΟΠΟΥΛΕΣ!!!

    Ένα από τα πιο γνωστά και δημοφιλή ζευγάρια στη Ζαχάρω είναι η Ζωρζέτ και ο Μπίλης. Είναι η Γιωργία η γυναίκα του και ο Βασίλης Δρακόπουλος. Δεν χρειάζεται να πω ότι κι εμένα είναι αγαπητοί φίλοι.

Λοιπόν και οι δυο έχουν μια άλλη αίσθηση της ζωής και αυτό αποφαίνεται στην πολύχρονη προσφορά τους στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης, Ανθεστήρια, Καρναβάλι, Λαϊκό παζάρι..

Γενικά έχουν μια καλλιτεχνική πορεία στην πόλη, η Ζωρζέτ ως Ζωγράφος και ο Μπίλης "καλλιτεχνικός δ/ντής".

Σε αυτά τα πλαίσια, η Ζωρζέτ τον Μάϊο του 2013 προέβη στη φωτογράφιση αρκετών κοριτσιών που η κάθε μια αντιπροσωπεύει ένα μπουκέτο λουλούδια.{1} Από τότε έχουν περάσει εννιά ολόκληρα χρόνια και όλες οι ωραίες κοπελιές έχουν κοινωνικά κατασταλάξει και η καθεμιά έχει βρει τον δρόμο της και στην κοινωνική και στην επαγγελματική σφαίρα. Οι περισσότερες σήμερα θα είναι μητέρες κι αυτές οι φανταχτερές, καλλιτεχνικές φωτογραφίες είναι από τα πιο ωραία αποτυπώματα του παρελθόντος. Το παρελθόν, που όπως είπαμε συνεχώς μεγαλώνει παίρνοντας από το μέλλον και κυλάει σαν το ποτάμι και τα πρόσωπα σαν το νερό. Μάλιστα σε πολλούς εάν ήταν δύσκολο και βαρύ, αυτό το ποτάμι γίνεται θολό και φέρνει λιθάρια ριζιμιά, που λέει και το δημοτικό μας άσμα.

Τέλος πάντων ας μείνουμε στο εξαίσιο άρωμα και τα ανοιχτά χαμόγελα των κοριτσιών. {2}

{1] Επίσης πρέπει να τονίσω ότι η Ζωρζέτ έχει συγγράψει και βιβλίο για το "Γεράνειο Άντρο & Σπήλαιο των Νυμφών Ανυγρίδων" του Καϊάφα με πλούσια εικονογράφηση, που δεν έχει ακόμη εκδοθεί. Μακάρι να βρεθεί κάποιος τρόπος, ίσως ο δήμος...

{2} Όποια κοπελιά επιθυμεί μπορώ να της στείλω τη φωτογραφία της

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ [1912-1977]

 Μας το αποστέλλει  ο φίλτατος Thimios Charalampopoulos
 ατόφιος μέτοικος από την περήφανη Κοπάνιτσα , 
όπου ανθεί και φεγγοβολά στη Μελβούρνη. 

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

/ ΠΡΩΙΝΗ σήμερα

                 α]

       β] 

 ΠΡΩΙΝΗ χτες

ΤΑ SCRIPTA MANENT ΒΡΙΚΟΛΑΚΙΑΖΟΥΝ, ΟΙΚΟΙ ΕΝΟΧΗΣ

  

  Σύμφωνα με τα ειωθότα οι άρχοντες της Τ/Α αλλά και οι βουλευτάδες κάποια επιτυχία ή ένα έργο ή μια εξαγγελία προσπαθούν εν παντί τρόπω να τα οικειοποιηθούν, όσο γίνεται. Τρανό παράδειγμα η τελευταία ανάρτηση του δήμαρχου Ζαχάρως για την πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος επενδυτών της ΕΤΑΔ για την παραχώρηση του συγκροτήματος του Καϊάφα.

      Ολα τα περί αμέριστου ενδιαφέροντος και συμβολής του δήμου είναι θεμιτά και δικαιολογημένα. Έμεινα εμβρόντητος όμως με τον φτηνό λιβανωτό και μερικές χοντρές φανφάρες που αγγίζουν τα όρια της ψευτιάς και της κοροϊδίας και που στο τέλος μου προξένησαν θλίψη και θυμηδία, εξηγούμαι:

         Α]   Ο δήμαρχος επισημαίνει με ιδιαίτερο τόνο και στόμφο την στενή και επανειλημμένη συνεργασία του με τον Δ/ντα Σύμβουλο της ΕΤΑΔ κ Βλαστό και στο τέλος τον συγχαίρει.

     Κύριε Αλεξανδρόπουλε ξεχάσατε εντελώς τι εκτοξεύατε πριν μερικούς μήνες κατά του Βλαστού από το βήμα του δημοτικού συμβουλίου; Λάβρος δεν τον καταγγείλατε ως δυσφημιστή και συκοφάντη όταν ευθέως και εγγράφως σας κατηγόρησε περίπου ως αναξιόπιστο και κύριο υπαίτιο της μη λειτουργίας του Παρα Θίν’ Αλός; Και στο τέλος μάλιστα ισχυρισθήκατε ότι δεν προχωράτε δικαστικά για το καλό του δήμου. 

Τελικά τι σημαίνουν όλα αυτά; 

Βασικά το θράσος σας είναι απύθμενο κεκαλυμμένο με λαϊκίστικες τυμπανοκρουσίες και δοξασίες!

Είναι φως φανάρι ότι ο Βλαστός είχε απόλυτο δίκιο ότι είχατε συμφωνήσει και είχατε δεσμευτεί και όλους εμάς μας δουλεύατε.

Επειδή λοιπόν μας θεωρείτε ντιπ για ντιπ επιλήσμονες, ιδού η ζώσα επίρρωση όλων αυτών,  SCRIPTA MANEΝT.

    Υπόψη αυτά υπάρχουν για πολλές περιπτώσεις και σίγουρα θα βρικολακιάσουν!

    Πάμε παρακάτω.

    Τώρα κύριε δήμαρχε δεν ισχύουν αυτά που υποστηρίζατε κάποτε στον τύπο δημόσια ότι η ΕΤΑΔ μαζί και το Υπουργείο είναι αντίθετη στην τουριστική ανάπτυξη του Καϊάφα και όλης της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου για χάρη των τουριστικών εγκαταστάσεων που είναι ήδη εγκατεστημένες,"στη τουριστική περιοχή που εκτείνεται από Κυλλήνη του Ν. Ηλείας μέχρι την Πύλο και τη Μεθώνη του Ν. Μεσσηνίας;" Έτσι δεν διακηρύσσατε διαστρεβλώνοντας μάλιστα δημόσιο έγγραφο; [Σχέδιο ανάπτυξης της Λίμνης Καϊάφα (The Masterplan] 

   Β] Τι ανεξαρτησία και ίση μεταχείριση πρεσβεύετε, το είχατε και προεκλογική σημαία, όταν τώρα μετά βαΐων και κλάδων ευχαριστείτε τους δυο βουλευτές της Ν.Δ. ενώ πριν που ο Σύριζα ξέθαψε στην κυριολεξία τον Καϊάφα από τον πολύχρονο ενταφιασμό όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων [ένταξη στα ΕΣΠΑ για 17 εκατ.] ούτε μια κουβέντα, ένα μπράβο. Και μάλιστα τότε σας το είχα επισημάνει, αλλά πού εσείς, είχατε πέσει στις αγκάλες του Άδωνη.΄

     Εν τέλει όπως διαφαίνεται ο Καγιάφας θα παραχωρηθεί σε ιδιώτη [1] και τα έργα θα ….γίνουν, με τον βιολογικό τι θα γίνει; Η λίμνα θα συνεχίσει να είναι η χαβούζα της Ζαχάρως ως αποδέκτης; Εσείς ο ίδιος, όταν είσαστε στην αντιπολίτευση διατυμπανίζατε επί λέξει: Δεν επιτρέπεται να επενδυθεί ούτε ένα ευρώ, αν πρώτα δεν λυθεί το μείζον πρόβλημα της διάθεσης των λυμάτων. Σε αντίθετη περίπτωση η επένδυση θα είναι «λεφτά πεταμένα».[κλικ ΕΔΩ]

    Τώρα τι λέτε;  Άλλαξε τίποτα;

      Και το τελευταίο, από πότε ο δήμαρχος έχει να καταγγείλει το Π.Δ. ως ταφόπλακα της Ανάπτυξης; Και παρόλα αυτά να που ο Καϊάφας προχωρά; Πώς προχωρά άλλο καπέλο, για σας όμως και όλο το συνονθύλευμά σας είναι ανάπτυξη! 

Δεν λέω ήταν και παρά ήταν κι ο Πανταζάρας, αλλά ρε γαμώτο ένας απλός μπάτσος ήταν, της πιο χαμηλής βαθμίδας. Άλλο πώς έγινε δ/ντής στο γραφείο του Βαγγέλα και δήμαρχος στη Ζαχάρω, στους Οίκος Ενοχής.

[1] Ακούγεται για Κωνσταντακόπουλο και μεγάλες δουλειές, Νavarino και τέτοια. Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο. Κρίμα και πάλι κρίμα.....

Η ΝΔ είτε ακυρώνει είτε οικειοποιείται έργα του ΣΥΡΙΖΑ

 Μ. Μπαλαούρας: 

     Η κυβέρνηση της ΝΔ (και οι πέριξ αυτής παράγοντες ή δήμαρχοι) έχει πολύχρονη εμπειρία στη κατάργηση έργων σε εξέλιξη (π.χ. δρόμος Πάτρας-Πύργου και η ανακαίνιση-εκσυγχρονισμός του Φράγματος Πηνειού) ή στην οικειοποίηση τους (π.χ. Καϊάφα).

Πρόσφατα είδαμε δημοσιεύματα που αφορούσαν εμβληματικά έργα για τον Νομό μας, που το ένα το καταργούν και το άλλο το οικειοποιούνται.

                               Ο άξονας Τρίπολης-Βυτίνας-Ολυμπίας

     Πρόσφατα γράφτηκε ότι «οι Γορτύνοι έχουν ξεσηκωθεί για τον υπό χάραξη νέο δρόμο Μεγαλόπολη-Αρχαία Ολυμπία», γιατί «η Περιφέρεια Πελοποννήσου γνωστοποίησε ότι ολοκληρώθηκε η προμελέτη του οδικού άξονα Λεύκτρο-Μεγαλόπολη-Αρχαία Ολυμπία…χωρίς να γίνεται καμία νύξη για την πολύπαθη Εθνική Οδό Βυτίνας-Αρχαίας Ολυμπίας, με την παράκαμψη Λαγκαδίων»:

1. Οι φίλοι Γορτύνοι άργησαν ακριβώς δύο χρόνια. Ο Περιφερειάρχης Πελοποννήσου Νίκας είχε ανακοινώσει (Φεβρουάριος 2020) τις προθέσεις του. Τότε (22/2/20), του απάντησα μέσω των ΜΜΕ Ηλείας-Αρκαδίας, γράφοντας ότι «Ο κ. Νίκας ή εννοεί έναν ακόμα παράλληλο δρόμο μέσω Μεγαλόπολης ή αγνοεί το θέμα και μιλά για 2 δρόμους. Κανένα πρόβλημα, αν περισσεύουν λεφτά, χωρίς όμως να ακυρωθεί ο δρόμος μέσω Βυτίνας, που θέλουν οι φορείς της Ηλείας».

2. Γράφτηκε επίσης, ότι «δε γίνεται καμία νύξη για την πολύπαθη Εθνική Οδό Βυτίνας-Αρχαίας Ολυμπίας, με την παράκαμψη Λαγκαδίων, όπου πληθώρα υποσχέσεων από όλες τις τελευταίες Κυβερνήσεις μένουν απραγματοποίητες!». Έγραφα τότε, ότι «βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν θέσει στον επί ΣΥΡΙΖΑ Υπουργό Υποδομών τη σύνδεση Ολυμπίας με τον αυτοκινητόδρομο Κορίνθου-Καλαμάτας μέσω Βυτίνας. Το υπουργείο όχι μόνο αποδέχτηκε το αίτημα (Δεκέμβρης 2017), αλλά και αύξησε τον προϋπολογισμό με 3.996.035 €, λόγω των δυσκολιών στην παράκαμψη Λαγκαδίων..».

     Επομένως τα έργα επί ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο προχώρησαν και για τα τρία τμήματα, αλλά και για το δύσκολο τμήμα της Πρωθυπουργός στην Αμαλιάδα (Μάρτης 2017) δήλωσε ότι θα προχωρήσει το έργο!» Πως λοιπόν γράφουν ότι οι τελευταίες κυβερνήσεις έδωσαν απραγματοποίητες υποσχέσεις; Βάζουν και τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στο ίδιο τσουβάλι; Κρίμα, γιατί για λόγους, πιθανόν, σκοπιμότητας εξομοιώνουν τους θύτες με τα θύματα…

                              Σύνδεση Αρχαίας Ολυμπίας με τη θάλασσα 

    Τον Ιούλιο 2019 παρουσίασα σε συνέντευξη τύπου «Ένα ριζοσπαστικό σχέδιο για ολιστική αναβάθμιση της Αρχαίας Ολυμπίας». Εκεί υπογράμμισα ότι ένα τέτοιο σχέδιο δε μπορεί να μην περιέχει την άμεση και σύντομη πρόσβαση των φιλοξενουμένων της Ολυμπίας, μέσω ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου, στις υπέροχες παραλίες της περιοχής, κάτι που θα επιφέρει αύξηση της παραμονής τους και σημαντική αναπτυξιακή ώθηση όλης της Ηλείας. Οφείλω να υπογραμμίσω ότι, μεταξύ των υποδείξεων που μου έκανε ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όταν του παρουσίασα το 2017 τη μελέτη, ήταν η σύνδεση της Ολυμπίας με τη θάλασσα. Γεγονότα που ανέφερα ( Φεβρουάριος 2019) και στο Olympia Forum. Ο φάκελος ολοκληρώθηκε το 2017 με οριστική μελέτη οδοποιίας, γεωλογικές και υδραυλικές μελέτες, καθώς και έγκριση ΜΠΕ.

       Προχθές όμως ο Αν. Υπουργός Οικονομικών Σκυλακάκης, σε συνάντηση με τον Δήμαρχο Πύργου Αντωνακόπουλο αναφέρθηκε στο έργο Ολυμπία-Ανεμοχώρι. Και αυτός εμφάνισε ότι και το έργο αυτό, που το π αραδώσαμε έτοιμο προς υλοποίηση, τώρα με καθυστέρηση 2,5 χρονών, μας λέει ότι …θα ενταχθεί στο Ταμείο Ανάκαμψης!

Προς επιβεβαίωση των παραπάνω, θυμίζω ότι ο Αλέξης Τσίπρας στη μεγάλη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο «Πάρκο Ξυστρή» δήλωσε «Υπάρχει μελέτη για την ανάπτυξη Ολυμπίας, θα την επικαιροποιήσουμε και θα την προχωρήσουμε προς υλοποίηση στην επαναφορά μας στην κυβέρνηση!».

Ξεπουλούν και τον Καϊάφα

Μόλις 1,5 μήνας πέρασε από τα ερωτήματα που κατέθεσα για ξεπούλημα «μπιρ-παρά» του Καϊάφα και ήδη η ΕΤΑΔ τον έβγαλε στο σφυρί και μάλιστα με προίκα 17 εκατομμυρίων στον «επενδυτή» για τα έργα που είχε κατοχυρώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα πριν ολοκληρωθεί(!). Ο Δήμος, που μέχρι τώρα δεν είχε πει οτιδήποτε, ούτε καν για την πρόοδο του έργου, τώρα βγαίνει πανηγυρίζοντας!!!

ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΑΛΛΟΤΙΝΑ ΧΡΌΝΙΑ

 Όπως γράφαμε και προχτές η ανάκληση των αναμνήσεων για πρόσωπα, γεγονότα και συμβάντα στη μνήμη επιτελείται με τα διάφορα αναμνηστικά, ενθυμήματα και κυρίως με τις φωτογραφίες (βίντεο κτ.λ.).

Αυτές οι φωτογραφίες στη σημερινή μας ταινία είναι μια ακράδαντη επιβεβαίωση....

Στο βίντεο αρχικά εμφανίζονται ο Γιώργος Κόλλιας, ο Τζίκας, ο Παναγιώτης Βλάμης, και ο Τρύφων. {Ένας είναι ο Τρύφων στην περιοχή μας].

Ας αρχίσουμε πρώτα από τον Γιώργο..

Ο Γιώργος λοιπόν, ο αγαπητός ξάδελφος έχει νουνό τον Παναγιώτη. Μια μέρα το 1997 βρεθήκαμε στο σπίτι του Τρύφωνα και της Αιμιλίας στον Άγιο Δημήτριο στην Αθήνα. Κι αυτό γιατί ο Τρύφων, Τζώνης καλούμενος από τα νιάτα του, είναι πρώτος θείος εμένα και του Γιώρη, αδελφός των πατεράδων μας και δη ο μικρότερος από τα 8 αδέλφια. Ο δε Παναγιώτης είναι αδελφός της κυρά Αιμιλίας, Γούλης στα μικράτα του.

Ειρήσθω εν παρόδω παρελαύνουν και διάφορα αγαπητά μας πρόσωπα, με πρώτη τη νόνα μας τη Θοδώρα {προσέχετε τα μαύρα της μαλλιά} και τις μανάδες μας, Ελένη, Κατερίνη και Τριανταφυλλιά. Αξίζει να σημειώσω ότι η φωτογραφία στη ρεμούλκα που είναι ένα τσούρμο γυναικόκοσμος με πρώτη την ωραία Αιμιλία με το κολιέ της είναι από την αναχώρηση για τον γάμο του αξέχαστου Γιάννακα, πατέρας του Γιώρη και δικός μου θείος, με την Τριανταφυλλιά στην Κοπάνισα.

Κάθε μια φωτογραφία και μια ιστορία!

Από τη μικρή ταινία οι αναμνήσεις μας πήγαν στη γειτονιά μας στα αλλοτινά χρόνια. Κάτω Ρούγα την έλεγαν και ήταν η πιο ζωντανή και πολυπληθής του χωριού μας. Το κέντρο της ήταν η μεγάλη συκιά και το μαγαζάκι με παντός είδους ψιλικά του Αριστάκου [1]. υπήρχαν οι οι Βλαμέοι, δυο οικογένειες, 5 παιδιά η μία και 4 η άλλη 5, ο Χατζής, γαμπρός του μπαρμα-Αριστάκου, με δυο παιδιά, και οι Κολλιέοι. Ήταν ξώφαλτσα το Γαλανείκο με τη Ντίνα και τη Ρίνα) και το άλλο Βλαμέικο με 4 παιδιά. Με τα περισσότερα, τον Ρίκο [Θεόδωρο Βλάμη] το Γκαρώνη [Τούλα Χατζή} τον Τσέλιο [Γιωργία Βλάμη} και τον Γκιώνη [Σωτήρη Βλάμη] ήμασταν συνομήλικα, ένα χρόνο πάνω, κάτω... Το ωραίο ήταν ότι όλα είχαμε παρωνύμια, που πολλάκις τα αναφέρουμε ακόμη με γλυκιά αναπόληση ... Αξέχαστα είναι ο Ρίκος, ο Τσέλιος [2] ο Γκαρώνης (η Τούλα) [3], ο Γκιώνης [4], ο Τίκλας, ο Μαστέλος, ο Τσίκας [5], ο Τσίμος, ο Φακίρης &&&. Βεβαίως μαζί μας κι άλλα παιδιά, λίγο μικρότερα. Ημασταν η πιο γεμάτη γειτονιά του χωριού. Τώρα δυο-τρεις έχουν απομείνει σε εκείνα τα σπίτια, που άλλα τα έφαγε ο αδηφάγος χρόνος και άλλα η μπουλντόζα της ανοικοδόμησης. Βλέπετε πλινθόκτιστα ήταν, με χώμα , άχυρο και καλάμι. Κι όλα με κεραμίδια και την απλωσιά τους.

[1] Χρόνια και ζαμάνια εκείνο το ψιλικατζίδικο με τον μπάρμπα-Αριστάκο στην ξαπλωτή πολυθρόνα και μπροστά του το μαγκάλι με λίγα κάρβουνα.
Για τον μπάρμπα- Αριστάκο στο βιβλίο μου "ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ" υπάρχει εκτενής αναφορά, την οποία μια μέρα θα μεταφέρω εδώ.

[2] Ο Τσέλιος ήταν η πρώτη στα παιχνίδια τα κοριτσίστικα και δη στο "πατό", όπου μπροστά στο σπίτι της ήταν όλα τα σκηνικά έτοιμα, Μάλιστα την ¨ομάδα", μικρή πέτρα που χρησιμοποιούσαν στο παιχνίδι, τη φύλαγε σαν τα μάτια της, ποτέ δεν την έδινε σε άλλα χέρια!

[3] Άτυχη η Τούλα. Είναι η μόνη που έφυγε νωρίς και ταλαιπωρημένη για την άλλη ζωή...

[4] Ο Σωτήρης της Ασήμως και αποκαλούμενος Γκιώνης ήταν μεγάλη ιστορία, πρώτος στα παιχνίδια και μαζί με τον Ρίκο έκαναν θραύση στα τσιροπούλια. Αξίζει να διαβάσετε τις δυο αναρτήσεις που έχω αφιερώσει στην αφεντιά του [κλικ ΕΔΩ & ΕΔΩ] Να προσθέσω και τούτο. Εάν η γυναίκα έκανε κουμάντο στο σπίτι, τότε λέγαμε ο Σωτήρης της Ασήμως, ο Θανασάκης της Νίκαινας.

[5] Ο Τζίκας ήταν λίγο πιο μεγάλος, πέντε για έξι χρόνια, και πριν γίνει αστυφύλακας στην Αθήνα, ΄στο χωριό είχε φέρει την πρώτη "Φλορέτα", όπου αλώνιζε την περιοχή κάνοντας τον ελαιοχρωματιστή και φυσικά τον γαμπρό...

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!!

Ο Θεμιστοκλής προ του θανάτου

Η απόφασή µου να φύγω απ’ τη ζωή τούτη τη νύχτα είναι τελεσίδικη. Θυσίασα στους Θεούς, αποχαιρέτησα µε διακριτικό τρόπο τα παιδιά µου και κάποιους λίγους φίλους και είµαι έτοιµος. Στον λίγο χρόνο που µου αποµένει, καθώς πέφτει πια το σούρουπο, έρχονται στη µνήµη µου πρόσωπα, τόποι και γεγονότα που σφράγισαν τη ζωή µου. Επανέρχονται τώρα χωρίς ένταση και πάθος.

Σκέπτοµαι, µε πολύ σεβασµό και τρυφερότητα, τη µητέρα µου, τη γλυκιά Θρακιώτισσα Ευτέρπη. Παρ’ ότι υπήρξα ένας δύσκολος γιος, ανυπάκουος, απαιτητικός και πεισµατάρης, µε αντιµετώπιζε µε κατανόηση και αγάπη. Η Ευτέρπη ανησυχούσε για τη µόρφωσή µου, επειδή δεν ήταν Ατθίδα και ο νόµος δεν µου έδινε το δικαίωµα να φοιτώ στο Λύκειο και στην Ακαδηµία, όπως οι από δύο Αθηναίους γονείς συνοµήλικοί µου… Ο Νεοκλής, όµως, ο πατέρας µου, γόνος των Λυκοµιδών και µε κύρος στη µεγάλη Λεοντίδα φυλή, µου εξασφάλισε φοίτηση στο ονοµαστό γυµνάσιο Ηρακλέους, στο Κυνόσαργες. Και εκεί υπήρξα δύσκολος και εριστικός. Ήθελα πάντα να επιβάλλω τη γνώµη µου στους συνοµηλίκους µου και δηµιουργούσα συχνά ταραχές στο γυµνάσιο. Κάποτε ένας εκνευρισµένος δάσκαλος µου είπε: «ουδέν έσει, παί, συ µικρόν, αλλά µέγα, πάντως αγαθόν ή κακόν».

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

"ΠΡΩΙΝΗ" σήμερα

Προσοχή στα λόγια του Μπαλαούρα

 

Παρακαλώ ξαναδιαβάστε τις σφοδρές ενστάσεις μου στις

8-4-21 και να με θυμηθείτε

ΠΡΩΙΝΗ" Πέμπτης

ΠΡΩΙΝΗ" Τετάρτης

ΠΡΩΙΝΗ" Τρίτης

Η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ & Ο ΜΙΧΑΛΗΣ

       Η ζωή μας έχει τρεις περιόδους, Παρελθόν - Παρόν – Μέλλον, είναι  τρισυπόστατη. Από τις τρείς μόνο το παρόν είναι σταθερό, μετρήσιμο αν και μικρής διάρκειας, ελάχιστο, στιγμιαίο. Ευθύς αμέσως γίνεται, πριν, προ λίγου, χτες, προχτές, πέρυσι, γίνεται παρελθόν. Τούτο αρχίζει από μηδέν και τάχιστα μεγεθύνεται, θεριεύει  με αντίστοιχη ελάττωση, σμίκρυνση του μέλλοντος. Παρελθόν και μέλλον είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα, που μάθαμε από το δημοτικό.
   Το παρόν λοιπόν, παρόλη τη μικρούτσικη παρουσία του, είναι ο καταλύτης της μεταστροφής του μέλλοντος σε παρελθόν, αυτής της «αέναης» προσθαφαίρεσης. Και έρχεται η στιγμή – ναι στιγμή είναι – που πλέον το μέλλον μηδενίζεται, συμπαρασύροντας και το παρόν αλλά και το παρελθόν, που από το ζενίθ εξανεμίζεται στην στιγμή. Νομίζω ότι όλοι κατανοείτε ότι αυτή η στιγμή είναι η τελική πτώση, ο θάνατος.
   Αναφερόμαστε με επίκεντρο τον άνθρωπο, που το πρώτο σκέλος του διαμετρήματος της ζωής του ακουμπά στην αρχή του απώτατου παρελθόντος. Είναι η  γέννηση. Αλλιώς  η αρχή της προβολής της ύπαρξής του στηρίζεται στη στιγμή που αρχίζει να αποκτά παρελθόν και τα αποτυπώματά του να πληθαίνουν. Κι αυτά κάπως αργότερα έρχονται στην επιφάνεια με  τη διαδικασία της μνήμης που αποτελεί την ανώτατη λειτουργία του εγκεφάλου, συναγωνιζόμενη με τη σκέψη και τη λογική. Η ανάκληση των αναμνήσεων στη  μνήμη επιβεβαιώνει την κυριαρχία του παρελθόντος και την αυξάνει, συνεπικουρούμενη με τα πλείστα ενύπνια όνειρα. Αυτή δε, η ανάκληση αυξάνεται με τα διάφορα αναμνηστικά, ενθυμήματα όπως απομνημονεύματα, φωτογραφίες ακόμη και διάφορα αντικείμενα, δωράκια.
  Βεβαίως τα πιο ισχυρά μνημονικά αποτυπώματα του παρελθόντος, τα πιο γνήσια κάτοπτρα της μνήμης είναι τα προσφιλή πρόσωπα, συγγενείς, συμμαθητές, φίλοι αλλά και τα σημαντικά γεγονότα, περιστατικά, χαρμόσυνα και λυπηρά, όπως γάμοι, βαφτίσια, εξετάσεις και ιδίως τραγικά, θάνατοι και διάφορα σοβαρά ατυχήματα. Και έπονται τα υπόλοιπα ανάλογα με το μελάνι της απογραφής. Τούτο το μελάνι συνεχώς με τον πανδαμάτορα χρόνο  ξεθωριάζει χωρίς καμία σειρά αλλά σύμφωνα με την αμυδρότητα ή μη.
 

    Έτσι λοιπόν κι εμένα το πιο ισχυρό μνημονικό μου αποτύπωμα, στην πρώτη σελίδα της μνήμης μου, μετά από τους γονείς μου - αχ ρε μάνα, και στον ξύπνιο μου και στον ύπνο μου έχεις την πρώτη θέση - είναι ένα πρόσωπο στο χωριό που με έχει σημαδέψει από τα μικρά χρόνια της ζωής μου μέχρι εκείνα της πλήρους ευρωστίας μου. Είναι ένα πρόσωπο που δεν ανήκε στον συγγενικό μου κύκλο, αλλά ούτε και στον φιλικό μου. Όμως η ανάμνηση της όλης εικόνας του είναι έντονα επιδραστική από εκείνα τα χρόνια.
 Αυτό το πρόσωπο είναι η Παναγιώτα, η ονειροπαρμένη, η «τρελή» η μονίμως αλαφιασμένη του χωριού. Σίγουρα ανάλογη επίδραση έχει και σε όλους  νομίζω τους συγχωριανούς, καθότι η Παναγιώτα ήταν η πιο επιβλητική και δημοφιλής φιγούρα στο χωριό. Θυμάμαι τη μάνα μου που έλεγε ότι η Παναγιώτα στα νιάτα τους ήταν πάμπτωχη μεν αλλά η πιο ωραία κοπέλα.
  Ίσως οι αναμνήσεις μου για την Παναγιώτα να έχουν τις πρώτες καταβολές και να ζωντανεύουν σαν  εκείνες τις στοιχειωμένες παραμυθίες με δράκους, γριές μάγισσες της πρώτης ηλικίας, καθότι σίγουρα το  πρώτο συναίσθημα ήταν ο φόβος. "Φάει όλο το φαΐ γιατί θα σε δώσω στην Παναγιώτα" κι εμείς ..κατουριόμασταν. Μετά βέβαια γιγάντωσαν σαν τη φουσκωμένη Νέδα το χειμώνα. Πήγαινα στο χωριό τακτικά, κάθε μήνα περίπου και όχι μόνο με γνώριζε αλλά από τα φοιτητικά μου χρόνια με αποκαλούσε γιατρέ. Μάλιστα κάποτε τη ρώτησα εξεπίτηδες να δω τι θα μου πει: "Ρε Παναγιώτα για πες μου ποιος είμαι;" Γέλασε με εκείνο το κάπως σαρδόνιο, σαρκαστικό της γέλιο και λέει: "Τι λε ρε, χόρευε τότε η Ελένη του Κόλλια" Ανεξήγητο και μυστήριο του σαλεμένου μυαλού όπως πολύ εύστοχα τραγουδά ο μεγάλος Άκης Πάνου.
   Τότε μια μέρα, άλλο ..ανήσυχο μυαλό το δικό μου, τη βιντεοσκόπησα σε όλο της το «μεγαλείο». Αρκετά συχνά τα βλέπω και κυριαρχεί το συναίσθημα της γλυκιάς και παράξενης συγκίνησης, ότι είναι κάτι σπουδαίο κατάδικό μου και μοναδικό και πάντα προβληματιζόμουν να τα δημοσιεύσω ή όχι, μια και πρόκειται περί λεπτού και ευαίσθητου θέματος. ΄Έτσι λοιπόν τα χρόνια κύλησαν οι ενδοιασμοί λιγόστεψαν, οπότε σήμερα τα δημοσιοποιώ και πιστέψτε με αυτό γίνεται με περίσκεψη μέχρι ευλάβειας και τιμής. Η μνημόνευση είναι ένα φλας μπακ, η πιο ισχυρή αναδρομή στο παρελθόν,  το ξαναζωντάνεμα προσφιλών προσώπων.

    Τις ίδιες περίπου σκέψεις κάνω και με ένα άλλο συνταρακτικό ενθύμημα.

  Ήταν 8 Μαρτίου του 2014, Σάββατο των αποκριών. Υπόψη εκείνη τη χρονιά συνέπεσαν τα γενέθλιά μου με την ονομαστική μου γιορτή, των Αγίων Θεοδώρων, του Τύρωνος και του Στρατηλάτη. Εγώ όπως έχω πάλι τονίσει είμαι με τον Στρατηλάτη. Λοιπόν εκείνη την ημέρα μερικά άτομα από τη θρυλική και σπουδαία «Λέσχη Φιλίας & Προόδου που τότε είχαμε φτιάξει  στην Πλατεία Βικτωρίας με πρωτεργάτη και ψυχή τον Στέλιο Ελληνιάδη, μαζί με ένα μπουζουξή και έναν κιθαρίστα πήγαμε επίσκεψη, εννοείται με τα σέα και τα μέα μας στο «Άσυλον Ανιάτων στην Κυψέλη».

Ανεπανάληπτη εμπειρία που είναι χαραγμένη ανεξίτηλα στα κιτάπια τη μνήμης μου. Εκείνο το ζεϊμπέκικο του Μιχάλη, που καθηλωμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο, χτυπούσε το παπούτσι του με το χέρι, με έχει κατακλύσει, με έχει συνεπάρει. Η ψυχή του ήταν λεύτερη και γελαστή στα ουράνια! Ομολογώ ότι σε αδύνατες στιγμές μου – γαμώτο όσο πάνε και αυξάνουν - βλέπω τον χορό του Μιχάλη και παίρνω θάρρος, χαλυβδώνομαι.

Σκέφτομαι να το αναρτήσω την ίδια μέρα, το Σάββατο στις 8 Μάρτη. Αμήν